6 ژانویه 1998، ناسا ماهواره‌ای به نام کاوشگر ماه یا Lunar Prospector را به فضا پرتاب کرد که برای بررسی مدار قطب پایین ماه طراحی شده بود.
پس از پرتاب، کاوشگر ماه یک سفر 105 ساعته به ماه داشت. به‌دنبال آن در مدار قطبی با ارتفاع 100 کیلومتری نزدیک به سطح قرار گرفت.
داده‌های کالیبراسیون ماه در طول 3.5 ساعت جمع‌آوری شد. جمع‌آوری داده‌های نقشه‌برداری آن نیز اندکی پس از رسیدن به مدار 118 دقیقه‌ای آغاز شد. جمع‌آوری داده‌ها به‌طور دوره‌ای در طول مأموریت صورت می‌گرفت.
در دسامبر 1998، مدار به 40 کیلومتر کاهش یافت تا مطالعات با وضوح بالاتر انجام شود. این مأموریت پس از یک سال به پایان رسید و در آن زمان مدار به 30 کیلومتر کاهش یافت.
در 31 ژوئیه 1999، کاوشگر ماه در یک تصادف برنامه‌ریزی‌شده به قطب جنوب ماه برخورد کرد تا به‌دنبال شواهدی از یخ آب باشد. بدین ترتیب یک منطقه دائماً سایه‌دار از دهانه شومیکر محل استراحت همیشگی کاوشگر ماه شد.
امید می‌رفت که این برخورد بخار آب را از رسوبات یخی مشکوک در دهانه آزاد کند و این توده از زمین قابل تشخیص باشد. با این‌حال، چنین ستونی مشاهده نشد.
مأموریت کاوشگر ماه سومین مأموریتی بود که توسط ناسا برای توسعه و پرتاب کامل به‌عنوان بخشی از برنامه اکتشافات ناسا انتخاب شد. هزینه کل این مأموریت 63 میلیون دلار شامل توسعه (34 میلیون دلار)، وسیله نقلیه پرتاب (25 میلیون دلار) و عملیات (حدود 4 میلیون دلار) بود.
