روزنامه اعتماد: تعدادی از ستاره‌های تاریخ فوتبال فرصت حضور در بزرگ‌ترین تورنمنت فوتبالی که هر چهار سال یک‌بار برگزار می‌شود را پیدا نکردند. آنها با حسرت حضور در جام جهانی کفش‌های خود را آویختند که هم خبر بدی برای خودشان بود هم برای دنیای فوتبال. بدشانسی، تیم‌های ملی ضعیف یا محرومیت و مصدومیت ازجمله دلایلی است که این بازیکنان بزرگ را از جام جهانی دور کرد. فورفورتو در گزارشی به تعدادی از این ستاره‌ها اشاره کرده است که در ادامه می‌خوانید.
کریستین چیوو (رومانی)
اگر او یک یا دو سال زودتر شروع کرده بود، احتمالا کریستین چیوو به تیم ملی رومانی در جام جهانی 1998 راه می‌یافت. مدافع میانی سابق آژاکس و اینترمیلان که در فصل
10-2009 با اینتر سه‌گانه را به دست آورد اولین بازی ملی بزرگسالان خود را تا سال 1999 به دست نیاورد و کشورش در طول 12 سال نتوانست به بزرگ‌ترین تورنمنت فوتبالی برسد. اگرچه او در یورو 2000 و یورو 2008 بازی کرد.
پائولو دی کانیو (ایتالیا)
پائولو دی کانیو تنها بازیکن این لیست است که هرگز در سطح بین‌المللی با کشورش بازی نکرد و بنابراین اصلا اهمیتی نداشت که در جام جهانی بازی نکند. با حضور امثال روبرتو باجو، الساندرو دل پیرو و کریستین ویری، ایتالیا در دهه 90 و اوایل دهه قرن جدید دی‌کانیو از گزینه‌های تهاجمی کلاس جهانی کم نداشت ولی او هرگز از بازی در تیم ملی زیر 21 سال فراتر نرفت.
اندی کول (انگلیس)
اندی کول، یکی از گلزنان بزرگ لیگ برتر انگلیس است. او رکورد بیشترین گل در یک فصل را در این رقابت‌ها داشت تا اینکه ارلینگ هالند در فصل
23-2022 آن را شکست. او هرگز نتوانست فرم پربار خود را برای نیوکاسل و منچستریونایتد به سطح بین‌المللی انتقال دهد. با این حال، تنها یک‌بار در
15 بازی ملی انگلیس گلزنی کرد و هرگز به تیم حاضر در جام جهانی راه پیدا نکرد.
کاخا کالادزه (گرجستان)
کاخا کالادزه که احتمالا بهترین بازیکن تاریخ گرجستان است، طعم شکوه سری آ و لیگ قهرمانان اروپا را با آث‌میلان در دهه نخست قرن 21 چشید، اما این مدافع همه فن حریف که کاپیتان باسابقه تیم ملی کشورش بود و پنج‌بار بهترین بازیکن سال گرجستان شد هرگز به جام جهانی نرسید. البته کشورش به نزدیک‌ترین فاصله با آن رسید، زیرا آنها شش امتیاز کمتر از حضور در پلی‌آف برای مسابقات 2002 داشتند.
سامی هیپیا (فنلاند)
او مدافعی بسیار محبوب در لیورپول بود. جایی که او جام‌های مهم متعددی ازجمله لیگ قهرمانان اروپا در فصل 05-2004 را به دست آورد.
Hyypia با 105 بازی یک بار به حضور در جام جهانی نزدیک شد، اما فنلاندی‌ها یک امتیاز کمتر از حضور در پلی‌آف برای فرانسه 98 کسب کردند و از حضور در این مسابقات باز ماندند.
دیمیتار برباتوف (بلغارستان)
دیمیتار برباتوف در بین بهترین بازیکنان تمام دوران بلغارستان سرآمد است. او کاپیتان آن تیم از سال 2006 تا 2010 بود با 48 گل در 78 بازی ملی. برباتوف با بلغارها در یورو 2004 حضور داشت. با این حال، بلغارستان در طول 11 سال فعالیت بین‌المللی مهاجم سابق منچستریونایتد، تاتنهام و بایرلورکوزن هرگز نتوانست به جام جهانی راه یابد.
