به گزارش ورزش سه، خیلی از فوتبالیست‌ها آرزوی قهرمانی در جام جهانی دارند و برخی به این هدف می‌رسند و فوتبالیست‌های زیادی در خیال برنده شدن آن بازنشسته شدند. ماریو زاگالو اما در یک سطح دیگر است؛ او جام جهان نما را تسخیر کرده بود!
او دو بار به عنوان یک بازیکن قهرمان جام جهانی شد و دو بار دیگر به عنوان سرمربی و کمک مربی این اتفاق را تکرار کرد تا با چهار قهرمانی جهان نشان دهد، اگر چه اسم کشورهای قهرمان دور نوار پایینی این جام حک شده، اما صاحب اصلی این جام زاگالوست.
اثر انگشت این مرد بزرگ فوتبال برزیلی به طور پاک نشدنی در تاریخ جام جهانی کشورش ثبت شده و به همین دلیل در بهترین تیم تاریخ جام جهانی نقشی پررنگ دارد. او در جام جهانی 1958، که به نام پله ثبت شده، گل راهیابی به فینال را برای برزیل زد و 1962 دومین مدال طلای جهانی را خود را به دست آورد. بر خلاف بسیاری از داستان‌های ورزشی که اشاره به افتخارات و قهرمانی‌ها، از قسمت‌های پایانی یک داستان است اما این دو قهرمانی آغاز داستان زاگالو است!
زاگالو در سال 1965 به عنوان بازیکن تیم بوتافوگو به فوتبالش پایان داد و یک سال بعد به عنوان سرمربی فوگائوا ادامه داد. استعداد او به برنده شدن در مسابقات داخلی برزیل هم ملموس بود اما در همان زمان تیم ملی برزیل در حال تجربه تلخی بود.
گروهی از بازیکنان بااستعداد و حیرت انگیز فوتبال، با بدشانسی از جام جهانی 1966 کنار گذاشته شدند تا مدافع دو عنوان قهرمانی در لندن جایی نداشته باشد. با این حال، این حس اساسی وجود داشت که برزیل بهترین تیم روی کره زمین نباید به این سادگی حذف شود.
این اتفاق تلخ با یک خبر تلخ‌تر همراه بود. پله در ابتدا مقابل بلغارستان و سپس در جدال با پرتغال به کلافگی رسید و درگیر چند چالش وحشتناک بود. این برزیلی در پایان مسابقات اعلام کرد دیگر حاضر نیست در جام جهانی بازی کند؛ البته مدتی بعد این بیانیه خوشبختانه رفع شد.
اتحادیه فوتبال برزیل به سمت زاگالو رفت که بازیکن خوبی بود و این امید بود استعدادی که در فوتبال باشگاهی داشته را در تیم ملی نیز داشته باشد. زاگالو تصمیم به جوانگرایی داشت و این اتفاق با برکناری او همراه شد تا دوباره به بوتافوگو برگردد.
دو سال بعد پیرو درگیری سرمربی تیم ملی برزیل و رئیس جمهور، مبنی بر خط زدن نام پله از لیست تیم ملی به دلیل نابینایی، آن هم در آخرین اردوی پیش از جام جهانی 1970، زاگالو برگشت تا قلم نویسندگی تاریخ را خودش دست بگیرد.
زاگالو در همان سال اول با یک جلسه تمرین تیمش را به قهرمانی جهان در سال 1970 رساند. زاگالو پیش از شروع جام جهانی، بازیکنانش را برای یک اردوی آموزشی به یک کمپ در ارتفاعات گواناخواتو برد تا از آنجا به مکزیکو سیتی سفر کند. کوهنوردی روزانه بازیکنان برزیل در طی 21 روز باعث شد تا بازیکنان این تیم از نظر فیزیکی، آمادگی داشته باشند و ذهنیت پیروز داشته باشند. سلسائو اغلب 4-2-4 بازی می‌کرد اما زاگالو به درستی متوجه شد این سیستم قدیمی شده. او در عوض از 4-3-3 استفاده کرد و ریولینوی دیوانه را در مرکز زمین تیمش قرار داد.
