به جرأت میتوان گفت زوج طارمی- آزمون یادآور زوج رؤیایی علی دایی- خداداد عزیزی است؛ البته دایی و خداداد یک کریم باقری هم پشت سرشان داشتند که حکم ستون تیم ملی را داشت اما خط میانی فعلی تیم ملی یک خط میانی معمولی رو به خوب است که ستاره آنچنانی ندارد و فقط هر از گاهی امثال قدوس و قلیزاده حرکات تکنیکی خوبی انجام میدهند. با تمام این اوصاف باید گفت قلعهنویی مربی خوشبختی است که اولاً طارمی و آزمون را دارد و ثانیاً آنها را در اوج پختگی فوتبالشان در اختیار دارد. با این زوج طلایی واقعاً قهرمانی در جام ملتهای آسیا آرزوی محالی نیست. اگر کرهجنوبی سون را دارد و عربستان به سالم الدوساری مینازد ما دو سوپراستار داریم که مهار آنها کار مدافعان تیمهای آسیایی نیست؛ طارمی حتی به انگلیس ۲ گل زد و میتوانست یک گل دیگر هم بزند. سردار هم بارها و بارها نشان داده که کلاس فوتبالش بالاتر از حد آسیاست. تیم ما یک دروازهبان خوب و مطمئن هم دارد که مقابل امارات با مهار یک پنالتی دیگر نشان داد که در روزهای سخت میتوان به او تکیه کرد. شاید بگویید در قبال همه این داشتهها تیم ایران خط دفاعی نسبتاً پرایراد و یک خط میانی معمولی دارد که حرف غلطی هم نیست اما مگر ژاپن و کره و عربستان همگی تیمهای بدون ایرادی هستند؟ ژاپن هم در این جام نشان داده که دفاع ندارد و عربستان به مراتب ضعیفتر از تیم باشگاهی الهلال است؛ پس اگر ما ایراداتی داریم (که داریم) بقیه هم بدون ایراد نیستند و از نظر فوتبالی اصلاً نباید از قهرمانی تیم ملی در قطر ناامید بود.
