ناوارو که با تجار عصر خود رابطه نزدیکی برقرار کرده بود به آستین کمک کرد تا بتواند با عقد قرارداد مستعمره‌نشین‌های آمریکا را به تگزاس بیاورد. در اوایل دهه ۱۸۳۰ او در پارلمان دولت کوئیلا تگاس و کنگره فدرال مکزیکو سیتی نماینده تگزاس بود.
وی بعدتر از رهبران انقلاب تگزاس شد و زمانی که خبر سقوط قلعه آلامو (در نبرد بین تگزاس و مکزیک) رسید او در کنگره استقلال تگزاس حضور داشت. او در ۱۸۳۶ از نخستین امضا‌کنندگان «اعلامیه استقلال تگزاس» بود و بعدتر قانون اساسی تگزاس را امضا کرد. در ۱۸۴۱ ناوارو با بی‌میلی در لشکرکشی نسنجیده رئیس‌جمهور تگزاس، میرابو بی. لامار به سانتا فه شرکت کرد؛ هدف از این اردوکشی متقاعد کردن سکنه نیومکزیکو برای جدا شدن از مکزیک و پیوستن به تگزاس بود. در این لشکرکشی ناوارو اسیر و محکوم به مرگ شد. او سال‌ها در زندان به سر برد تا اینکه با کمک برخی از افسران ارتش مکزیک توانست رهایی یافته و به تگزاس برگردد.
خوزه آنتونیو ناوارو نماینده بگسرکانتی تگزاس در کنگره جمهوری تگزاس شد و کوشید تا قوانینی به سود تگزاسی‌های مکزیکی‌تبار-که به سرعت بدل به یک اقلیت سیاسی شده بودند-تصویب کند. او همچنین در راستای تاسیس نهادهای آموزشی در ناحیه سن آنتونیو تلاش کرد. ناوارو از انضمام تگزاس به ایالات متحده حمایت می‌کرد و در ۱۸۴۵ در تهیه پیش نویس قانون اساسی تگزاس که در آن حقوق سیاسی همه افراد تضمین شده بود، نقش ایفا کرد. او پیش از کناره‌گیری از سیاست در ۱۸۴۹، دو دوره در سنای تگزاس حضور داشت. ناوارو در ۱۸۷۱ درگذشت.
