به گزارش همشهری آنلاین روزهای حساس جام ملت ها از راه رسیده و ایران هم باید به زودی بخت خود را در این مرحله مقابل سوریه جنگنده بیازماید. به مناسبت آغاز مرحله حذفی جام ملت ها، در گفت و گو با بهروز رهبری فرد مدافع سابق پرسپولیس و تیم ملی فوتبال، به بررسی عملکرد ایران و سایر مدعیان در دور گروهی و البته مسیری که در دور حذفی در پیش دارند پرداخته ایم. مسیری سخت و غیرقابل پیشبینی که درنهایت مشخص نیست کدام تیم را به جام نقره ای قهرمانی برساند. بحث با رهبری فرد اما درنهایت به وضعیت این روزهای پرسپولیس هم رسید و او بی تعارف نظرات خود را درباره مدیرعامل و سرمربی جدید قرمزها بیان کرد.
*از تیم ملی شروع کنیم و سه بردی که در دور مقدماتی به دست آورد. روی کاغذ وضعیت مطلوب است اما به همان میزان، تردیدهایی هم وجود دارد چرا که نقص های پررنگی هم به چشم می آمد. ارزیابی شما از سه بازی دور گروهی تیم ملی چیست؟
-دور مقدماتی جام ملت ها نمی تواند ملاک ارزیابی ما باشد چرا که با حضور 24 تیم، کیفیت بازی ها دستکم در دور گروهی چندان بالا نبود. تیم های درجه 3 آسیا سطح کیفی بازی ها را پایین آورند و نمی توان بازی مقابل آن ها را ملاک قرار داد. به نظر در مراحل حذفی که بازی ها سخت تر می شود و حریف ها کیفیت شان بالاتر می رود، می توان گفت کدام تیم خوب است و کدام تیم، نه. ایران هم در گروه راحتی قرار است و خوشبختانه به عنوان تیم اول صعود کرد.
*جدالی که با سوریه هکتور کوپر در مرحله یک هشتم نهایی پیش رو داریم را چطور می بینید؟
-در حال حاضر بزرگترین اشتباه ما این است که از الان داریم خودمان را مقابل ژاپن می بینیم. ما نباید سوریه را دستکم بگیریم. انگیزه سوریه همیشه مقابل ایران بالا بوده و جدای از این بحث، در فاز دفاعی قوی و منظم هستند و در دور گروهی فقط یک گل خورده است. این که ایران از الان خود را برنده بداند، درست نیست. اتفاقا در چنین بازی هایی است که کار گره می خورد و به ناگهان تیم قوی تر نتیجه را واگذار می کند. در حال حاضر اصلا نباید به ژاپن و کره جنوبی و عربستان فکر کرد. اگر سوریه را بردیم، آنگاه درباره حریف مرحله بعد صحبت کنیم.
*نباید فراموش کرد که بازی ژاپن مقابل بحرین هم اصلا آسان نخواهد بود و چه بسا در آن بازی هم اتفاقات غیرمنتظره ای رخ بدهد؟
-بله همینطور است. بحرین در دور گروهی تیم خوبی نشان داد و در همه پست ها توانایی بالایی دارد و هر اتفاقی ممکن است بیفتد. بحرین یکی از آن تیم هایی است که به نسبت سالیان قبل پیشرفت کرده. شبیه اتفاقی که مثلا برای اردن هم افتاده است. این تیم ها می توانند به لقمه های گلوگیری برای تیم های بزرگ قاره آسیا تبدیل شوند. حتی مالزی هم جلوی کره جنوبی همه را غافلگیر کرد. من بر خلاف برخی از دوستان، به تبانی بودن آن بازی اعتقاد ندارم چرا که کره می توانست با تیم دومش بازی کند اما این کار را نکرد.
برای ما از تفاوت استراتژی تیم ها در بازی های دور حذفی در مقایسه با بازی های مرحله گروهی بگویید. در در بازی های حذفی دیگر جایی برای اشتباه کردن و جبران کردن نیست.
