به گزارش ورزش سه؛ در بيست و سه سالگى كسب دو عنوان قهرمانى، دو مقام دومى، يك سومى، يك پنجمى، يك آخرى، سه عنوان بهترين پشت خط زن در كنار عنوان MVP يا همان ارزشمندترين بازيكن سال ١٤٠١ از آيتك سلامت با ١٨٨ سانتيمتر قد، دختر واليباليست خوش پرشى آنهم در پاى تور ساخته كه تمام آرزويش در درخشش آسيايى و بين المللى واليبال زنان كشورمان خلاصه مى‌شود حتى اگر خودش از روى سكو يا پاى تلويزيون نظاره گر قله نشينى همبازي‌هايش باشد.
هر چند همگان شهرهاى اروميه و گنبد را به عنوان دو قطب واليبال خيز ايران مى‌شناسند و تبريز در ورزش بيشتر به فوتبال و دوچرخه سوارى شهرت دارد اما آيتك سلامت به عنوان يكى از مطرح ترين واليباليست‌هاى ملى پوش ايران از تبريز سر بلند كرده است.
دختر پشت خط زنى كه اكنون در ٢٣ سالگى براى به خدمت گرفتن او در ابتداى هر فصل، تمام تيم هاى ليگ برترى واليبال زنان ايران به صف مى شوند تا سن يازده سالگى ژيميناستيك كارى به حساب مى آمده كه حتى در رقابتهاى كشورى با كسب مدال برنز روى سكو رفته و مهارت اصلى اش درخشش در ماده موازنه و يا حركات ريتميك محسوب مى‌شد.
آيتك سلامت كه توسط پدرش على به عنوان يك واليباليست حرفه اى در ١١ سالگى از ژيميناستيك به اين رشته ورزشى روى آورد در كوتاه ترين زمان ممكن با شايستگى تمام سر از اردوهاى تيم هاى رده هاى سنى ايران درآورد.
اين دختر توانمند واليبال ايران دو ركورد شخصى جالب در كارنامه دارد اول وقتى پانزده ساله و رده سنى نوجوانان به حساب مى آمد به تيم جوانان كشورمان دعوت شد و دوم در سن هجده سالگى و رده سنى جوانان به تيم ملى بزرگسالان ايران.
ركورد جالب ديگرى هم در كارنامه آيتك سلامت خود نمايى مى كند كه توجه به آن خالى از لطف نيست، اين دختر بلندبالاى واليبال ايران براى اولين بار سال ١٣٩٤ با تيم شهردارى تبربز در ليگ برتر حضور يافت و در جاى آخر رقابت‌ها قرار گرفت.
آخر شدن آيتك سلامت در عرض شش سال تبديل شد به كسب اولين عنوان قهرمانى ايران در سال ١٤٠٠ با تيم باريج اسانس كاشان، عنوانى كه امسال نيز با سايپاى تهران آن را در ليگ برتر دوباره به نام خود سند زد.
عملكرد دختر ٢٣ ساله تبريزى واليبال ايران در هفت سال حضور ليگ برترى:
١٣٩۴ با شهردارى تبريز آخر شد
١٣٩٥ یک سال در ليگ برتر بازی نکرد
١٣٩٦ با شهردارى تبريز پنجم شد
١٣٩٧ با توپكا بابلسر به مقام سوم رسيد
١۳٩۸ ليگ بخاطر شيوع كرونا نيمه كاره تعطيل شد
۱۳۹۹ با ذوب آهن اصفهان به مقام دوم رسيد
١۴۰۰ مقام قهرمانى با تيم باريج اسانس كاشان
١٤٠١ با سريك گنبد به مقام دوم رسيد
١٤٠٢ مقام قهرمانى با تيم سايپا تهران
آيتك سلامت كه در ليگ برتر سال گذشته پيراهن سريك گنبد را بر تن داشت و عنوان ارزشمندترين بازيكن يا همان MVP رقابت‌ها را به خود اختصاص داده بود امسال غير از تكيه زدن بر جايگاه قهرمانى با هم تيمى هايش در سايپا، توانست دو عنوان بهترين پشت خط زن و امتيازآورترين بازيكن ليگ با كسب ٢٨٥ امتياز را نيز به خود اختصاص دهد تا ثابت كند بى جهت نيست كه برخى كارشناسان او را در همين سن سال كم يكى از بهترين‌هاى تاريخ واليبال زنان ايران مى دانند.
حرف‌هاى دختر تبريزى واليبال ايران در گفت و گوى اختصاصى با "ورزش سه" ثابت مى كند او بيش از اينكه به بالا بردن افتخارات شخصى خود علاقمند باشد به موفقيت واليبال دختران و زنان ايران در سطح بين المللى و سكونشينى در آسيا دل بسته كه در گپ و گفت پيش رو كاملا مشهود است و نگاهى محسوب مى شود توام با بلوغ ستودنى فكرى.
دخترى كه اول قدرتى زن بود و آخر شد تا در آخرين سال ليگ برترى اش پشت خط زن باشد و اول شود.
تو الان در ٢٣ سالگى يكى از شش بازيكن اصلى تيم ملى واليبال بزرگسالان ايران به حساب مى آيى اما ابتدا به صورت حرفه اى چند سالى ژيميناستيك كار مى كردى، چرا اين رشته را رها كردى؟
اول با ژيميناستيك به عنوان ورزشى انفرادى شروع كردم. اينكه حال چه باخت و چه برد، يا كسب عنوانى فردى به حساب مى آمد و موفقيتى شخصى محسوب مى شد برايم به هيچ عنوان دلچسب و لذت بخش نبود.
