طرفداری: فوتبال آلمان یکی دیگر از اسطوره‌های صاحب‌نام خود را از دست داد. فرانتس بکن باوئر با کوله‌باری از تمامی افتخارات ممکن در دنیای فوتبال در ۷۸ سالگی درگذشت. در این مقاله قصد داریم به گوشه‌ای از افتخارات این اسطوره بزرگ بپردازیم.
بکن باوئر در کنار دیدیه دشان تنها فوتبالیست‌های تاریخ به حساب می‌آیند که توانسته‌اند هم به عنوان کاپیتان و هم سرمربی، کاپ زرین جام جهانی را بالای سر ببرند. فرانتس بکن باوئر از پرافتخارترین ستارگان فوتبال آلمان و جهان به حساب می‌آید که در کشورش، با نام "قیصر" مشهور شده و فرانتس نیز از نام "امپراتورهای اتریشی" گرفته شده است.
جام جهانی ۱۹۶۶ انگلستان، دنیا را متوجه جوانی بیست ساله با پیراهن شمارۀ ۴ آلمان غربی ساخت که نصف زمین را دوید تا توپ را به تور دروازۀ شوروی سابق بنشاند. آن هنگام بود که بذر موفقیت‌های فرانتس بکن باوئر به عنوان یک اسطوره در مستطیل سبز کاشته شد. برخی از انسان‌ها از تمامی القاب و عناوین بزرگتر هستند و این جمله قطعا در مورد قیصر فوتبال آلمان به خوبی صدق می‌کند. بکن باوئر جلوه‌ای خاص از تعصب به کشور و پیراهن ملی را بارها و بارها در میادین فوتبال نشان داده است. یکی از به یاد ماندنی ترین صحنه‌هایی که از قیصر در فوتبال جهان نقش بسته به بازی قرن در نیمه نهایی جام جهانی ۱۹۷۰ و تقابل ایتالیا و آلمان باز می‌گردد. جایی که کتف بکن باوئر در آن بازی شکست، اما آلمان در آن دیدار تعویض هایش را انجام داده بود و وی با همان وضعیت تا پایان بازی فداکارانه تیمش را همراهی کرد. در آن هنگام دنیا به خوبی فهمید که تسلیم شدن به هیچ وجه در خون شمارۀ ۴ آلمان ها نیست.
فرانتس آنتوان بکن باوئر متولد یازدهم سپتامبر ۱۹۴۵ در یکی از محله های شهر مونیخ در ایالت بایرن آلمان است. فرانتس بکن باوئر بدون شک یکی از بهترین و کامل ترین فوتبالیست‌های تاریخ است که به عنوان یک بازیکن همه کاره و نابغه کارش را به عنوان هافبک آغاز نمود، اما نامش به عنوان یک مدافع میانی بزرگ معروف شد. وی خالق پست سوئیپر مدرن یا لیبرو در دنیای فوتبال است. قیصر یک فوتبالیست در اختیار تیم و باهوش بود و در دوئل‌های هوایی به شدت تاثیرگذار بود. بر روی زمین هم یک بازیکن پا به توپ بود و به خوبی توپ را به گردش در می‌آورد. او به عنوان سرسخت‌ترین مدافع فوتبال شناخته می‌شد که عبور از وی کاری به شدت دشوار بود. به دلیل مهارت‌هایش که همچون یک هافبک بود با کنترل توپ، دریبل زدن و پاس‌هایش اولین نفری بود که ضدحمله را آغاز می‌کرد. فرانتس فوتبالش را در شش سالگی از باشگاه "اس سی مونیخ ۱۹۰۶" شروع کرد و در سیزده سالگی به عضویت نوجوانان بایرن مونیخ درآمد. هنگامی که ۱۹ ساله بود به تیم اصلی بایرن راه یافت و تا ۳۲ سالگی به مدت سیزده سال در این باشگاه به بازی مشغول بود. او در کنار سپ مایر و گرد مولر از جمله ستارگانی بود که موجبات پیشرفت بایرن را تا سالیان سال فراهم کردند.
