به گزارش همشهری آنلاین به نقل از تسنیم، در سریال «مشق عشق» کورش تهامی نقش امید را بر عهده داشت و کوشید احساسات، دردها و دشواری‌های روحی یک معلول را نمایش بدهد. فلورا سام درباره غفلت‌ها نسبت به جایگاه معلولان در فضای فرهنگی، اجتماعی و حتی حقوق شهروندی به خبرنگار خبرگزاری تسنیم تصریح کرد: برای معلولین نتوانستیم کاری کنیم نه در زمینه فرهنگی نه اجتماعی و نه در زمینه حقوق شهروندی‌شان. هنوز پیاده‌روهای مناسبی برای معلولین نداریم و حتی برای وسایل حمل و نقل عمومی‌مان ابتکاری به خرج ندادیم این قشرمان آنقدر در مضیقه نباشد. این کم‌کاری‌ها و غفلت‌ها نشان می‌دهد در حقیقت کمتر به وضعیت معلولین جامعه‌مان نگاه کردیم. در کنار این‌ها در شرایط فرهنگی هم نتوانستیم آن‌طور که باید و شاید کار کنیم.
وی افزود: قهرمان قصه سریال "مشق عشق" را معلولی به نام امید گذاشتم که چقدر هم زیبا، کورش تهامی ایفایش کرد. همان موقع بازخوردهای خوبی از کسانی داشتیم که به نحوی نقص عضو و ناتوانی به لحاظ جسمانی داشتند؛ چرا که در این سریال از امید به زندگی صحبت می‌کردیم و آن‌ها این روایت‌ها را می‌پسندیدند. در سریال آخرم، "مرضیه" هم خانم گوهر خیراندیش در نقش همسر دکتر بهزادی روی ویلچر بودند؛ والیبالیستی که طی تصادفی، ویلچرنشین شده بود اما هیچ‌کجای داستان ناامیدی در این کاراکتر نمی‌بینیم. این همان حلقه مفقوده خیلی از داستان‌هایی است که به موضوع معلولین می‌پردازد. آن‌ها بسیار انسان‌های قدرتمند و امیدوار به زندگی‌اند و باید در قصه‌هایمان این سبک زندگی را ترویج دهیم. بالأخره به نجوی نقص غضو و ناتوانی ز لحجاظ جسمی دریم این امید به زندگی را در این کار خیلی دوست داشتند.
این نویسنده و کارگردان سینما و تلویزیون، تأکید کرد: متأسفانه در برنامه‌ها، سریال‌ها و فیلم‌هایمان کمتر به این اقشار دیده شده و در زمینه‌های ابتدایی مسائل حقوق شهروندی هم همچنان غفلت و کم‌کاری می‌بینیم. شاید این حرف‌ها بیشتر در فضای رسانه‌ای مطرح می‌شود کسانی که مسئولند باید تمهیداتی را بیندیشند. الان در اغلب کشورهای دنیا، اتوبوس‌ها و متروهایشان برای حمل معلولین اقداماتی کرده‌اند و به طور ویژه به آن‌ها توجه دارند اما هنوز در کشور ما برای پیاده‌روی مناسب و یا محل عبوری در خیابان، فکری به حالِ این قشر نشده است. من امیدوارم در آینده کسی به فکر بیفتد بخشی از افراد کشور ما روی ویلچرند، با عصا راه می‌روند، نابینا هستند و بایستی لااقل این حقوق ابتدایی شهروندی‌شان را داشته باشند.
چرا آدم بدهای سریال‌ها و فیلم‌هایمان، روی ویلچر می‌نشینند؟
در سینمای ایران و شبکه نمایش خانگی بارها این مقوله را دیده‌ایم و اوجِ آن سریال "دل" منوچهر هادی بود که سرانجامِ کاراکتر کورش تهامی در این سریال، ویلچرنشین و به نوعی معلول شد و انتقادهای گروهی از انجمن‌های حمایتی معلولین را به دنبال داشت.
کاراکترهای منفی سریال‌ها و فیلم‌هایی که جزای اعمال بدشان در زندگی را با معلولیت در دوران میانسالی و پیری می‌دهند و متأسفانه این تصویر نه چندان مناسب از معلولیت جسمی که در ذهن مخاطب به جای می‌ماند بعضاً جبران‌ناپذیر است. نمایندگان انجمن‌های معلولین معمولاً نسبت به این نوعِ سریال‌سازی و فیلمسازی بارها انتقاد داشته‌اند. چرا که این تصویرسازی‌ها به نوعی به بیننده القاء می‌کند که هرکس دچار معلولیت می‌شود تاوان بدی‌ها و ظلم و ستم‌هایی را می‌دهد که به مردم شده است و اکنون با معلولیت دچار عقوبت الهی شده است.
علاوه بر رسانه‌های دیگر، صداوسیما به عنوان رسانه‌ای گسترده، همه‌گیر و تأثیرگذار، می‌تواند با ساخت برنامه‌های متعدد و متنوع در قالب‌های هنری مناسب و سریال‌های نمایشی جذاب نسبت به جایگاه معلولین، ادای احترام کند. حتی مثلِ گذشته و وجود چند سریال موفق در این زمینه، امید به زندگی را ترویج دهد، مشکلات این قشر را مطرح کند و به نوعی مطالبه‌گر معضلاتی باشد که این قشر کماکان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.
