اگر ربات‌های انسان‌نما بخواهند به‌طور کامل در جامعه ادغام شوند، باید در خواندن احساسات ما و پاسخ مناسب به آنها خوب عمل کنند. یک ابزار کاربردی جدید از محققان کره‌ای می‌تواند به آنها در انجام این کار کمک کند.
ربات‌ها در خیلی چیزها خوب هستند. آنها می‌توانند بارهای بسیار سنگین را بلند کنند، به‌طرز شگفت‌انگیزی سریع یاد بگیرند و حتی با هواپیما پرواز کنند.
اما وقتی صحبت از درک واقعی ما به میان می‌آید – درک احساسات انسانی آشفته‌مان، نوسانات خلقی و نیازهای درونی‌مان – آنها به اندازه توانایی یک دستگاه توستر در خلق هنر خوب عمل می‌کنند! اگرچه این درک به آرامی و در طول زمان درحال تغییر است، اما سیستم جدید محققان مؤسسه ملی علم و فناوری اولسان کره (UNIST) ممکن است هوش هیجانی فناوری ما را حتی سریع‌تر جلو ببرد.
تیمی در کره، سیستم قابل پوشش و کشش صورت ایجاد کرده‌اند که از بررسی اصطکاک و لرزش پوست برای ارزیابی احساسات انسان استفاده می‌کند. این پوشش شامل مجموعه‌ای از حسگرهای نازک، شفاف و انعطاف‌پذیر است که در سمت چپ و راست سر به صورت می‌چسبند. قسمت اعظم هر حسگر بین چشم و گوش می‌چسبد و شاخه‌ها رو و بالای هر چشم، تا فک، اطراف و پشت سر گسترش می‌یابند.
این تیم می‌گوید که حسگرها را می‌توان به‌صورت سفارشی ساخت تا متناسب با هر چهره‌ای باشد. هنگامی که حسگرها در جای خود قرار می‌گیرند، به سیستم یکپارچه‌ای متصل می‌شوند که برای رمزگشایی احساسات انسانی به الگوهای فشار ماهیچه‌ها در صورت و ارتعاشات صدای ما آموزش دیده است.
برخلاف سایر سیستم‌هایی که از تکنیک‌های مشابه استفاده کرده‌اند، انرژی این سیستم از طریق یک اصل پیزوالکتریک به‌صورت خودکار تأمین می‌شود. بنابراین می‌توان آن را در تمام طول روز پوشید، بدون نگرانی از نیاز به شارژ مجدد. به گفته محققان UNIST، این اولین‌باری است که یک سیستم کاملاً مستقل و قابل پوشش برای تشخیص احساسات ایجاد شده است.
درحالی‌که فناوری‌های مبتنی بر چهره به‌عنوان یک پوشیدنی روزانه مورد توجه قرار نمی‌گیرند، تیم UNIST فناوری خود را در محیط‌های واقعیت مجازی گنجانده است؛ جایی که تصور پیشرفت آن کمی آسان‌تر است. تصور کنید که هدست‌های واقعیت مجازی جامع‌تر شوند و بتوانند احساسات ما را کنترل کنند و دنیای مجازی ما را براساس آن تنظیم کنند.
درواقع، در طول فرآیند آزمایش، محققان از این سیستم حسگر احساسات برای ارائه توصیه‌های کتاب، موسیقی و فیلم‌های مختلف بر اساس احساس کاربر استفاده کردند.
کار UNIST آخرین مورد در یک خط طولانی از تلاش‌ها است که به‌دنبال حساس‌ترکردن فناوری نسبت به انسان است.
ما گردنبندی را دیده‌ایم که می‌تواند حالات چهره را بخواند تا حالات عاطفی ما را استنتاج کند. یک سر رباتیک که می‌تواند حالات چهره انسان را منعکس کند. یک بلندگوی هوشمند که آهنگ‌هایی را براساس احساس شما پیشنهاد می‌کند که برگرفته از تجزیه‌وتحلیل صدا است. همچنین یک سیستم هوش مصنوعی که می‌تواند به خودروهای خودران کمک کند تا اقدامات سایر رانندگان را براساس شخصیت آنها پیش‌بینی کند.
حتی تلاشی در سال 2015 انجام شد که شاید پیش‌بینی‌کننده مطالعه جدید UNIST بود: ماسکهای صورت که می‌تواند به ربات‌ها در درک احساسات ما کمک کند. به‌علاوه، چه کسی می‌تواند موفقیت طوفانی ربات پپر، که احساسات را می‌خواند و در سال 2015 در ژاپن راه‌اندازی شد و اکنون به بیش از 2000 شرکت در سراسر جهان کمک می‌کند، فراموش کند؟
همانطور که فناوری‌ها در درک حالات عاطفی ما بهتر می‌شوند، چنین پیشرفت‌هایی می‌تواند برخی از دیوارهای باقی‌مانده بین انسان و ربات‌ها را بشکند.
پیامدهای مربوط به ربات‌های همراه پزشکی برای افراد مسن را تصور کنید. به‌جای یک ربات مزاحم که فقط سه بار در روز غلت می‌زند و با صدای مکانیکی صاف از شما می‌خواهد که داروهای خود را مصرف کنید یا آب بیشتری بنوشید، چنین دستگاهی می‌تواند شما را درگیر مکالمه کند، خلق‌وخوی شما را بسنجد، و نوع مناسب استراتژی مکالمه برای غلبه بر مقاومت سرسختانه شما در برابر مراقبت از خود را به کار گیرد.
ربات‌های با هوش عاطفی می‌توانند به کودکان کمک کنند تا با مسائل زورگویی در مدرسه مقابله کنند. آنها می‌توانند مکان امن بچه‌ها برای بحث درمورد موضوعاتی باشند که صحبت کردن درمورد آنها با همراهان انسانی بسیار دشوار است. از آنجایی که چنین ربات‌هایی می‌توانند خونسردی خود را حفظ کنند و توصیه‌های واضحی را به‌گونه‌ای ارائه کنند که والدین ناامید ممکن است قادر به انجام آن نباشند.
در بدترین حالت، فناوری خوانش احساسات می‌تواند به‌عنوان نوعی دروغ‌سنج پیشرفته عمل کند و رمزگشایی کند که شخص چه احساسی دارد، صرف‌نظر از اینکه چه احساسی را بروز می‌دهد.
روش‌هایی که فناوری‌های هوش هیجانی می‌توانند بر زندگی ما تأثیر بگذارند، تقریباً به اندازه دامنه احساساتی که روزانه به‌عنوان یک گونه تجربه می‌کنیم، نامحدود است. درحالی‌که استفاده از حسگرهای چسبنده روی صورت ما ممکن است راه پیش رو نباشد، کار UNIST مطمئناً یک گام دیگر به صعود قدرتمند ابزارهایی کمک می‌کند که «فقط ما را درک می‌کنند.»
همانطور که «جییون کیم»، سرپرست مطالعه می‌گوید: «برای تعامل موثر بین انسان و ربات، دستگاه‌های رابط (HMI) باید قادر به جمع‌آوری انواع داده‌ها و مدیریت اطلاعات پیچیده باشند. این مطالعه پتانسیل استفاده از احساسات را نشان می‌دهد که شکل‌های پیچیده‌ای از اطلاعات انسانی در سیستم‌های نسل بعدی هستند.»
