تیم ملی ایران برابر هنگ کنگ، اصلا در حد و اندازه های خود ظاهر نشد و بسیار ضعیف و در مواقعی از بازی، نمایشی فاجعه بار داشت. در جریان بازی هم مشخص بود که امیر قلعه نویی چقدر ناراحت و عصبانی است و غرولندهای او در چنین لحظاتی، برای تماشاگران فوتبال کاملاً آشناست؛ البته واکنشی جز این از او انتظار نمی رفت. عصبانیت سرمربی تیم ملی به رختکن کشیده شد و او انتقادات شدیدی نسبت به بازیکنانش داشت.
قلعه نویی به خوبی می داند که اگر قرار باشد تیمش مقابل مدعیانی همچون کره و ژاپن، این طور بازی کند قطعا با نتیجه ای دور از ذهن از دور مسابقات کنار می روند! شاید کسی فکرش را نمی کرد رو به روی هنگ کنگ که یک تیم درجه چند در آسیا محسوب می شود، تیم ملی به این شکل به بن بست تاکتیکی بخورد و گرفتار اشتباهات متعدد فردی شود. امیر حق دارد نگران باشد. امیر حق دارد که بر سر بازیکنانش، از فوران خشم، فریاد بکشد. امیر حق دارد این طور آشفته و پریشان شود.
این نوع از بازی و تاکتیک و سبک، چیزی نبود که طرفداران و امیر و کادرفنی اش می خواستند. این بازی گذشت و تمام شد اما هنوز خیلی از موضوعات، در هاله ای از ابهام باقی مانده؛ مثل این بحث که آیا این تیمی با چنین نمایشی، شایسته قهرمانی در آسیا است؟
معین احمدوند| باشگاه خبرنگاران آزاد
