روزنامه شرق: استعفای یحیی گل‌محمدی از سرمربیگری پرسپولیس همچنان داغ‌ترین سوژه فوتبالی است که این روزها ذهن مخاطب، خاصه هواداران سرخ‌پوش تهرانی را درگیر کرده است. یحیی پس از برگزاری آخرین دیدار تیمش در نیم‌فصل، پس از تقابل با مس رفسنجان، به‌طور رسمی در کنفرانس خبری عنوان کرد از پرسپولیس کنار می‌رود. او حتی برای جانشین خودش در این باشگاه هم آرزوی موفقیت کرد تا نشان دهد در تصمیمی که گرفته جدی است. اگرچه بسیاری این اقدام اخیر او را مشابه با شش استعفای قبلی‌اش توصیف می‌کنند، ولی خارج از دسترس بودن او در ۴۸ ساعت اخیر، حداقل تا زمان نگارش این مطلب، نشان دیگری از این است که سرمربی پرسپولیس این روزها تمایل چندانی برای بازگشت ندارد. به‌این‌ترتیب می‌توان هفتمین اقدام به استعفای او در چهار سال گذشته را جدی‌ترین آنها در نظر گرفت. این جدیت، شاید برخلاف ادوار قبل، نزد مسئولان باشگاه پرسپولیس هم حس شده و از یکی، دو روز گذشته شایعه شده که آنها در پی مذاکره با چند مربی برای جانشینی یحیی هستند. حالا اگر فرض بر این باشد که همه‌چیز بین طرفین تمام شده و یحیی قطعا از پرسپولیس می‌رود، این وسط کدام طرف، لطمه بیشتری می‌خورد؛ یحیی یا پرسپولیس؟
یحیی ضرر می‌کند
این گزاره که هیچ فردی هرگز از باشگاه قوی‌تر نیست، از آن دست کلیشه‌هایی است که بسیاری از سرمربیان بارها در مواجهه با نیمکت‌نشینی ستاره‌های تیم‌شان، مجبور به استفاده از آن شده‌اند. این‌بار می‌توان این موضوع را درباره خود یحیی به کار برد. واقعیت این است که با توجه به برندینگ پرسپولیس، خروج یحیی از روی نیمکت این تیم، بخش زیادی از توجهات کنونی را که متوجه این سرمربی است، از بین می‌برد. چه‌بسا اگر فرد جدید و جانشین به محبوبیت برسد، خیلی زود یحیی تبدیل به خاطره‌ای برای هواداران پرسپولیس شود. پس در نگاه کلی، یحیی علاوه بر اینکه از کانون توجه بودن که فاکتور مهمی برای رقابت‌های داخلی و آسیایی به شمار می‌رود، خارج می‌شود، ضرر و زیان مالی را هم به جان می‌خرد. شاید با توجه به اتفاقاتی که برای یحیی رخ داده، موضوعات مالی چندان رده بالایی در اولویت‌های او نداشته باشند، ولی به هر روی، یحیی یکی از چند مربی گران‌قیمت لیگ برتر است که بدیهی است با توجه به اعلام استعفایش، از دریافت مابقی همان مقدار باقی‌مانده باز‌‌می‌ماند. اینها همه بخشی از داستان است؛ چراکه با توجه به قوانین جدید، او با توجه به استعفای یک‌طرفه‌اش تا پایان فصل شاید برای نشستن روی نیمکت تیم دیگری در لیگ برتر هم به مشکل بخورد. پس دلایلی که یحیی از این جدایی ضرر می‌کند، چندان کم هم نیست.
