تلاش پژوهشگران این دانشگاه سرانجام به توسعه یک رابط واقعیت مجازی به نام I ۳ منجر شد که به شخص فرمانده اجازه می‌دهد تا انبوهی پهپاد را در سطح بالا کنترل کند.
به گزارش ایسنا، نتایج یک مطالعه چهار ساله به تازگی توسط پژوهشگران دانشگاه ایالتی اورگان منتشر شده است تا نشان دهد چگونه یک انسان می‌تواند به تنهایی ۱۰۰ پهپاد را کنترل کند.
پژوهشگران دانشگاه ایالتی اورگان (OSU) به تازگی مطالعه‌ای را منتشر کرده‌اند که نشان می‌دهد این امکان وجود دارد که یک نفر به تنهایی ۱۰۰ پهپاد یا بیشتر را فرماندهی کند.
این مطالعه که در مجله Field Robotics منتشر شد، نشان داد که چگونه یک نفر می‌تواند بدون اینکه در معرض اختلال قرار بگیرد، بر ربات‌های زمینی و هوایی خودمختار نظارت کند.
به گفته پژوهشگران دانشگاه ایالتی اورگان، این یافته‌ها گامی مهم به سمت استفاده کارآمد و اقتصادی از گروه پهپاد‌ها در نقش‌های مختلف، از اطفاء حریق گرفته تا تحویل بسته‌ها و واکنش به بلایای طبیعی در محیط‌های شهری را نشان می‌دهد.
جولی آدامز از کالج مهندسی دانشگاه ایالتی اورگان گفت: ما هنوز استفاده از تعداد زیادی از پهپاد‌های مخصوص تحویل کالا‌ها را در ایالات متحده نمی‌بینیم، اما شرکت‌هایی هستند که آن‌ها را در کشور‌های دیگر مستقر کرده‌اند. استقرار پهپاد‌های تحویل در مقیاس تجاری منطقی است، اما نیاز به فردی دارد که مسئولیت تعداد بسیار زیادی از این پهپاد‌ها را بر عهده بگیرد. من نمی‌گویم کار ما یک راه حل نهایی است که نشان می‌دهد همه چیز خوب است، اما اولین گام به سمت تسهیل این نوع سیستم است.
مطالعه پژوهشگران دانشگاه ایالتی اورگان از برنامه تاکتیک‌های تهاجمی ازدحام فعال (OFFSET) متعلق به آژانس پروژه تحقیقاتی پیشرفته دفاعی آمریکا (دارپا) برخاسته است.
پژوهشگران طی چهار سال مجموعه‌ای از ۲۵۰ وسیله نقلیه خودران (پهپاد‌های هوایی چند ملخه و کاوشگر‌های زمینی) را برای جمع‌آوری اطلاعات در مناطق شهری که ساختمان‌ها در آن‌ها افق دید و ارتباطات ماهواره‌ای را مختل می‌کنند، مستقر کردند.
به گزارش پژوهشگران، از این گروه‌ها در سایت‌های آموزشی شهری نظامی برای جمع‌آوری اطلاعاتی استفاده شده است که پتانسیل افزایش ایمنی سربازان و غیرنظامیان آمریکایی را دارد.
آدامز، معاون مدیر سیستم‌های مستقر و سیاست در مؤسسه رباتیک و سیستم‌های هوشمند دانشگاه ایالتی اورگان می‌گوید: این پروژه مستلزم استفاده از فناوری‌های آماده و ایجاد استقلال مورد نیاز برای استقرار آن‌ها توسط یک انسان بود.
وی افزود: این کار همچنین نه تنها مستلزم توسعه سیستم‌ها و نرم‌افزار‌های مورد نیاز بود، بلکه همچنین رابط کاربری برای آن فرمانده باید تعریف می‌شد تا به یک انسان اجازه دهد این سیستم‌های زمینی و هوایی را به نحو شایسته کنترل کند.
تلاش پژوهشگران این دانشگاه سرانجام به توسعه یک رابط واقعیت مجازی به نام I ۳ منجر شد که به شخص فرمانده اجازه می‌دهد تا انبوهی از پهپاد‌ها را در سطح بالا کنترل کند.
آدامز گفت: فرماندهان به صورت فیزیکی هر وسیله نقلیه را هدایت نمی‌کردند، زیرا یک انسان به تنهایی نمی‌تواند این تعداد وسیله نقلیه را کنترل کند.
ایده این است که فرمانده بتواند یک برنامه را برای اجرا انتخاب کند و بتواند مانند یک مربی فوتبال، تنظیمات جزئی را اعمال کند.
داده‌های عینی از آزمایشات این سیستم نشان داد که یک انسان می‌تواند این سیستم‌ها را در محیط‌های مختلف مدیریت کند، چیزی که پیامد‌های بسیار گسترده‌ای فراتر از این پروژه دارد.
این مطالعه در چندین مرکز آموزش جمعی وزارت دفاع آمریکا انجام شد و با ورود وسایل نقلیه اضافی در هر ۱۰ دقیقه در طول هر تمرین میدانی چند روزه، میزان استرس و حجم کاری فرماندهان بررسی شد.
بیش از ۱۰۰ وسیله نقلیه برای ارزیابی میزان بار کاری فرماندهان در آخرین تمرین میدانی مورد استفاده قرار گرفت. به گزارش پژوهشگران این مطالعه، حسگر‌های فیزیولوژیکی اطلاعات را به الگوریتمی تغذیه می‌کنند که بار کاری را بر اساس سطوح کانال حسی و بار کاری کلی تخمین می‌زند.
آدامز می‌گوید: فرمانده توانست ماموریت‌ها را که اغلب در شرایط دمایی و وزش باد شدید و چالش برانگیز انجام می‌شد، با موفقیت انجام دهد.
گفتنی است، این مطالعه در مجله Field Robotics منتشر شده است.
