حضور سه بازیکن از تیم قهرمان، در این ترکیب طبیعی است و حسن الهیدوس، اکرم عفیف و مشعل برشام، سهم بسزایی در تکرار قهرمانی عنابی ها داشتند. در این حین، انتخاب مهدی قایدی از ایران به عنوان وینگر چپ در سیستم ۳-۴-۳ بسیار جالب توجه است. چنین قضیه ای به خوبی نشان می‌دهد که حضور قایدی در ترکیب تیم ملی چقدر مثمرثمر واقع شده است. او در چهار دیدار اول بسیار خوب و مفید ظاهر شد و توانست دو گل هم وارد دروازه رقبا کند. شاید اگر خلاقیت او در بازی با هنگ کنگ به کمک ایران ایران نمی آمد، معلوم نبود که چه اتفاقاتی عجیب و غریبی انتظار تیم ملی را در طول جام می کشید.
تصمیمات امیر قلعه نویی مبنی بر اینکه او در دیدار مقابل ژاپن و قطر بر روی نیمکت بنشیند قابل فهم و درک نیست؛ هرچند که باید به سلیقه او در چینش دلخواه خود، احترام گذاشت اما شاید اگر ژنرال تعویض های بهتری در بازی با قطر انجام می داد می توانست تا حدودی، بازی را بر روی زمین برای قطر سخت و مشکل ساز کند. اتفاقا یکی از همان برگ برنده ها در لحظات دشوار تورنمنت، دلگرمی به حضور مهدی قایدی برای باز کردن گره های کور بازی بود. مهدی که فصل فوق العاده ای را در اتحاد کلبا گذرانده بود آماده تر از هر زمانی به نظر می‌رسید و جزو معدود لژیونرهایی به حساب می آمد که عملکرد درخشانی در ثبت آمار گل و پاس گل داشت و قلعه‌نویی می توانست بهره وری مناسب تری از او داشته باشد.
این موارد به وضوح آینده را ترسیم می کند که مهدی قائدی برای تیم ملی فوتبال ایران در سال های آتی یک الماس گران بها خواهد بود و اگر به او میدان و فرصت بیشتری داده شود، می تواند پای در مسیر اکرم عفیف بگذارد و به فوق ستاره بی بدیلی در آسیا تبدیل شود.
معین احمدوند| باشگاه خبرنگاران آزاد
