لوریس چکناواریان (آهنگساز و رهبر ارکستر) درباره فعالیت‌های این روزهای خود می‌گوید: در این مدت مرتب اثر می‌نوشتم؛ تا جایی که تعداد آثارم به ۱۱۰ اثر موسیقی و بیش از ۱۵ هزار صفحه رسید. در این اواخر روی داستان‌های ادبی مانند نمایشنامه شکسپیر، آثار فرانتس کافکا (نویسنده)، فریدریش شیلر (نمایشنامه‌نویس و فیلسوف)، صادق هدایت و .. کارهایی را نوشته‌ام. موسیقی «سیاوش‌نامه» را تمام کردم، «گیلگمش» را هم همینطور.
همچنین از این آهنگساز سوال می‌کنیم که آیا برنامه‌ای برای ضبط آثارش دارد؟ که می‌گوید: ضبط اثر اسپانسر می‌خواهد که متأسفانه من ندارم. آخرین اسپانسرم بانک سامان بود که چند سال پیش کمک کرد «کوروش کبیر» را ضبط کردیم ولی برای آثاری مانند «سوئیت تختی» یا «سوئیت مولانا» اسپانسری ندارم که به من کمک کند تا با ارکسترهای معتبر آثارم را ضبط کنم؛ البته حداقل با صدای کامپیوتر می‌توان نتیجه‌ای از این آثار را شنید ولی این به هر حال که صدای واقعی آثارم نیست و باید با ارکسترهای معتبر اروپایی کارهایم را ضبط کنم؛ زیرا ارکسترهای داخل ایران این توانایی را ندارند.
این هنرمند همچنین با اشاره به ساخت اثر «تراژدی میرزاخانی» توضیح می‌دهد: به عنوان یک فرد ایرانی همیشه افتخار می‌کردم که هموطنی در این سطح جهانی داشتم. چند وقت پیش می‌خواستم اخبار را چک کنم که عکس او خود به خود روی صفحه موبایل من ظاهر شد. در همین لحظه احساس غریبی به من دست داد و ارتباط عجیبی با او برقرار کردم که تحت تأثیر همین حس این اثر را نوشتم.
او ادامه می‌دهد: این اثر چهار بخش دارد که بخش اول و آخرش اعتراض است، بخش دوم جوانی خانم میرزاخانی و بخش سوم مرگ و تشییع پیکر او است. از آنجایی که موسیقی خودش علم است، این اثر را کاملا روی پایه‌های علمی نوشتم؛ موسیقی‌ای ننوشتم که مردم از ملودی‌های آن لذت ببرند به هر حال موسیقی پاپ که نیست. این اثر ۱۷ دقیقه است.
انتهای پیام
