46 سال قبل از میلاد، «ژولیوس سزار» سیستم تقویم را اصلاح کرد. براساس توصیه‌های اخترشناس سوسیگنس از اسکندریه، تقویم جولیان شامل یک روز کبیسه در هر چهار سال می‌شود تا این واقعیت را توضیح دهد که طول یک سال زمینی کمی بیشتر از ۳۶۵ روز است.
در اصطلاح امروزی، زمانی که این سیاره یک بار به دور خورشید بچرخد، میانگین 365.24219 روز خورشیدی است. بنابراین اگر سال‌های تقویم دقیقاً شامل 365 روز می‌شدند، هر 4 سال یک روز از سال زمین دور می‌شدند. درنهایت ژوئیه (به‌نام خود ژولیوس سزار) در زمستان نیمکره شمالی رخ می‌داد.
با اتخاذ یک سال کبیسه و یک روز اضافی در هر چهار سال، تقویم جولیان درست‌تر خواهد بود.
در سال 1582 «پاپ گریگوری سیزدهم» دقت بیشتری را ارائه کرد که در آن روزهای کبیسه نباید در سال‌هایی که به 00 ختم می‌شوند رخ دهند، مگر اینکه بر 400 تقسیم شوند.
البته، اصطکاک جزرومدی در سیستم زمین و ماه، چرخش زمین را کند می‌کند و به‌تدریج روز را حدود 1.4 میلی‌ثانیه در هر قرن طولانی می‌کند. این بدان معناست که روزهای کبیسه حدود 4 میلیون سال دیگر، ضروری نخواهد بود.
تصویر امروز ناسا یک سکه نقره رومی یک دیناری از ژولیوس سزار (سمت چپ) و ونوس، الهه رومی عشق (سمت راست) را نشان می‌دهد.
