جت‌های جنگنده اسلحه‌ای ترسناک هستند، اما چرا بدنه اکثر همین پرنده‌های سهمگین ضدگلوله نیست.
به گزارش خبرآنلاین، جت‌های جنگنده از لایه محافظ یا زره ضدگلوله پوشیده نشده‌اند چرا که این موضوع وزن جنگنده را زیاد می‌کند و از قابلیت آیرودینامیک آن می‌کاهد.
البته که همیشه استثنا وجود دارد و جنگنده‌هایی، چون سوخو ۲۵ فراگ‌فوت و‌ای ۱۰ تاندربولت تا حدی از قابلیت محافظتی مقابل آتش سبک زمینی برخوردار شده‌اند.
کاکپیت جنگنده ای۱۰ با زرهی از جنس تیتانیوم به وزن ۶۰۰ کیلوگرم محافظت می‌شود. این زره تیتانیومی در مقابله برخورد مستقیم گلوله ۲۳ میلی‌متری و برخورد غیرمستقیم گلوله ۵۷ میلی‌متری مقاومت نشان داده است.
در ساخت جنگنده‌های اولیه بیش از امروز روی ضدگلوله کردن بدنه تاکید می‌شد، اما با گذشت زمان و اهمیت پیدا کردن سرعت و قدرت مانورپذیری از اهمیت ضدگلوله بودن هواگرد کاسته شد.
اکنون که تهدیدات بزرگی موشک‌های پدافندی و موشک‌های هوا به هوا پیشرفت زیادی کرده‌اند عملا موضوع ضد گلوله بودن بدنه جنگنده کمرنگ‌تر از پیش و حتی بی‌فایده شده است.
چرا که زره‌پوش کردن هواگرد فقط سرعت و مانورپذیری آن را کم می‌کند و در مقابل فایده‌ای در برابر تهدیدات یاد شده نخواهد داشت.