-بازی های حذفی بازی هایی کاملا غیرقابل پیشبینی است. چه بسا تیم هایی که چندان هم قدرتمند نیستند، با یک گل از حریف پیش می افتند و با بستن بازی، از همان یک گل محافظت می کنند و برنده می شوند. دیگر فرصتی هم برای جبران در بازی های بعدی نیست. حکایت بازی ایران با سوریه هم همینطور است. من نگرانی ام از این است که تمام فکر و ذکر تیم ما ژاپن باشد و بازی با سوریه را از دست بدهیم.
*دیگر مدعیان جام نظیر ژاپن، عربستان، کره جنوبی، استرالیا و قطر را چطور دیده اید؟ هر کدام از این تیم ها هم علی رغم این که به دور حذفی رسیده اند، ضعف هایی داشته اند. فکر می کنید چه تیم هایی به مراحل پایانی جمع برسند؟
-من از قطر و عربستان انتظار بیشتری داشتم. در کنار سایر اسم های فوق، من ازبکستان و عراق را هم پسندیدم و آن ها هم تیم های خوبی بودند. کره جنوبی و استرالیا هم به نسبت به دوره قبل، چندان پیشرفتی نداشته اند اما آنقدر قدرتمند هستند که بتوانند خود را بالا بکشند. ژاپن اما تیمی است که به نسبت سایرین، فوتبال متفاوتی به نمایش می گذارد. آن ها یک سر و گردن از بقیه بالاتر هستند و با استفاده از تمام مساحت زمین برای پیاده سازی تاکتیک هایشان و پرس از جلو، حریفان را اذیت می کنند.
*به عنوان سوال آخر، بحثی غیر از جام ملت ها را می خواهم مطرح کنم و آن هم مربوط به سرمربی جدید پرسپولیس است. آقای اوسمار به عنوان جانشین یحیی گل محمدی انتخاب شد. تحلیل شما از این انتخاب چیست؟ عده ای بر این باورند که اوسمار همان راه یحیی را خواهد رفت و عملا تغییری اتفاق نیفتاده اما عده ای می گویند او نسبت به تیم شناخت دارد و بهترین گزینه در این مقطع بود.
-آقای درویش اگر می گفت من می خواهم پرسپولیس را بدبخت کنم و نمی خواهم این تیم قهرمان شود، برای من قابل قبول تر بود. برای چه این مدیران با اسم های بزرگ بازی کردند؟ همان موقع که صحبت از برانکو شد، من گفتم که همه این ها نمایش است و آخر هم یا به یک گزینه داخلی می رسیم یا به همین دستیار آقای گل محمدی. ضمن این که چه تضمینی وجود داشت که در بازگشت برانکو، او می توانست دوباره نتایج خوبی بگیرد؟ آقای درویش هم درنهایت حرف ما را زمین نزد! تدارکات تیم و پزشک تیم هم سال ها با این تیم بوده اند. پس همه می توانند سرمربی شوند؟
کسی که به عنوان کمک آقای گل محمدی فعالیت می کرده و از برزیل به ایران آمده، آیا صلاحیت سرمربی شدن دارد؟ بله، آقای مورینیو هم از دستیاری و مترجمی شروع کرده اما دستیار و مترجم چه افرادی بوده؟ خود آقای گل محمدی تفکراتش در پرسپولیس به بن بست خورده بود، حالا دستیار ایشان چه کمکی می خواهد به تیم کند؟ اگر قرار بود همان تفکرات ادامه پیدا کند، خود یحیی چرا کنار رفت؟ همه این ها به این بر می گردد که آقای درویش می خواهد همه کاره باشد.
این بازیکنان جدیدی که پرسپولیس گرفته را چه کسی انتخاب کرده است؟ عبدالکریم حسن حتی در لیگ خود قطر هم جا ندارد اما حالا به پرسپولیس آمده. مگر می شود مرد سال آسیا در لیگ قطر جا نداشته باشد؟ پس یک ایرادی این وسط وجود دارد. در مورد آقای آل کثیر هم بحث همین است. چرا در سپاهان بازی نکرد؟ آیا در ایران هیچ مهاجم دیگری نبود که پرسپولیس مجبور شود دوباره آل کثیر را برگرداند؟ مدیران پرسپولیس فقط با افکار عمومی بازی کردند.