بکن باوئر از بازیکنان کلیدی بایرن مونیخ در کسب سه قهرمانی پیاپی جام باشگاه های اروپا به حساب می‌آید و در طول سیزده سال حضورش در بایرن موفق به کسب سیزده جام شده است. اسطورۀ باشگاه بایرن مونیخ در ۵۸۴ بازی پیراهن این تیم را در میادین و مسابقات مختلف رسمی بر تن کرد که از این بین ۳۹۶ بازی آن در مسابقات بوندس لیگا بوده است. پس از یک فصل بازی برای بایرن مونیخ، بکن باوئر در سال ۱۹۶۵ و بیست سالگی به تیم ملی فوتبال آلمان غربی دعوت گشت و اولین تورنمنت مهمی که او در آن حاضر گشت جام جهانی ۱۹۶۶ انگلستان بود. مدافع تاریخساز تیم ملی آلمان در سه جام جهانی ۱۹۶۶، ۱۹۷۰ و ۱۹۷۴ حضور داشته و طی ۱۸ بازی در این رقابت ها ۱۴ برد، ۱ تساوی و ۳ شکست کسب نمود و پنج بار نیز دروازه حریفان را گشود. فرانتس جام جهانی را عالی آغاز کرد و در همان دیدار ابتدایی جام جهانی ۱۹۶۶، دو بار دروازه سوئیس را گشود تا ژرمن ها با نتیجه ۵-۱ پیروز میدان شوند. تساوی مقابل آرژانتین و برد مقابل اسپانیا موجب شد، آلمان غربی به عنوان تیم اول از گروه صعود کند. آلمان سپس با نتیجه ۴-۰ از سد اروگوئه عبور کرد و باز هم قیصر در آن دیدار گلزنی کرد. وی سپس در برد ۲-۱ مقابل شوروی در مرحله نیمه نهایی گل دوم تیمش را به ثمر رساند تا آلمان غربی راهی فینال شود. اما شکست در مقابل انگلیس در فینال موجب شد، وی از کسب مدال طلای مسابقات بازماند. بکن باوئر با به ثمر رساندن ۴ گل کفش برنز سومین گلزن مسابقات را کسب کرد. وی همچنین به عنوان هافبک در تیم منتخب جام قرار گرفت و جایزه بهترین بازیکن جوان جام را نیز کسب نمود.
در جام جهانی ۱۹۷۰، بکن باوئر در خط دفاع به میدان رفت. آلمان غربی با کسب سه برد متوالی مقابل مراکش، بلغارستان و پرو راهی مرحله حذفی شد. در جریان برد ۳-۲ مقابل انگلیس در مرحله یک چهارم نهایی و در حالی که سه شیرها با دو گل پیش افتاده بودند، بکن باوئر یکی از گل ها را در دقیقه ۶۸ جبران کرد و آغازگر کامبک تیمش بود. اما شکست مقابل ایتالیا در مرحله نیمه نهایی در بازی قرن، مانع راهیابی آلمان به فینال مسابقات شد. با وجود اینکه کتف بکن باوئر شکست، اما آلمان در آن دیدار تعویض‌هایش را انجام داده بود و وی با همان وضعیت تا پایان بازی فداکارانه تیمش را همراهی کرد. در دیدار رده بندی و در غیاب قیصر، آلمان غربی با عبور از سد اروگوئه به عنوان سوم مسابقات دست یافت. بکن باوئر باز هم در تیم منتخب مسابقات جای گرفت. دو سال پس از جام جهانی ۱۹۷۰ او به عنوان کاپیتان آلمان ها موفق به قهرمانی در مسابقات جام ملت های ۱۹۷۲ بلژیک شد. عنوانی که برای اولین بار در تاریخ کشور آلمان اتفاق می افتاد و بنابراین بکن باوئر به اولین کاپیتان تاریخ تیم ملی فوتبال آلمان بدل گشت که توانسته جام قهرمانی این رقابت‌ها را در خاک بلژیک بالای سر ببرد. در جام جهانی ۱۹۷۴، قیصر باز هم به عنوان کاپیتان راهی مسابقات شد و این بار با تجربه حاصل از دو جام جهانی قبل به تیمش کمک کرد تا سرانجام قهرمان شود. آلمان غربی در مرحله گروهی به عنوان تیم دوم صعود کرد. برد ۱-۰ مقابل شیلی و ۳-۰ مقابل استرالیا، با شکست مقابل آلمان شرقی همراه شد.
در مرحله دوم گروهی اما عملکرد این تیم بهتر بود. آلمان غربی با سه برد متوالی مقابل یوگسلاوی، سوئد و لهستان راهی فینال شد. در دیدار نهایی، بکن باوئر مامور مهار یوهان کرایوف شد و در پایان ژرمن ها موفق به کسب برد ۲-۱ شدند تا به عنوان قهرمانی دست یابند. تقابل میان کرایوف و بکن باوئر از آن دوئل‌های خاص تاریخ فوتبال بود. دو ستاره و کاپیتان با سبک و سیاقی متفاوت؛ برترین عنصر هجومی دنیا به مصاف برترین عنصر دفاعی جهان رفت که در پایان این بکن باوئر و آلمان‌ها بودند که با شادی و دست پر از میدان مسابقه خارج شدند. بکن باوئر عنوان توپ نقره‌ای دومین بازیکن برتر جام را کسب نمود و برای سومین بار متوالی در تیم منتخب مسابقات جای گرفت. بکن باوئر یکی از معدود بازیکنانی است که هر سه عنوان اول تا سوم جام جهانی را کسب کرده است. ۱۹۷۷ سالی بود که بکن باوئر هم از مسابقات ملی خداحافظی کرد و هم از باشگاه بایرن مونیخ. بکن باوئر در مجموع ۱۰۳ بازی برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داد و ۵۰ بار هم به عنوان کاپیتان، این تیم را هدایت کرد، اگر چه او بدون داشتن بازوبند کاپیتانی هم یکی از راهبران بی قید و شرط در میدان محسوب می شد و به همین خاطر هم به قیصر شهرت یافت. در سال ۱۹۷۷ او به تیم نیویورک کاسموس ملحق شد تا بازی در آن سوی آتلانتیک را در کنار پله تجربه نماید. او پس از اینکه چند سالی در خدمت باشگاه نیویورک کاسموس بود و در لیگ حرفهای آمریکا توپ زد، به آلمان بازگشت و در سال ۱۹۸۰ به هامبورگ پیوست.
