مهدی پروین، راننده ۴۵ساله اداره آب و فاضلاب شهرستان گیلانغرب، همان مردی است که رسم امانت را به‌جا آورد و کیف طلا را بی‌کم‌وکاست به صاحبش رساند. او که اهل گیلانغرب است در مورد این اتفاق توضیح داد: «چند روز پیش بود که همراه همسر و دو فرزندم تصمیم گرفتیم به روستایمان برویم. پس از مدتی متوجه کیف سیاه‌رنگ زنانه‌ای شدم که وسط جاده افتاده بود. کیف را برداشتم و پس از بازکردن آن دیدم مقدار زیادی طلا، گوشی تلفن‌همراه و دو عینک داخل کیف است. گوشی را برداشتم و وقتی دکمه‌اش را فشار دادم خوشبختانه باز شد. اولین شماره تماس را چند بار گرفتم و بالاخره خانمی جواب داد. از او پرسیدم کسی به نام مریم‌خانم می‌شناسی؟ گفت مادرم است و بعد دوباره پرسیدم: شما چیزی گم نکرده‌اید که پاسخ منفی داد. پنج دقیقه بعد خانمی زنگ زد و گفت من کیف طلاهایم را گم کرده‌ام.»
این راننده وظیفه‌شناس در مورد نحوه گم‌شدن طلا‌ها ادامه داد: «از قرار معلوم آن روز نوه این خانم دچار حالت تهوع شده بود و برای اینکه حالش بهتر شود، از خودرو پیاده شده بودند که در زمان پیاده‌شدن، کیف حاوی طلا‌ها هم وسط جاده افتاد، اما آن‌ها متوجه نشده و پس از سوار شدن به مسیر خود ادامه دادند. آن‌ها قرار بود به روستایی که یک محل گردشگری در گیلانغرب است بروند. همسر این خانم پس از برگرداندن کیف به من گفت اگر خانمش متوجه می‌شد کیف طلا‌ها را گم کرده است ممکن بود از ترس سکته کند. دامادشان هم می‌گفت موضوع جالب در مورد پیداشدن کیف مادر همسرم این بود که به این نتیجه رسیدیم هنوز هم انسانیت زنده است و افراد شریفی در جامعه ما وجود دارند.»
این راننده ۴۵ ساله می‌گوید: «کیف طلا‌ها صاحب داشت و مال من نبود که کوچک‌ترین چشمداشتی به آن داشته باشم. شرافت و وجدان مهم است و در هر حالی باید آن را در نظر گرفت. وجدان در آن لحظه حکم کرد که بگردم و صاحبش را پیدا کنم که خدا را شکر پیدا شد و مال را به صاحب اصلی‌اش برگردانم.» او بسته به کارکردش در طول ماه، بین هشت تا ۹میلیون تومان درآمد دارد که کفاف هزینه‌هایش را نمی‌دهد: «این میزان درآمد جوابگوی زندگی نیست، اما چه می‌شود کرد و بازهم خدا را شکر می‌کنم.»