برزیل هیچ مشکلی تا نیمه نهایی نداشت. جایی که به نظر می‌رسید ارواح خبیث ماراکانا به مکزیکو سیتی سفر کردند و به طرز عجیبی موقعیت‌های برزیل گل نمی‌شد و اروگوئه از تک موقعیت خود گل ساخت. زاگالو در بین دو نیمه طوری فریاد زد که ارواح 1950 از بین رفتند تا تیمش با نتیجه 3 بر یک راهی فینال شود. بدون شک فینال 1970 یک طرفه ترین فینال های جام جهانی بود.
تیم زاگالو که در ارتفاع بیش از 2000 فوتی از سطح دریا تمرین می‌کرد، مزد تلاش خود را مقابل ایتالیا گرفت و با نتیجه 4 بر یک برد. زاگالو پیش از موفقیت با الهلال و کویت، برزیل را به نیمه نهایی 1974 برد. سپس با امارات متحد عربی موفق شد به جام جهانی 1990 برسد تا این تیم نخستین جام جهانی خود را تجربه کند. توانایی زاگالو در کار با بهترین استعدادهای فوتبال و همچنین الهام بخشیدن به بازیکنان برای موفقیت، بهترین دارایی او بود.
در طی دوری گرگ برزیل از کشور، فوتبال برزیل به خواب زمستانی رفت. همه در سرزمین مسیح مشتاق بازگشت زاگالو بودند و قرار شد این بار مانند یک مسافر زمان به آمریکا سفر کند تا به برزیل درس «چگونه برنده شویم» بدهد. کارلوس آلبرتو پریرا مرد اول نیمکت بود و زاگالو دستیار و با تجربه‌ترین عضو کادرفنی؛ برزیل ساختارمندتر بود. با گشت‌زنی دونگا در خط هافبک اما پاشیدن غبار طلا توسط روماریو و ببتو، سرآغازی برای جشن سامبا در دل کالیفرنیا بود.
باجو پنالتی را خراب کرد و به طرز شگفت انگیزی در هر 4 قهرمانی برزیل، تصویری از زاگالو در داخل مستطیل سبز مستند بود. علی رغم اینکه او دستیار مربی بود؛ نفوذ زاگالو در تیم 1994 به خوبی ماندگار شده. پیروزی در جام جهانی منجر به رنسانس در فوتبال برزیل شد.
او در کوپا آمریکا و جام کنفدراسیون‌ها به عنوان سرمربی روی نیمکت نشست و دو جام به دست آورد. برزیل با زدن 14 گل در فرانسه راهی فینال شد و رونالدو و روبرتو کارلوس مشتاق تکرار نمایشنامه عاشقانه خود در نزدیکی برج ایفل بودند. تشنج در صبح فینال ابری جایگاه نازاریو را متزلزل کرد و در نهایت با اصرار زاگالو بازی کرد اما این جام، بوی عطر زیدان را می‌داد. در حالی که رونالدو و دوستانش در 2002 حضور داشتند اما پاریس آخر صفحه از قصه عاشقانه پیرمرد عاشق برزیل بود.
زاگالو از 1958 تا 1998، چهل سال به عنوان امید اول برزیل روزها را شب کرد. اگر برزیل را ذاتا یک تیم موفق بدانیم اشتباه است؛ چرا که زاگالو معتاد قهرمانی بود و برزیل را شبیه به خود کرد. فوتبال در خون بود. ریتم‌های سامبا در انگشت پایش شروع به ضرب می‌کرد، تاکتیک‌ها در مغزش می‌چرخد و اشتهای سیری ناپذیر برای موفقیت قلبش را تا ابد زنده نگه می‌دارد. زاگالو در آرامش.