عابدی پله (غنا)
پله بیش از هر بازیکن دیگری در تاریخ این بازی در جام جهانی اثر گذاشت و عابدی پله هم اگر حضور می‌داشت می‌توانست احتمالا چراغی در این مسابقات روشن کند. این هافبک هجومی ماهر که سه بار به عنوان بهترین بازیکن سال آفریقا انتخاب شد، در سال 1982 با غنا قهرمان جام ملت‌های آفریقا شد اما ستاره‌های سیاه هرگز در طول 16 سال فوتبال بین‌المللی خود به بزرگ‌ترین مسابقه فوتبال نرسیدند.
دیوید ژینولا (فرانسه)
دیوید ژینولا یکی از بااستعدادترین فوتبالیست‌های نسل خود بود، بنابراین تا حدودی سخت است که باور کنیم او فقط 17بار در تیم ملی فرانسه بازی کرده است. توجه داشته باشید وقتی واکنش به سانتر بی‌کیفیت او را که منجر به ضدحمله بلغارستان شد و به قیمت یک عدم حضور در جام جهانی 1994 تمام شد در نظر می‌گیریم، تعجب‌آور نیست که بشنویم سرمربی جرارد هولیه، ژینولا را «قاتل تیم» نامید.
برند شوستر (آلمان غربی)
برند شوستر، قهرمان اروپا و برنده توپ طلا در سال 1980، باید به عنوان یکی از بهترین بازیکنان آلمانی در تمام دوران شناخته شود اما او هرگز نتوانست در جام جهانی به چیزهایی که لیاقت داشت دست پیدا کند. شوستر پس از، ازدست دادن تورنمنت 1982 به دلیل مصدومیت، هرگز حتی به خود فرصتی برای رسیدن به رقابت‌ها نداد و در سال 1984 در بحبوحه درگیری با یوپ دروال، سرمربی آلمان غربی و هم‌تیمی‌اش پل برایتنر، از فوتبال بین‌المللی کناره‌گیری کرد.
ایان راش (ولز)
یان راش در میان سرشناس‌ترین مهاجمان در دهه 80، برای لیورپول برای سرگرمی گلزنی کرد و او 28 گل در 73 بازی ملی برای یک تیم ولزی به ثمر رساند. به دلیل ضعف کلی ولز است که راش هرگز نتوانست در جام جهانی یا یورو بازی کند.
دانکن ادواردز (انگلیس)
داستان دانکن ادواردز داستانی دلخراش از «چه می‌شد اگر» است. ادواردز که قربانی فاجعه هوایی مونیخ در سال 1958 بود، زمانی که در سن 21 سالگی به طرز غم‌انگیزی درگذشت، خود را به عنوان یکی از شگفت‌انگیزترین بازیکنان جوان معرفی کرد. ادواردز که توسط هم‌تیمی‌اش در منچستریونایتد بابی چارلتون به عنوان «تنها بازیکنی که تا به حال به من احساس حقارت داد» توصیف شد، تقریبا به‌طور قطع یکی از اعضای اصلی تیم انگلیس در جام جهانی 1958 می‌بود.
اریک کانتونا (فرانسه)
اریک کانتونا، اولین فوق ستاره خارجی لیگ برتر، نابغه فرانسوی مرموز منچستریونایتد، باید یک سابقه بین‌المللی به همان اندازه تاثیرگذار داشته باشد. همان‌طور که بود، یورو 92 اما تبدیل به تنها تورنمنت مهم کانتونا شد. فرانسه نتوانست به جام جهانی 1990 یا 1994 راه پیدا کند و زمانی که آنها بزرگ‌ترین نمایش فوتبال را در سال 1998 میزبانی کردند، کانتونا از صحنه خارج شده بود، زیرا او محروم شده بود، آن‌هم به خاطر آن ضربه معروف کونگ‌فویی که به یک هوادار زد.
گونار نوردال (سوئد)
گونار نوردال، رکورددار گلزنی در آث‌میلان با فاصله کمی، ممکن است بهترین بازیکن سوئدی تمام دوران باشد. 43 گل در 33 بازی ملی عدد قابل‌توجهی است. متاسفانه برای نوردال، او پس از پیوستن به میلان مجبور به بازنشستگی از فوتبال بین‌المللی شد، زیرا در آن زمان، سوئد به بازیکنان حرفه‌ای اجازه بازی برای تیم ملی را نمی‌داد. به این ترتیب، او برای جام جهانی 1950 برزیل واجد شرایط نبود. جایی که سوئدی‌ها سوم شدند.