دو سال انتهایی دوران فوتبالش را در این تیم گذراند تا اینکه در سال ۱۹۸۳ مجددا به نیویورک کاسموس بازگشت و با انجام ۲۵ بازی برای این تیم از دنیای فوتبال در سن ۳۸ سالگی خداحافظی کرد. قیصر در کنار کارل هاینتس رومنیگه تنها بازیکنان تاریخ فوتبال آلمان محسوب می شوند که سابقه بردن دو توپ طلا را داشته اند. بکن باوئر در سال های ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶ برندۀ توپ طلا شده است. اما این پایان کار فرانتس بکن باوئر با مستطیل سبز و دنیای فوتبال نبود و او در کسوت مربیگری بار دیگر به این ورزش بازگشته بود. بکن باوئر در سال ۱۹۸۴ بدون داشتن هرگونه مدرکى در عرصۀ مربیگری، هدایت تیم ملی بحران زدۀ آلمان را برعهده گرفت. او همواره در پاسخ به منتقدان خود این پرسش را مطرح می‌کرد: استادان دانشکده ورزش مثلا مى‌خواهند چه چیزی به من یاد بدهند؟!
تیم ملى فوتبال آلمان با هدایت فرانتس بکن باوئر دو بار پیاپى به فینال جام جهانى راه پیدا کرد. اولین بار در سال ۱۹۸۶ در مکزیک که شاگردان او ۳-۲ از آرژانتینِ مارادونا شکست خوردند و دومین بار در سال ۱۹۹۰ در ایتالیا، باز هم در برابر آرژانتین که این بار آلمان پیروزمندانه میدان را ترک کرد و براى سومین بار قهرمان جهان شد. یکی از صحنه های به یادماندنی جام جهانی ۱۹۹۰، دقایقی پس از به صدا درآمدن سوت پایان فینال و پیروزی آلمان نقش بست. در حالی که بازیکنان آلمان لحظه ای آرام و قرار نداشتند و با شادی این پیروزی را جشن می گرفتند، بکن باوئر اما با چهره ای متفکر به تنهایی بر روی چمن استادیوم المپیک رم مشغول قدم زدن بود.
بکن باوئر خود درباره این تصویر خاطره‌انگیز سال ۱۹۹۰ می‌گوید: من به شدت تحت تاثیر قرار گرفته بودم، اما دوست داشتم که در آن لحظه تنها باشم و این فصل از فعالیت‌ام را ببندم. در واقع این آخرین بازی من به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال آلمان بود و آن لحظه هم به نوعی، لحظه‌ای بود که می توانستم و باید از این مقام خداحافظی می‌کردم.
با این موفقیت بزرگ نام فرانتس بکن باوئر در کنار اسطوره برزیلی‌ها، ماریو زاگالو و همچنین دیدیه دشان فرانسوی قرار گرفت. این سه بازیکن تنها چهره هایی در دنیای فوتبال هستند که توانسته‌اند هم به عنوان بازیکن و هم به عنوان سرمربی قهرمان جام جهانی شوند؛ البته ذکر این نکته لازم است که بکن باوئر و دیدیه دشان دو فوتبالیستی هستند که توانسته‌اند هم به عنوان کاپیتان و هم سرمربی کاپ زرین جام جهانی را بالای سر ببرند. بکن باوئر پس از ترک تیم ملی آلمان، هدایت مارسی را برای یک فصل قبول کرد و توانست این تیم را به مقام قهرمانی لیگ ۱ فرانسه برساند. پس از آن و در سال ۱۹۹۳ به عنوان مرد شمارۀ یک نیمکت بایرن مونیخ برگزیده شد و با این تیم به یک مقام قهرمانی بوندس لیگا و یک قهرمانی جام یوفا دست یافت. پس از آن بود که از شغل مربیگری نیز استعفا داد تا به عنوان یک مدیر در فوتبال کشورش ادامۀ کار دهد. بسیاری از فرانتس بکن باوئر به عنوان بهترین بازیکن تاریخ فوتبال آلمان و باشگاه بایرن مونیخ یاد می‌کنند. سرانجام این اسطوره بزرگ کشور آلمان و دنیای فوتبال، در ۷۸ سالگی دار فانی را وداع گفت.
