شامگاه پنج‌شنبه ۱۴ اسفند ۱۳۳۱ ژوزف استالین رهبر اتحاد جماهیر شوروی در اثر سکته‌ی مغزی چشم از جهان فرو بست. این خبر تا فردای آن روز رسانه‌ای نشد، آن شب سران دولت شوروی تا صبح به نوبت بر سر جنازه‌ی پیشوای خود کشیک کشیدند و شور کردند که چطور به گوش مردم برسانند، و البته دغدغه‌ی مهم‌ترشان این بود که کدام یک جانشین او شوند.
به گزارش خبرآنلاین، اعضای این کمیته پس از رایزنی‌های فراوان به این نتیجه رسید که خبر درگذشت پیشوای خود را صبح روز بعد رسانه‌ای کند و در نتیجه این خبر ساعت ۶ صبح روز جمعه ۱۵ اسفند به وقت مسکو پخش شد و گویندگان رادیو مسکو هر دو ساعت یک بار اعلامیه‌ی رسمی را که درباره‌ی درگذشت استالین منتشر شده بود قرائت می‌کردند. در فاصله‌ی بین برنامه‌ها هم موسیقی غم‌انگیز پخش می‌شد. (کیهان ۱۶ اسفند ۳۱)
واکنش رسانه‌های چپ ایران نیز درباره‌ی این ماجرا جالب بود، مثلا نشریه‌ی ظفر، ارگان شورای متحده‌ی مرکزی اتحادیه‌های کارگران و زحمتکشان ایران در تاریخ پنج‌شنبه ۲۸ اسفند ۱۳۳۱ در صفحه نخست خود تیتر زد: «زندگی استالین سرمشق درخشان برای همه‌ی زحمتکشان جهان است» و باز در مطلبی مفصل، زیر عنوان «چه مشعل فروزان عقلی خاموش شد» ضمن ستایش بی‌حد و حصر استالین نوشت:
«بدرود‌ای آموزگار و پیشوای ما‌ای دوست گرامی ما، رفیق استالین عزیز!
در راه پیروزی کارِ باعظمتِ لنین – استالین به پیش
زحمتکشان ایران در غم و اندوه بزرگی به سر می‌برند»
