ایران در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر پیرترین تیم تورنمنت را داشت. همه لزوم تغییر نسل در تیم ملی را احساس می‌کردند و اصلاً قلعه نویی برای همین ماموریت آمد اما فاصله کم بین جام ملت‌ها و جام جهانی بهانه‌ای شد که امیر دست نگه دارد. قرارداد او به شکلی تنظیم شده بود که در صورت ناکامی در جام ملت‌ها اصلاً روی نیمکت نمی‌ماند تا بتواند برای جام جهانی ۲۰۲۶ تغییر نسل بدهد! او دل به تیمی بست که بیش از یک دهه کنار یکدیگر بازی کرده‌اند. در خفا و پنهان اعلام شده بود و همه اهالی فوتبال از مسئولان تا هواداران می‌دانستند که این تورنمنت آخرین ایستگاه برای بزرگانی است که یک دهه اخیر پیراهن تیم ملی را به تن داشته اند.
در ترکیب تیم ما تنها یک بازیکن زیر ۳۰ سال به زمین می‌رفت و این یعنی لزوم تغییر اسکلت کامل تیم ملی برای سال‌های بعد! از ابتدا مشخص بود که بعد از جام ملت‌ها خیلی از این بازیکنان خداحافظی خواهند کرد و آنهایی هم که نخواهند چنین کنند، دیگر به تیم ملی دعوت نخواهند شد.
حقیقت این است که با جبر زمان گذشت روزها نمی‌توان جنگید. گذر عمر به سرعت اتفاق می‌افتد و چه بسیار نام‌های بزرگ تاریخ فوتبال که به همین دلیل ناگزیر از کناره‌گیری شده‌اند. در همین تورنمنت ما سعی کردیم تا با این قانون طبیعت مبارزه کنیم اما نتیجه از قبل معلوم بود و شکست خوردیم. امید ابراهیمی اولین بازیکنی بود که بعد از جام به صورت رسمی از تیم ملی خداحافظی کرد. هافبکی زحمتکش که در سن بالا بعد از مصدومیت یک ساله به زمین برگشت و تمام تلاش خود را هم کرد. امید در تمام بازی‌های این دوره عصای دست قلعه نویی بود. در مرحله گروهی نیمه دوم به زمین می‌آمد تا ایران گل نخورد و از گل‌های زده‌اش دفاع کند. او برابر هنگ کنگ و امارات خیلی به درد خورد، برابر سوریه هم که شاهکار کرد اما اوج هنر او و شاید بهترین بازی عمرش برای تیم ملی مقابل ژاپن بود.
امید در دقیقه ۹۶ چنان استارتی زد که به ذهن همه ماند. اما با علم نمی‌توان جنگید، علم می‌گوید برای سنین بالا ریکاوری دو یا سه بار نهایتاً جواب می‌دهد! پس از آن دیگر گذشت روزگار کار خود را می‌کند. امید ابراهیمی برابر سوریه و ژاپن فشار زیادی را تحمل کرد، بازیکنی که ستاره تیم ملی مقابل ژاپن بود در برابر قطر تبدیل به نقطه ضعف تیم ملی شد و بین دو نیمه از ترکیب بیرون رفت، اتفاقی که تاکنون نیفتاده بود. این دردسر سن بالا بود. بدن امید دیگر خالی کرد و با ریکاوری برنگشت. پاس های اشتباه پیاپی او و فرصت هایی که برای قطر ایجاد می‌شد و در همان نیمه اول به دو گل میزبان تبدیل شد.
دیگر تعویضی بین دو نیمه، کاپیتان بود. احسان حاج صفی هم بعد بازی سوریه با انتقاد امیر از بزرگان بیرون نشست، آن هم در شرایطی که اینجا در تهران دعوا بر سر انتخاب بهترین بازیکن میدان بین او و مدافع راست سوریه جریان داشت! بازیکنی که در یک مسابقه در حد ستاره زمین بوده چرا باید در بازی حساس مقابل ژاپن نیمکت نشین شود؟ سپس در ترکیب برنده دست برده شده و او به زمین برمی‌گردد اما نمایش او به گونه‌ای است که مربی مجبور به تعویض او بین دو نیمه می‌شود.
پاسخ اینجاست، با زمان نمیشود جنگید، سن بالا توان انسان را کم می‌کند. امید و احسان و سایر بازیکنان ما همیشه برای تیم ملی زحمت کشیده‌اند اما با طبیعت نمی‌توان جنگید. علم ثابت کرده که در سنین بالا، بازیکنان در تورنمنت های سنگین مثل جام جهانی یا جام ملت‌ها نمی‌توانند هر چند روز یک بار بازی کنند. درست به همین دلیل بازیکنان بعد از ۳۵ سال از عرصه ملی خداحافظی می‌کنند تا انرژی خود را تنها برای باشگاه بگذارند.
