وزارت امور خارجه ایالات متحده، ۶ منطقه زیر دریا یا فلات قاره توسعه یافته (ECS) را به اقلیم خود اضافه کرده و به این کشور اجازه داد تا قلمروی خود در سطح اقیانوس را افزایش دهد.
به گزارش روزیاتو، این مناطق شامل قطب شمال، اقیانوس اطلس (ساحل شرقی)، دریای برینگ، اقیانوس آرام (ساحل غربی)، جزایر ماریانا و دو منطقه در خلیج مکزیک هستند.
وزارت امور خارجه آمریکا (DOS) اعلام کرده که ایالات متحده مختصات جغرافیایی مرزهای خارجی فلات قاره خود را در مناطقی که بیش از ۳۷۰ کیلومتر از ساحل فاصله دارند، تغییر داده است.
بزرگترین فلات قاره ای آمریکا در قطب شمال است. در حالی که تمام فلاتهای قاره ای این کشور حدود دو برابر کالیفرنیا وسعت دارند.
به گفته مرکز ویلسون مستقر در واشنگتن دیسی، این بیانیه پیامدهای مهمی برای تامین حقوق ارضی ایالات متحده در قطب شمال دارد.
فلات قاره آمریکا در قطب شمال تا فاصله ۶۵۰ کیلومتر در شرق و بیش از ۱,۲۶۰ کیلومتر در غرب از خطوط پایه سواحل ایالات متحده گسترش یافته است.
با این حال، این تغییر با توافقنامه ۱۹۹۰ با روسیه در مورد مرزهای دریایی که از تنگه برینگ می‌گذرند، در تضاد نیست.
نیازی به مذاکره در آینده با روسیه نیست. زیرا هر کشور حد بیرونی فلات قاره خود را مطابق با مرز تعیین‌شده در سال ۱۹۹۰ در توافقنامه میان ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی در مورد مرزهای دریایی مشخص کرده است.
برایان ون پی، مدیر پروژه وزارت امور خارجه خاطرنشان کرد که کانادا احتمالاً ادعای همپوشانی خواهد داشت که این موضوع می تواند در آینده مورد مذاکره قرار گیرد.
وزارت امور خارجه اعلام کرده که ادعای فلات قاره توسعه یافته بر اساس کنوانسیون ۱۹۸۲ سازمان ملل متحد در مورد مقررات حقوق دریایی مطرح شده است.
سنای ایالات متحده هرگز این معاهده را تصویب نکرده، اما پس از ۴۰ سال، دولت محدوده مرزهای فلات قاره را اعلام کرده است.
وزارت امور خارجه آمریکا، گسترش فلات قاره را از طریق گروه ویژه فلات قاره ایالات متحده رهبری کرده است؛ یک نهاد بین سازمانی دولت ایالات متحده متشکل از ۱۴ آژانس.
مانند سایر کشورها، ایالات متحده نیز طبق قوانین بینالمللی، حقوقی برای حفظ و مدیریت منابع و زیستگاه‌های تحت فلات قاره خود دارد.
تعیین محدودیت‌های بیرونی فلات قاره، نیازمند بررسی داده‌های مربوط به عمق، شکل و ویژگی‌های ژئوفیزیکی بستر و زیر خاک است.
ون پی در مصاحبه‌ای گفته است:
۴۰ ماموریت دریایی، رفتن به مناطقی که قبلا هرگز کاوش نکرده بودیم، یافتن کوه های دریایی که حتی از وجود آن‌ها هم اطلاعی نداشتیم.
اگر تمام زمانی که دانشمندان ما در دریا گذرانده‌اند را جمع‌آوری کنید، بیش از ۳ سال خواهد شد.
اداره ملی اقیانوسی و جوی (NOAA) و سازمان زمین‌شناسی ایالات متحده (USGS) داده های لازم را جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل کرده‌اند.
جمع‌آوری داده ها در سال ۲۰۰۳ آغاز شده و تاکنون بزرگترین نقشه‌برداری دریایی بوده که توسط ایالات متحده انجام شده است.
در گزارش مرکز ویلسون آمده است:
مدت‌هاست که مشخص شده ایالات متحده منافع اقتصادی عمده‌ای در قلمروی زیردریایی غنی از نفت، گاز طبیعی، مواد معدنی و حیات دریایی دارد که بر اساس قوانین دریا، همانطور که در کنوانسیون حقوق دریا ذکر شده، از حقوق حاکمیتی برخوردار است.
این یک نقطه عطف مهم بوده که مشارکت ایالات متحده در حوزه حقوق دریا را نشان می‌دهد که در کنوانسیون سازمان ملل در مورد حقوق دریاها و به عنوان جنبه‌ای از پیشبرد منافع اصلی ایالات متحده در قطب شمال و سایر مناطق منعکس شده است.
