به گزارش ایسنا، امام علی (علیه السلام) در حکمت ۳۴ نهج‌البلاغه در سخنی کوتاه و پربارش درس بزرگی به همه طالبان غنا و بینیازی می‌دهد.
امیرالمومنین(ع) می فرمایند: «برترین غنا و بینیازی، ترک آرزوهاست»; (أَشْرَفُ الْغِنَی تَرْکُ الْمُنَی).
«مُنی» جمع «أُمنیة» به معنای آرزو است و در این عبارت نورانی امام(علیه السلام)، منظور آرزوهای دور و دراز و دور از منطق عقل و شرع است.
بدیهی است این گونه آرزوها غنا و بینیازی را از انسان سلب می کند، زیرا از یک سو چون همه آنها به وسیله خود انسان دست نیافتنی است او را وادار به متوسل شدن به این و آن می‌کند و باید در مقابل هر انسانی خواه شریف باشد یا وضیع، باارزش باشد یا بی‌ارزش، دست حاجت دراز کند و این با غنا و بینیازی هرگز سازگار نیست.
از سوی دیگر برای رسیدن به چنین آرزوهایی باید در مصرف کردن ثروت خود بخل ورزد و همه آن را ذخیره کند و عملاً زندگی فقیرانه‌ای داشته باشد.
همچنین چنین کسی آرامش روح و فکر خود را باید برای رسیدن به این آرزوها هزینه کند.
در روایتی دیگر در غررالحکم آمده است: «أَنْفَعُ الْغِنَی تَرْکُ الْمُنَی; سودمندترین داروی(اضطراب و نگرانی) ترک آرزوهای دور و دراز است».
تمام این وابستگی‌ها زاییده آرزوهای دور و دراز است؛ هرگاه آن آرزوها از صفحه فکر انسان پاک شود، انسان به غنا و بی نیازی پرارزشی دست می‌یابد و به همین دلیل امام(علیه السلام) ترک این آرزوها را برترین و بهترین غنا شمرده است.
در تعبیر دیگری که در حکمت ۳۷۱ نهج‌البلاغه آمده است امام(علیه السلام) می‌فرماید: «لاَ کَنْزَ أَغْنَی مِنَ الْقَنَاعَة; هیچ گنجی بی‌نیاز کننده‌تر از قناعت نیست (همان قناعتی که نقطه مقابل آرزوهای طولانی محسوب می‌شود)».
انتهای پیام
