عصر ایران - ماهیگیر استوارت بلک در طول زندگی خود ماهی های زیادی را صید کرده است، اما وقتی در سال 2019 نخستین بوفالوماهی (Buffalofish) خود را در دریاچه آپاچی آریزونا صید کرد، متوجه شد چیزی در مورد آن خاص است.
بعدا مشخص شد که احساس وی درست بوده است. دانشمندان به تازگی تایید کرده اند که بیشتر بوفالوماهی هایی که در این دریاچه دور افتاده در شرق آریزونا زندگی می کنند، بیش از صد سال سن دارند.
این کشف مبتنی بر پژوهش های اخیر دیگری است که باورها درباره بوفالوماهی، سرده ای از پنج گونه ماهی آب شیرین بومی آمریکای شمالی را تغییر داده است.
همین چند سال پیش، دانشمندان فکر می کردند که این ماهی ها بین 20 تا 30 سال عمر می کنند. با این وجود، مطالعه ای در سال 2019 نشان داد که بوفالوماهی دهان بزرگ (Bigmouth Buffalofish) می تواند تا 112 سال زندگی کند که آن را به یکی از مسن ترین ماهیان آب شیرین شناخته شده تبدیل می کرد. سپس در ژانویه 2023، پژوهشگران از کشف یک بوفالوماهی دهان بزرگ 127 ساله در ساسکاچوان، کانادا خبر دادند.
مطالعه دیگری که به تازگی در Scientific Reports منتشر شد، تایید کرد که دو گونه بوفالوماهی شامل بوفالوماهی دهان کوچک و بوفالوماهی سیاه می توانند بیش از 100 سال عمر کنند. بر این اساس، بوفالوماهی در کنار سنگ ماهی دریایی تنها سرده شناخته شده حیوان است که سه گونه با طول عمر صد سال دارد.
این بدان معنا نیست که حیوانات دیگر نمی توانند به طول عمر قابل توجه دست یابند. کوسه های گرینلند بیشترین طول عمر را بین مهره داران زنده دارند که حداقل به 250 سال می رسد.
افزون بر این، پژوهش نشان داد که بوفالوماهی ها در سنین بالای 80 و 90 سالگی نیز همچنان بهترین شرایط زندگی خود را حفظ کرده و حتی نسبت به ماهی های جوان تر واکنش به استرس و عملکرد سیستم ایمنی بهتری دارند.
برای مطالعه آریزونا، چند ده ماهیگیر از جمله استوارت بلک تعداد 222 بوفالوماهی را در بازه زمانی ژوییه 2018 تا ژوییه 2023 صید کردند. بیست و سه ماهی کشته و در اختیار تیم پژوهشی قرار گرفت تا سن ماهی ها با برداشتن و آنالیز سنگ های کوچک گوش به نام اتولیت تخمین زده شود.
این ساختارهای کربنات کلسیمی که به ماهی ها اجازه می دهند ارتعاشات موجود در آب را بشنوند و حس کنند، هر سال یک لایه جدید تشکیل می دهند که می توان آن را تا حدودی با حلقه های رشد درخت مشابه دانست.
آنالیز اتولیت نشان داد که حدود 90 درصد از بوفالوماهی های دریاچه آپاچی بیش از 85 سال سن دارند. بررسی ماهی ها نشان داد هر سه گونه مورد مطالعه در آنجا شامل بوفالوماهی دهان کوچک، بوفالوماهی دهان بزرگ و بوفالوماهی سیاه عمر بیش از صد سال دارند.
برای 199 ماهی دیگر ماهیگیران از تکنیکی به نام گرفتن-عکاسی-رهاسازی استفاده کردند. از تمام این ماهی ها عکس گرفته شد و 129 ماهی پیش از رهاسازی در دریاچه وزن شدند. پژوهشگران با مطالعه لکه های نارنجی و سیاه در عکس های ماهیگیران، سن این ماهی ها را تخمین زدند.
آنچه این یافته ها را قابل توجه تر می کند این است که بوفالوماهی ها حتی بومی آمریکا نیستند. حدود 400 ماهی در سال 1918 به عنوان بخشی از برنامه اداره شیلات آمریکا برای ایجاد ماهیگیری تجاری در دریاچه روزولت، یک مخزن سد در رودخانه سالت ریور، از طریق راه آهن به آریزونا رسیدند. دریاچه آپاچی بخشی از همان سامانه رودخانه ای، بعدا ایجاد شد و برخی از ماهی ها در نهایت با شنا به سمت پایین دست به آنجا مهاجرت کردند.
محدوده بومی بوفالوماهی دهان بزرگ از جنوب ساسکاچوان تا تگزاس و لوئیزیانا را در بر می گیرد. بوفالوماهی های دهان کوچک و سیاه محدوده ای مشابه دارند که همچنین شامل بخش هایی از انتاریو، نیو مکزیکو، و مکزیک می شود. ماهی های دریاچه آپاچی احتمالا از یک محل تخم ریزی در آیووا آمده اند.
یافته های جدید نشان می دهند که برخی از ماهی های اصلی هنوز در سالت ریور زندگی می کنند.
بین هر تولیدمثل موفق بوفالوماهی ها می تواند چند دهه فاصله باشد زیرا آنها برای این کار به شرایط محیطی بسیار خاصی نیاز دارند که بیشتر آنها هنوز ناشناخته است. به همین دلیل است که آنها به گونه ای تکامل یافته تا عمری طولانی داشته باشند.
در ساسکاچوان، جایی که بوفالوماهی می تواند تا 50 سال بدون تولیدمثل سپری کند، این ماهی فقط در برد محدودی از نوسانات سطح آب که ممکن است به ندرت رخ دهد، تخمریزی می کند.
مطالعات بیشتر درباره طول عمر بوفالوماهی ها می تواند بینشی درباره این که چگونه مهره داران، از جمله انسان ها، می توانند زندگی طولانی تری داشته باشند، ارائه کند.
این که چشمه جوانی بوفالوماهی ها چیست یکی از پرسش های مهم درباره این ماهی محسوب می شود.
یک راهبرد ممکن است درک این موضوع باشد که چرا بوفالوماهی های مسن تر نسبت به ماهی های جوان تر استرس کمتر و سیستم ایمنی قوی تری دارند.
ماهی های مسن تر نسبت به جوان ترها می توانند بهتر با باکتری ها مبارزه کنند. نه تنها این، لاکه ماهی های مسن تر دارای نسبت کمتر نوتروفیل ها به لنفوسیت ها در خون خود هستند که نشان دهنده سطوح پایین تر استرس است.
