همشهری آنلاین - سیدسروش طباطبایی‌پور: اما درختان ایرانی، چه بودند؟ نام و مرام و مسلک و برگ و بارشان چیست؟ در این‌جا و به بهانه روز درختکاری، به نام پنج درخت در پنج پهنه ایران، اشاره می‌کنیم.
-
بیشتر بخوانید:
چند واقعیت شگفت‌انگیز درباره برخی حیوانات ریز و درشت طبیعت
پهنه مرکزی
ابرکوه؛ شهری در جنوب غربی استان یزد و در مسیر جاده ابرایشم! «سرو» ابرکوه، یکی از کهنسال‌ترین درختان ایران، در این شهر جا خوش کرده؛ درختی به طول بیش از ۲۵متر و قطری حدود ۱۱متر و به روایتی با قدمتی حدود ۴۰۰۰سال!
پهنه جنوب
«حرا»، شگفت‌انگیزترین درخت در بوشهر! به روایتی اسطوره‌ای، از اشک آدمی روییده؛ به همین دلیل تا ابد، در آب شور زندگی می‌کند. این درخت حداکثر ۶متری، حین مد آب، تا گلو، در آب شناور است.
پهنه شمال
جنگل‌های هیرکانی با میلیون‌ها سال قدمت، در دلش، درختان «راش» و «مازو» یا همان بلوط را هم جای داده است. شاید یکی از مرتفع‌ترین مازو، به ارتفاع ۶۲متر، در بندپی بابل دیده شده؛ درختی با قطری بیش از ۵متر.
پهنه شرق
درخت «نوش»! از خانواده سروها و واقع در روستای «استند» در شهرستان زیرکوه در استان خراسان جنوبی. قدمت آن را بیش از ۹۰۰سال می‌دانند؛ با ارتفاع ۱۴متر و قطر تنه حدود۱۰متر؛ اما حیف که از برگ و بار گذشته آن، چیز زیادی باقی نمانده است.
پهنه غرب
جنگل‌های انبوه بلوط در استان ایلام در غرب کشور، از بی‌نظیرترین توده‌های جنگلی ایران و جهان است. ارتفاع این گونه از درخت گاهی به ۲۰متر هم می‌رسد.
درخت دوستی!
درخت‌ها دوستانی باوفایند؛ آنها ایستاده زندگی می‌کنند، ایستاده می‌میرند و برای بقای انسان، تا پای جان، ایستادگی می‌کنند و دلشان خوش است که انسان، به مأموریت انسانی‌اش، عمل می‌کند! کاش تا جایی که از دستمان بر می‌آید، درخت دوستی بکاریم تا طبیعت از دست ما غمگین نشود!