پرسپولیس ضرر می‌کند
درست است که خروج یحیی از تیم با معرفی جانشین احتمالی او خیلی ساده مشکلات را برطرف می‌کند، ولی یحیی شبیه به بسیاری از مربیان دیگری که به این تیم آمده و رفته‌اند نیست. او کلی آمار منحصر‌به‌فرد در پرسپولیس دارد که همگی نشان از خاص‌بودن این مربی دارند. دم‌دستی‌ترین فاکتور، تعداد قهرمانی‌هایی است که یحیی با پرسپولیس به دست آورده؛ او در چهار سال، شش جام برای این تیم گرفته است. البته که از لحاظ تعداد حضور و میانگین کسب امتیاز نیز رده ارزشمندی را برای خودش در این باشگاه ثبت کرده است. یحیی چهار فصل است روی نیمکت پرسپولیس می‌نشیند و تمام پیچیدگی‌های این باشگاه را از بر است. از لحاظ شناخت شرایط، برای پرسپولیس، هیچ‌کسی در این مقطع یحیی گل‌محمدی نمی‌شود. فارغ از اینکه او از لحاظ فنی، مربی قابل‌‌قبولی نشان داده، مزیت اصلی‌اش شناخت شرایط این باشگاه است. یحیی پایه‌گذار بخشی از تحولات سال‌های اخیر در این تیم به شمار می‌رود که با خروج از پرسپولیس، این باشگاه قطعا متضرر می‌شود؛ به‌ویژه اینکه هر مربی‌ای به این باشگاه اضافه شود، شاید چند ماه دست‌کم برای تحلیل واقعی شرایط نیاز به زمان دارد. درست است که اصولا تغییرات در نیم‌فصل تأثیرات چندان چشمگیری به بار نخواهد آورد (به دلیل بهانه‌های همیشگی از‌جمله نبستن تیم توسط مربی جانشین و...) ولی بعضا بدون شوک هم نبوده است. چه‌بسا تیم‌هایی که در نیم‌فصل رو به تغییر کادر فنی آورده و انتهای فصل نتایج بسیار درخوری گرفته‌اند. یحیی محصول همین قسمت است. او در اولین سال حضورش در پرسپولیس، در میانه‌های فصل جایگزین گابریل کالدرون سرشناس شد و انتهای فصل، پرسپولیس را قهرمان لیگ برتر کرد. پس از آن، دیگر کسی از این تغییرات شکایتی که نداشت هیچ، آن را مورد تحسین هم قرار داد. حالا شرایط ممکن است دوباره تکرار شود. در‌واقع اگر یحیی نیاید و مربی جدید بتواند انتهای فصل با همین پرسپولیسی که عنوان می‌شود کلی مشکل دارد، به قهرمانی برسد، آن وقت سخت است هواداران این روزهای یحیی دوباره از این بگویند که تحت هر شرایطی باید یحیی را در پرسپولیس نگه داشت.
اگر پرسپولیس بخواهد قید یحیی را در این مقطع زمانی بزند، قاعدتا کار سختی برای انتخاب جانشین او خواهد داشت. واقعیت این است که مربی ایرانی خوبی این روزها بیرون از گود نمانده که پرسپولیس بخواهد بدون دردسر او را جانشین یحیی کند. از سوی دیگر، مربی‌ای که قرار است جانشین یحیی شود نباید از لحاظ دستاورد فنی اختلافی با او داشته باشد. ضمن اینکه هواداران پرسپولیس هم توقع دارند یک مربی صاحب‌نام و صاحب سبک روی نیمکت این تیم بنشیند. پس اولین ضرری که پرسپولیس می‌کند از لحاظ مالی است؛ این باشگاه باید به دنبال یک سرمربی سرشناس خارجی برود که قاعدتا هزینه زیادی برایش در پی خواهد داشت. ضمن اینکه مربی خارجی هم درست مثل مربی داخلی نیاز به تقویت تیم کنونی دارد. از آنجا که شناخت از بازار ایران برای مربی خارجی احتمالی دشوار است، پس خریدهای گران‌قیمت خارجی هم باید از راه برسند. به‌این‌ترتیب پرسپولیس مجبور است در چند جبهه هزینه زیادی را بپردازد. اینها همه بخشی از مشکلات است؛ چراکه با توجه به داستان سقف و سخت‌گیری‌های قرارداد، پیدا‌کردن راه‌حل درست، دشوار است. تازه دردسر اصلی که تأمین هزینه مورد‌نیاز برای چنین تغییراتی است، از آن دست مشکلات همیشگی است که پرسپولیسی‌ها در سال‌های اخیر با آن دست‌و‌پنجه نرم کرده‌اند. البته که این احتمال بزرگ را هم نباید فراموش کرد؛ اگر پرسپولیس این همه هزینه برای مربیان خارجی و تغییرات مدنظر آنها کند و دست آخر نتیجه‌ای را که باید نگیرد، چطور راهی برای توجیه چنین تغییراتی باقی می‌ماند؟
