در سال ۱۹۵۹، نیروی دریایی آمریکا ناو USS Blueback را به آب انداخت که به عنوان آخرین زیردریایی دیزلی – الکتریکی ایالات متحده شناخته می‌شد. از آن زمان به بعد، تمام زیردریایی‌های آمریکایی از نیروی هسته‌ای استفاده کرده اند.
به گزارش روزیاتو، در طول چهار دهه گذشته، این امر منجر به جریان مداوم زیردریایی‌های هسته‌ای بازنشسته شده است. به عنوان بخشی از فرآیند اسقاط، سوخت هسته‌ای خارج شده و به آزمایشگاه ملی آیداهو ارسال می‌شود و یک رآکتور به شدت آلوده باقی می‌ماند.
زیردریایی مانند یک سالامی برش داده شده و بخشی که رآکتور در آن قرار داشته برداشته می‌شود. این بخش شامل بدنه فولادی HY-۸۰، لایه محافظ سربی رآکتور، و اینکونل ۶۰۰، یک آلیاژ فلزی مقاوم در برابر دما و اشعه است.
فرآیند اسقاط در کارخانه کشتی سازی دریایی Puget Sound در برمرتون، واشنگتن انجام می‌شود. سپس «خمره‌های خشک» استوانه‌ای و به دقت بریده شده را از طریق قایق از کارخانه به پایین خط ساحلی و سپس به بالای رودخانه کلمبیا می‌برند. این «خمره ها» در بندر بنتون تخلیه شده و سپس به سایت هانفورد واقع در شرق واشنگتن منتقل می‌شوند.
هانفورد که توسط وزارت انرژی آمریکا اداره می‌شد، در سال ۱۹۴۳ برای پشتیبانی از پروژه منهتن تاسیس شد. سایت هانفورد اولین مرکز تولید پلوتونیوم در جهان بود که آن را برای آزمایش هسته‌ای ترینیتی، اولین انفجار هسته ای، و ساخت بمب مرد چاق که در ناکازاکی ژاپن انداخته شد، تولید کرد.
هنگامی که آن‌ها به هانفورد می‌رسند، خمره‌ها به گودال ۹۴ منتقل می‌شوند که یک گودال به طول حدود ۳۰۰ متر در فضای باز است. در حال حاضر، ۱۳۶ خمره در نقشه گوگل مپ در این مکان قابل مشاهده است که هر کدام بقایای یک زیردریایی هسته‌ای هستند و به دقت در پنج ردیف مرتب شده اند.
این خمره‌ها که با نام مخازن با یکپارچگی بالا (HIC) شناخته می‌شوند، برای نگه داشتن رآکتور‌ها به مدت ۳۰۰ سال و تحمل در صورت افتادن از ارتفاع ۱۰ متری طراحی شده اند.
این خوب است، زیرا به گفته نیروی دریایی، هر رآکتور حدود ۲۵،۰۰۰ کوری تشعشع باقی می‌گذارد، که به احتمال زیاد برای کشتن یک نفر در چند ثانیه پس از قرار گرفتن در معرض آن کافی است. با این حال، این امر بعید به نظر می‌رسد، زیرا منطقه به شدت محافظت شده است و باز کردن دریچه‌ها عامدانه دشوار شده است.
با این حال محتویات صندوق‌ها خطرناک است. به دلیل واپاشی رادیواکتیو، تعداد کوری‌ها به تدریج کاهش می‌یابد، اما هر خمره پس از ۱۰۰۰ سال هنوز ۲۵۰ کوری تشعشع هسته‌ای دارد.
با بازنشسته شدن زیردریایی‌های هسته‌ای نسل اول نیروی دریایی، تعداد خمره‌ها در گودال ۹۴ به طور پیوسته در طول سال‌ها افزایش یافته است. خمره‌های جدید از جریان مداوم بازنشسته شدن زیردریایی‌های کلاس Los Angeles هستند که با جایگزینی کلاس جدیدتر ویرجینیا بازنشسته می‌شوند.
در آینده‌ای نزدیک، هشت رآکتور از اولین ناو هواپیمابر هسته‌ای به نام یو اس اس انترپرایز و در نهایت ناو‌های کلاس نیمیتز که با بالا رفتن سنشان بازنشسته خواهند شد، نیز به این خمره‌ها خواهند پیوست.
اواخر دهه ۲۰۲۰ شاهد بازنشسته شدن زیردریایی‌های دارنده موشک بالستیک و کروز در کلاس اوهایو خواهیم بود و رآکتور‌های آن‌ها نیز به گودال ۹۴ خواهند رفت. به طور کلی، گودال ۹۴ طی ۲۰ سال آینده حدود ۵۰ بشکه جدید را به چشم خواهد دید.
نیروی دریایی هسته‌ای آمریکا هزینه بالایی دارد: هر ناو یا زیردریایی هسته‌ای در نهایت مواد بسیار رادیواکتیوی تولید می‌کند که برای بیش از ۱،۰۰۰ سال خطرناک هستند.
آیا افزایش عملکرد کشتی‌های جنگی هسته‌ای ارزش گذاشتن باری بر دوش آیندگان بدون رضایت آن‌ها را دارد، مسلماً اینکه آیا این نسل‌های آینده نیز وجود داشته باشند یا خیر، به این بستگی دارد که آیا ما قادر به جلوگیری از جنگ یا جنگ‌هایی در مقیاس بزرگ در طول زندگی خود خواهیم بود یا نه. نیروی دریایی هسته‌ای یکی از راه‌های جلوگیری از وقوع جنگ‌های بزرگ است که از قدرت بازدارندگی آن‌ها ناشی می‌شود.
