15 ژانویه 2005 ماه‌گرد اسمارت 1 عناصری مانند کلسیم، آلومینیوم، سیلیکون، آهن و سایر عناصر سطحی ماه را کشف کرد.
هدف اسمارت 1 مأموریت‌های کوچک برای پیشرفت‌های بزرگ‌تر بود. این مدارگرد در 16 ماه فعالیتش اطلاعاتی را از ماه به زمین مخابره کرد.
در این مأموریت برای اولین بار پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌ها در فضا آزمایش شدند. ازجمله استفاده از شتاب گرانشی برای کمک به مانورها، موتورهای یونی و روش‌های ارتباطاتی عمیق فضا در آینده.
اسمارت 1 تقریباً دو سال به دور ماه می‌چرخید و به‌دنبال آب، یخ و سایر مواد شیمیایی در ماه بود. با اینکه این مأموریت در واقع یک مأموریت مقدماتی برای پروژه‌های آینده آژانس فضایی اروپا محسوب می‌شد، اطلاعات ارزشمندی نیز جمع‌آوری شد.
سرانجام در ۳ سپتامبر ۲۰۰۶ بود که این فضاپیما با سقوط عمدی در ماه به مأموریت خود پایان داد.
ازجمله اطلاعاتی که اسمارت 1 در ماه کشف کرد وجود عناصری چون کلسیم و آلومینیوم در سطح ماه بود. شواهد وجود این عناصر در ماه به نظریه هم‌منشأ بودن ماه و زمین قوت بیشتری بخشید.
به لطف اندازه‌گیری‌های طیف‌سنج پرتو ایکس، فضاپیمای آژانس فضایی اروپا، اولین تشخیص بدون ابهام سنجش از راه دور کلسیم را در ماه انجام داد.
در 15 ژانویه 2005، بین ساعت 07:00 تا 09:00 به وقت اروپای مرکزی، یک شعله خورشیدی به بیرون پرتاب شد و مقداری از تشعشعات منظومه شمسی و ماه را منفجر کرد.
پروفسور مانوئل گرانده، رهبر تیم این ابزار گفت: «خورشید با ما مهربان بود. درست زمانی که برای اولین بار به سطح ماه نگاه کردیم، یک شعله بزرگ پرتو ایکس را به راه انداخت.»
سطح ماه با درخشش در طول موج‌های مختلف پرتو ایکس به تابش خورشیدی ورودی واکنش نشان می‌دهد. این ابزار را قادر ساخت تا حضور عناصر شیمیایی را در دریای بحران‌ها تشخیص دهد؛ منطقه‌ای از سطح ماه که در آن لحظه مشاهده می‌شد.