جورج وه‌آ (لیبریا)
اولین بازیکن آفریقایی که برنده جوایز توپ طلا و بهترین بازیکن سال فیفا شد، هر دو جایزه را در سال 1995 پس از گلزنی در لیگ قهرمانان اروپا برای آث‌میلان، به دست آورد. جورج وه‌آ درست در آنجا بهترین نسل خود بود. متاسفانه برای وه‌آ، حضور او به تنهایی هرگز برای رسیدن به جام جهانی برای لیبریا کافی نبود. در 2002 لیبریا به شدت به جواز صعود به جام جهانی نزدیک شد و تنها یک امتیاز کمتر بود.
رایان گیگز (ولز)
در میان پرافتخارترین بازیکنان تاریخ فوتبال، رایان گیگز 13 عنوان قهرمانی لیگ برتر و دو قهرمانی لیگ قهرمانان دارد. در میان افتخارات بی‌شمار دیگر. گیگز این افتخارات را در طول 24 سال دوران حرفه‌ای خود به طور کامل در منچستریونایتد به دست آورد. گیگز در بیشتر آن دوره درگیر طلسم ولز بود. او در مجموع 64 بازی ملی به دست آورد، اما تنها یک‌بار اژدها آن‌هم به طور مبهمی به راهیابی به جام جهانی نزدیک شدند؛ در سال 1994 ولی هرگز به آن نرسیدند.
والنتینو مازولا (ایتالیا)
والنتینو مازولا که برخی او را بهترین فوتبالیست ایتالیایی در تمام دوران می‌دانند، در 30 سالگی به طرز غم‌انگیزی درگذشت. او در فاجعه هوایی سوپرگا جان باخت. فاجعه‌ای که کل تیم گرند تورینو را در سال 1949 کشت. این تیم ستون فقرات تیم ملی ایتالیا را در آن زمان می‌ساخت و مازولا شماره 10 کاپیتان آنها بود و اگر فاجعه رخ نمی‌داد، ممکن بود قهرمان جام جهانی 1950 شود.
لازلو کوبالا (چکسلواکی/مجارستان/اسپانیا)
لازلو کوبالای بزرگ متولد مجارستان، در واقع اکثریت قریب به اتفاق بازی‌های ملی خود را برای اسپانیا به انجام رساند. در زمانی که قوانین تغییر ملیت بسیار کمتر از آنچه که اکنون هستند سختگیرانه‌تر بود. اسطوره مطلق بارسلونا، مهاجمی که چهار بار قهرمان لالیگا شده بود با اسپانیا به جام جهانی 1962 رفت اما مصدومیت او را از حضور در زمین باز داشت.
جورج بست (ایرلند شمالی)
ایرلند شمالی شش سال قبل از اولین بازی بین‌المللی جورج بست و پنج سال پس از بازنشستگی بین‌المللی او به جام جهانی راه یافت. برای مسلما بهترین بازیکنی که بریتانیا تا به حال تولید کرده است، این فقط یک زمان‌بندی بد بود. جادوگر تکرار نشدنی منچستریونایتد که 37بار برای ارتش سبز و سفید بازی کرد، برای لحظه‌ای برای جام جهانی 1982 مورد توجه قرار گرفت، اما او در آن زمان با بهترین روزهای خود فاصله داشت و بیلی بینگهام، سرمربی را واداشت که او را دعوت نکند.
آلفردو دی استفانو (آرژانتین/اسپانیا)
پله او را بهترین بازیکن تمام دوران نامید. اما آلفردو دی استفانو هرگز نتوانست در جام جهانی بازی کند. ستاره آرژانتینی به خاطر رئال‌مادرید مجبور شد در میان اعتصابات بازیکنان از حضور در مسابقات 1950 انصراف دهد. در سال 1954 موفق به کسب سهمیه نشد. در سال 1958 این عدم کسب سهمیه با اسپانیا، چهار سال بعد رقم خورد. سپس، در سال 1962، تیمش به جام جهانی رسید اما او در مرحله مقدماتی آسیب دید و مجبور شد از کنار زمین تماشا کند که اسپانیا در مرحله گروهی سقوط می‌کند.
