کهکشان‌ها به وسیله گرانش در کنار هم مقید باقی می‌مانند و از ستاره‌ها و سیارات و همچنین ابر‌های بزرگی از غبار و گاز و نیز ماده تاریک تشکیل می‌شوند. کهکشان‌های کوتوله فراوان‌ترین کهکشان‌ها در کیهان هستند و بنا به تعریف کوچک بوده و درخشش اندکی دارند. آن‌ها کمتر از ۱۰۰ میلیون ستاره دارند در حالی که به عنوان مثال کهکشان «راه شیری» نزدیک به ۲۰۰ میلیارد ستاره دارد.
به گزارش خبرآنلاین، رصد‌های اخیر کهکشان‌های کوتوله فراتر از محدوده دسترسی تحقیق‌های بزرگ قبلی طیف‌سنجی (spectroscopic)، حاکی از آن است که شناخت ما از جمعیت کهکشان‌های کوتوله ممکن است ناکامل باشد.
کارلتون و گروه تحقیقاتی او در یک مطالعه تازه منتشرشده، در قالب یک پروژه تحقیقاتی تلسکوپ جیمز وب در ابتدا در حال رصد خوشه‌ای از کهکشان‌ها بودند. در این حال کهکشان کوتوله PEARLSDG بر حسب اتفاق در برخی از تصویربرداری‌های تلسکوپ جیمز وب ظاهر شد. این کهکشان اصلا هدف نبود و اندکی با میدان رصد اصلی فاصله داشت و در جایی از فضا قرار داشت که آن‌ها انتظار نداشتند چیزی مشاهده کنند.
بر اساس گزارشی که منتشر شده است، این کهکشان خصوصیات معمولی یک کهکشان کوتوله که هر ستاره‌شناسی انتظار دیدنش را دارد نیز نداشت. همچنین این کهکشان تعامل و تراکنشی با یک کهکشان نزدیک به خود ندارد و ستاره‌های جدید شکل نمی‌دهد. آنطور که مشخص شد، این یک نمونه جالب از یک کهکشان منزوی، ساکن و خاموش است.
تاکنون، شناخت ستاره‌شناسان از تکامل کهکشان‌ها یک کهکشان منزوی را نشان داده که به تشکیل ستاره‌های جوان ادامه می‌دهد یا با کهکشان‌های بزرگتر مجاور تراکنش دارد. اما این نظریه در مورد کهکشان PEARLSDG صدق نمی‌کند.
در یک مساله شگفت‌آور دیگر، ستاره‌های منفرد نیز در تصاویر این گروه ستاره‌شناسان با تلسکوپ جیمز وب قابل مشاهده هستند. روشنی این ستاره‌ها به ستاره‌شناسان امکان می‌دهد تا فاصله آن (۹۸ میلیون سال نوری) را اندازه گیری کنند.
کارلتون و تیم همراه او برای این مطالعه از گستره وسیعی از داده‌ها استفاده کردند که شامل تصاویر دوربین نزدیک به مادون قرمز جیمز وب، داده‌های طیف سنجی از یک تلسکوپ در آریزونا، تصاویر آرشیوی از تلسکوپ‌های فضایی «ناسا» و همچنین تصاویری از برخی رصدخانه‌های زمینی است.
مساله مهم اینکه شناسایی ستاره‌های مشخص در تصویربرداری یک سرنخ کلیدی درباره فاصله آن فراهم می‌کند. این ستاره‌ها روشنی خاصی دارند و بنابراین با اندازه‌گیری روشنایی ظاهری آن‌ها با جیمز وب این گروه قادر شد که فاصله آن‌ها را مشخص کند. مشخص شد که این ستاره‌ها برخی از دورترین ستاره‌ها در نوع خود هستند که مشاهده شده اند.
کارلتون درباره خصوصیات مشخص شده، گفت: این‌ها کاملا بر خلاف انتظارات موجود از یک کهکشان کوتوله مانند این هستند.
این کشف شناخت ستاره‌شناسان از چگونگی شکل گیری، تغییر و تحول کهکشان‌ها را تغییر می‌دهد و این احتمال را مطرح می‌کند که بسیاری از کهکشان‌های منفرد (منزوی) و ساکن و خاموش در انتظار شناخته شدن هستند و تلسکوپ جیمز وب ابزار این کار را دارد.
