بعضی از حوادث خواسته یا ناخواسته در تاریخ کشور گم شدند، حوادثی که حرف ها و روایت‌های تکان‌دهنده زیادی برای گفتن داشتند، اما زیر آوار زمان مدفون شدند و جز رد نامی از آنها باقی نماند، زلزله بم از این دست حوادث بود، حادثه‌ای که یک سحر از روزهای سال ۸۲ از راه رسید و جان ۳۴ هزار ایرانی را گرفت.
حالا فیلمی، روایتگر چند ساعت از روز اول پس از حادثه شده آن هم با محوریت یکی از شخصیت‌های مهم اصفهان و کشور.
دومین روز جشنواره فجر اصفهان برای اصحاب رسانه با شروع دیرهنگام و با تأخیر یک ساعت و ۱۰ دقیقه‌ای «احمد» در سالن سینما فلسطین آغاز شد. فیلمی که از ابتدا با التهاب و حادثه آغاز شد و این هیجان را تا پایان با خود داشت.
«احمد»، بازیگر معروف ندارد. ستاره، لوکیشن‌های آنچنانی و زرق و برق عامه‌پسند ندارد اما مخاطب را تا پایان با خود همراه می‌کند، مخاطبی که امروز درگیر مشکلات سیاسی، اجتماعی و نشدن‌های اقتصادی زیاد است. در «احمد»، روایتی شیرین از تغییر معادلات علمی و روتین، خواستن و شدن، را در دل یکی از تلخ‌ترین حوادث تاریخ ایران می‌بیند.
قصه راه‌اندازی دوباره فرودگاه بم در چند ساعت بعد از زلزله، اتفاقی که نه به لحاظ علمی ممکن بود (و شخصیت دکتر رهنما مدام بر این نشدن به لحاظ علمی تأکید می‌کرد) و نه به صورت روتین شدنی (حتی اعضای دولتِ وقت هم باور به انجام این کار نداشتند.) شاید شیرینی همین اراده، خواستن و توانستن است که تا این اندازه حضار را به هیجان می‌آورد که با اشک شخصیت‌ها اشک بریزند و با موفقیتشان دست بزنند.
اگرچه شخصیت‌پردازی بهتر شهید کاظمی و شباهت بیشتر ظاهری می‌توانست تصویر بهتری از او ارائه کند، اما ریتم خوب فیلم و بازی نسبتا خوب شخصیت، ارتباط بین مخاطب و قهرمان را شکل می‌دهد. بازی‌ها در احمد به قاعده است و اغراق شده نیست، در عوض فیلم گاهی اسیر دیالوگ‌های شعاری و گل درشت می‌شود، دیالوگ‌هایی که می‌توانستند حذف شوند و جایشان خالی نماند.
«احمد» فیلم مهمی است، چون در زمانه بی‌قهرمان و برای اولین بار از حادثه‌ای فراموش‌شده و شخصیتی با ناگفته‌های زیاد سخن می‌گوید. فیلم مهمی است چون در بزنگاه سیاسی و اجتماعی ما که با تلاش مستمر عناصر داخلی و خارجی گرد ناامیدی بر جامعه نشسته از امید می‌گوید، از شدن و از تلاش برای مردم.
ربیعی، کارگردان جوان اصفهانی که کار خود را با لباس شخصی و ضد در زمینه تاریخ سیاسی آغاز کرد با احمد نشان داد که در عرصه فیلمسازی تاریخ معاصر حرف برای گفتن دارد.
سینما سرگرمی است و تأثیر، اینکه در لحظات فیلم با آن همراه شوی و بعد از اتمام اثر تاثیری هرچند اندک از آن را در خود احساس کنی و «احمد» از این جهت سینما است فیلمی که مخاطب را با لحظات پر التهاب خود همراه و با حال خوب نماز صبح حاج احمد بدرقه می‌کند. تا فیلمساز اصفهانی برای فرمانده اصفهانی سنگ تمام گذاشته باشد.
اما باید تکرار کرد که دست جشنواره فجر اصفهان تا امروز علی‌رغم آنچه گفته و وعده داده شد، از فیلم‌های شاخص جشنواره خالی است؛ «صبحانه با زرافه‌ها» و «تمساح خونی»، و «مجنون»، آثار شاخص ولی غایب جشنواره فجر اصفهان هستند.
رضا دهقانی، معاون هنری اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان اصفهان در گفت‌وگو با ایسنا در حاشیه اکران «احمد» گفت: سه تا چهار فیلم احتمالاً فردا به لیست فیلم‌های اکران در اصفهان اضافه می‌شوند، اما فیلم‌های شاخصی مثل «تمساح خونی» و «صبحانه با زرافه‌ها» به علت عدم رضایت تهیه‌کننده و رقم‌های نامتعارف اعلام شده توسط آنها غایب خواهند بود.
این در حالی است که در نشست خبری جشنواره اعلام شد که امسال اتحادیه تهیه‌کنندگان درگیر موضوع اکران‌ها نیست و کارگروه‌های تخصصی برای این موضوع تصمیم می‌گیرند.
انتهای پیام
