«محمد صحرایی» عملیات ضربت ذوالفقار را در کتاب «تاریخ دفاع مقدس در استان ایلام » چنین توصیف کرده است:
ارتقاعات مهم و استراتژیک میمک که دشمن چند روز پیش از هجوم سراسری آن را به اشغال خود درآورده بود، به چند دلیل دارای اهمیت است:
۱. اگر چه از نظر وسعت محدود است، ولی به لحاظ استراتژیک بسیار مهم است.
۲. با استقرار گرفتن بر روی آن نیاز کمتری به نیروی نظامی جهت مراقبت دارد.
۳. این ارتفاعات مشرف بر دو سوی است که از یک طرف دشتی است که تا بغداد ادامه دارد و جاده‌ی مواصلاتی بغداد را در تیررس خود دارد و از طرف دیگر جاده‌ی مواصلاتی ایلام – مهران و شهر ایلام را ید و تیررس خود دارد. با اشرافی که عراق به واسطه‌ی اشغال میمک به دست آورده بود، عملاً شهرهای ایلام و صالح آباد و نیز جاده‌ی مواصلاتی ایلام – مهران در تهدید مستقیم دشمن قرار گرفته بود.
با پس گیری‌میمک، اولین عملیات مهم و نسبتاً گسترده‌ی نیروهای مسلح ایران در مقابل عراق بود، که با تلاش نیروهای پیاده‌ی سپاه، بسیج عشایر و پشتیبانی هوانیروز و یگان ارتش به اجرا درآمد.
این عملیات به فرماندهی ارتش و با شرکت تیپ ۱ لشکر ۸۱ زرهی کرمانشاه و هوانیروز ارتش، سپاه ایلام و بسیج عشایری، در تاریخ ۱۳۵۹/۱۰/۱۹ و با استعداد کلی ۸ گردان – متشکل از ۴ گردان ارتش و ۴ گردان از سپاه- طراحی شد که با رمز «یا الله» از دو محور عملیات خود را آغاز کردند. در محور شمالی از تنگه‌ی بینا و در محور جنوبی از سَرنی به منظور آزادسازی ارتفاعات میمک وارد عمل شدند و پس از چند روز نبرد توانستند قله‌های اصلی آن را آزاد سازند.
عراق که چند روز پیش از شروع رسمی جنگ این منطقه را تصرف کرده بود و براساس تفکر پان عربیسم نام «سیف سعد» یعنی شمشیر سعد و شمشیر پیروزی را بر این منطقه نهاده و آن را بخشی لاینفک از کشور عراق قلمداد می‌نمود. طبیعی بود که به راحتی نپذیرد این منطقه‌ی مهم را از دست دهد، طبیعی بود که به راحتی نپذیرد این منطقه‌ی مهم را از دست دهد، بنابراین برای جبران موقعیت از دست رفته و با واکنش بسیار شدید و سنگین، حجم عظیمی از آتش را بر روی نیروهای خودی گشود، شاید بتواند میمک را باز پس گیرد، لیکن ایستادگی رزمندگان و مخصوصاً حماسه آفرینی هوا نیروز و خلبانانی چون شهید علی‌اکبر شیرودی و شهید احمد کشوری که با هدف قرار دادن تانک‌ها و مواضع دشمن، آنان را به عقب نشینی وا داشتند، باعث شد تلاش دشمن با شکست مواجه شود. عملیات ضربت ذوالفقار در میمک آن چنان ضربه‌ای بر عراق وارد نمود و نقاط و ارتفاعاتی که ایران باز پس گرفت، دارای چنان اهمیت استراتژیکی بود که در پی آن، عراق بسیاری از فرماندهان و افسران نظامی خود را اعدام نمود.
وفیق السامرایی شرح حمله‌ای ایران را چنین آورده است: «روز ۴/۱/ ۱۹۸۱ برابر با ۱۹ دیماه ۱۳۵۹ نیروهای ایرانی حمله به منطقه‌ی میانی را در دو محور آغاز کردند. در محور اول به طرف تپه‌ی مهم و استراتژیک «سیف سعد» واقع در جنوب «مندلی» حرکت کردند و موفق شدند قله‌های این ارتفاعات را در جبهه‌ای به طول ۱۲ کیلومتر به تصرف خود درآوردند و نیروهای ما [عراق] را به طرف دامنه‌های ارتفاعات عقب برانند. این مساله سبب شد تا نیروهای ما تحت فشار مستمر قرار گیرند، و فرماندهی تیپ دوم پیاده که مامور دفاع از این قله‌ها بود، یعنی سرهنگ ستاد «محمدجواد الخفاجی» اعدام گردد. نیروهای ایرانی موفق شدند نیروهای ما را از محور گیلان غرب به عقب برانند ولی موفقیت‌هایی که در این جبهه حاصل شد، به اندازه موفقیت‌های نیروهای ایرانی در منطقه‌ی سیف سعد نبود».
در نهایت آتش دشمن به علت ناتوانی در باز پس گیری ارتفاعات فروکش کرد، و ارتفاعات مهم کله قندی و قله‌های ۶۲۰، ۵۲۵ و ۵۴۰ میمک تثبیت شد، و این چنین با پایمردی و شجاعت نیروهای شرکت کننده در این عملیات پرچم ایران بر فراز میمک به اهتزاز درآمد و در مجموع حدود ۲۰۰ کیلومتر مربع از سرزمین‌های اشغالی آزاد شد.
این عملیات از طرف نیروهای سپاه پاسداران و عشایر مردمی با عنوان «ضربت ذوالفقار» و از طرف ارتش به نام «خوارزم» [شاید به این علت که فرماندهی نیروهای ارتشی شرکت کننده در عملیات سرگرد خوارزمی بود] نام گذاری شده است.
تلفات دشمن:
کشته و زخمی: ۲۰۰۰ نفر
اسیر: ۱۶۴ نفر
تجهیزات منهدم شده‌ی دشمن:
۲ فروند هواپیما، ۳ فروند بالگرد، ۴۶ دستگاه تانک و نفربر، ۵۰ دستگاه خودرو
غنایم:
۱۰ قبضه ادوات، ۵ دستگاه ماشین مهندسی، ۵ قبضه توپ، ۲۱ دستگاه تانک و نفربر، ۲ دستگاه خودرو
چند روز پس از انجام موفقیت‌آمیز این عملیات بود، که رژیم بعث چون تحمل شکست و از دست دادن ارتفاعات مهم این منطقه را نداشت، برای جبران حقارت ناشی از این شکست در ۲۳ دیماه این منطقه را بمباران شیمیایی کرد.
انتهای پیام
