به نقل از ارث، دانشمندان مؤسسه شیمی ماکس پلانک آلمان و دانشگاه پرینستون ایالات‌متحده چگونگی واکنش اقیانوس‌ها به PETM را بررسی کردند و با تعجب دریافتند، این دوره مشابه چالش‌های آب‌وهوایی کنونی ماست.
این مطالعه به ما کمک می‌کند بفهمیم که اقیانوس‌ها چگونه سطح اکسیژن را در طول چنین گرمایش چشمگیری کنترل می‌کنند.
برای کشف اسرار گذشته، محققان باید به گذشته برگردند؛ رسوبات دریایی کتاب تاریخ اقیانوس هستند.
سیمون مورتی، محقق ارشد این تحقیق گفت با مطالعه بازه‌های زمانی گذشته که در آن دما به سرعت افزایش می‌یابد، می‌توانیم بینش ارزشمندی در مورد چگونگی واکنش اکسیژن و زیست‌شناسی اقیانوس به تغییرات آب‌وهوا به دست آوریم.
محققان در کف اقیانوس به سرنخ‌هایی در رسوبات توجه کردند تا چرخه‌های قدیمی مواد مغذی و سطح اکسیژن را درک کنند. معمولاً وقتی آب گرمتر می‌شود، نمی‌تواند هوای زیادی را در خود نگه دارد، بنابراین، در طول PETM، لایه‌های بالای اقیانوس باید گرم و حاوی اکسیژن کمتری باشند.
این مطالعه نشان داد که در PETM، سطح اکسیژن در بالای اقیانوس افزایش یافته است. این درک کنونی ما از واکنش اقیانوس‌ها به گرم شدن را به چالش می‌کشد. مناطق دیگر با اکسیژن بسیار کم، به نام مناطق مرده، در واقع طی PETM کوچکتر شدند. کوچک شدن مناطق مرده همچنین نشان‌دهنده افزایش اکسیژن در بالای اقیانوس است.
این مطالعه نشان می‌دهد که اقیانوس راهی برای متعادل کردن خود در زمانی که همه چیز به سرعت تغییر می‌کند را دارد. این کشف مهم است زیرا نشان می‌دهد چگونه اقیانوس می‌تواند با تغییرات بزرگ محیطی سازگار شود.
دانشمندان همچنین فسیل‌هایی را که به آنها برخورد کرده بودند، مورد بررسی قرار دادند. آنها فسیل‌هایی از موجودات میکروسکوپی به نام روزن‌داران را پیدا کردند که در اقیانوس زندگی می‌کردند و از مواد معدنی پوسته‌های مینیاتوری می‌ساختند. این فسیل‌های کوچک راز بزرگی را در خود داشتند.
طی PETM، روزن‌داران پوسته‌های بزرگتری از حد معمول داشتند و این نشان می‌دهد که آنها به محیط خود پاسخ می‌دهند و به آب‌های گرمتر با اکسیژن بیشتر اشاره می‌کنند.
روزن‌داران به تغییرات دما، اسیدیته و سطح اکسیژن حساس هستند، بنابراین، پوسته‌های بزرگتر آنها در طول PETM نشان می‌دهد که آنها در شرایط گرمتر و غنی از اکسیژن آن زمان شکوفا شده‌اند.
اعماق اقیانوس، حساس به دما و تغییرات اکسیژن، احتمالاً در طول گرم شدن سریع PETM آسیب دیدند. بسیاری از موجودات اعماق دریا و فراتر از محدودیت‌های خود که نمی‌توانستند سازگار شوند، با کاهش شدید تنوع زندگی مواجه شدند.
از سوی دیگر، ساکنان سطح در لایه‌های بالای اقیانوس احتمالا وضعیت بهتری داشتند. افزایش موقت اکسیژن در این دوره به آنها اتاق تنفس و اجازه داد تا حدودی شرایط زندگی خود را ثابت نگه دارند.
ارگانیسم‌ها مجبور بودند خود را با شرایط جدید وفق دهند، زیستگاه‌های از دست رفته را دوباره جمع‌آوری کنند و زندگی که PETM مختل کرده بود را بازسازی کنند.
این فرآیند به تدریج در طول هزاره‌ها آشکار شد که گواهی بر انعطاف‌پذیری اکوسیستم‌های دریایی است.
بازیابی طولانی‌مدت همچنین بر پیامدهای بلندمدت تغییرات سریع آب‌وهوا بر تنوع زیستی و ثبات اکوسیستم تأکید می‌کند.
مطالعه بازیابی PETM به ما کمک می‌کند تا بفهمیم چگونه اکوسیستم‌های دریایی مدرن ممکن است به چالش‌های آب‌وهوایی فعلی پاسخ دهند.
نتایج این تحقیق در مجله Science منتشر شده است.
انتهای پیام