دلم مى خواست در ورزشى فعاليت كنم كه با همكارى دوستانم و ديگران موفق شوم.
خوشحالم كه روى برادرم نيز تأثيرگذار بوده ام و آراز بصورت حرفه اى جذب واليبال شده و اين رشته را دنبال مى كند.
جالب است، بيشتر آدم‌ها از موفقيت‌هاى شخصى بيشتر لذت مى برند خيلى از دخترها حتى ورزش‌هاى رزمى مثل كاراته يا تكواندو را انتخاب مى‌كنند اما روحيات تو انگار حسابى متفاوت به نظر مى‌آيد
من آدمى تهاجمى نيستم، برخوردهاى فيزيكى را هم دوست ندارم، كار تيمى، همدلى و جمعى ورزش كردن يا در ورزش بصورت گروهى به موفقيت رسيدن برايم جذاب تر بوده و هست.
خيلى از نزديكان با اصرار فراوان تلاش كردند كه بسكتبال را انتخاب كنم اما از برخورد فيزيكى در ورزش ابا دارم و به قول معروف ورزش هاى فيزيكى به روحياتم نمى خورد.
انفرادى بودن و برخوردهاى فيزيكى باعث شد از ژيمناستيك دل بكنى، به بسكتبال نروى و سر از واليبال به خاطر ويژگى‌هاى منحصر به فرد آن در بياورى؟
واليبال را دوست دارم چون هم ورزش گروهى و تيمى با توپ محسوب مى شود و هم يك تور بين ما و تيم رقيب فاصله است.
اينكه از پشت تور بدون هيچ تماس و برخورد فيزيكى با رقيبان، مقابل هم صف آرايى مى كنيم برايم بسيار جذاب تر به حساب مى آيد.
پس دقيقا با واليبال به چيزى كه دوست داشتى يا در روح و ذهنت بود، رسيده‌اى
واليبال رشته اى است كه همه ى تيم بدون برخورد فيزيكى به كمك و حمايت هم نياز داريم، البته يه موقع هايى هم بوده كه حسابى خسته شده ام اما بعد خواسته ام و ديده ام كه بايد دوباره شروع كنم.
در واليبال يكى لنگ بزند نتيجه تيم وارونه مى شود و برد به شكست تبديل خواهد شد اما اگر هر بازيكن روزى هم ٦٠ يا ٧٠ باشد ديگرى مى تواند با درخشش مشكل را بر طرف كند.
امسال در سايپا كه قهرمان ليگ برتر شديم همين اصل جارى و سارى بود، به خاطر تيم بودن بازيها را مى برديم و ضعف هر كسى را نفر ديگر جبران مى كرد كه منجر شد به قهرمانى.
جايگاه زنان واليبال ايران از نگاه تو كه تنها با ٢٣ سال سن يكى از بهترين‌هاى اين رشته در تاريخ ورزش ايران به حساب مى‌آيى دقيقا كجاست؟
جايگاهى كه حق واليبال زنان ايران است با جايگاهى كه الان داريم كاملا متفاوت بوده و دو مقوله جداست.
هر وقت كه قرار است به رقابتهاى بين المللى اعزام شويم يا براى آن تمرين كنيم اميد زيادى در وجودمان جارى است كه نسبت به قبل متفاوت ظاهر شويم و حتى يك پله بالاتر قرار گيريم.
حسابى تلاش و تمرين مى كنيم اما يا درجا مى زنيم يا نتيجه نمى گيريم.
در چند سال اخير پسرفت نداشته ايم اما پيشرفتى هم وجود نداشته است جايگاه واليبال زنان ايران نبايد دهم آسيا باشد.
واليبال زنان ايران سال ١٩٦٦ در بانكوك برنز بازيهاى آسيايى را به گردن آويخت البته نقره سال ٢٠٢٢ بازيهاى همبستگى كشورهاى اسلامى در قونيه و كشور تركيه كه خود تو هم عملكرد خوبى در تيم ملى داشتى ارزشمند بود اما...
پيشكسوتان ما تاريخ سازى كرده اند كه اين ثابت مى كند پس مى شود به قله رسيد، اكنون هم همه با تمام وجود تلاش مى كنيم كه بهترين اتفاقهاى ممكن رقم بخورد، اينكه بتوانيم باعث تغيير شويم.
نسل قبل از ما خيلى تلاش كرد و جنگيد كه مقامهاى در خورى كسب شود، اميدوارم كه نسل جديد بتواند اين مهم را رقم بزند.
به نظرت گير كار كجاست كه برعكس مردان واليبال ايران درخشش بين المللى براى دختران و زنان كشورمان در اين رشته سخت شده؟
در حال حاضر بازيكنانى كه فيزيك، هوش و توانايى درخشش در پيكارهاى بين المللى را آنهم در سطح روز واليبال دنيا داشته باشند، معدود هستند.
ستاره هاى امروز واليبال زنان كشورمان نياز به خودباورى دارند، با اعزام نشدن به مهمترين رويدادها و تنها با تكيه بر مسابقه هاى ليگ برتر كه نمى شود به تحول و پيشرفت رسيد.
اميدوارم فدراسيون مربى طراز اولى را انتخاب كند كه بتواند خودباورى، تحول، ميل به خواستن و تلاش مضاعف براى معنا كردن توانستن را در سطح ملى ايجاد و تزريق كند.
يعنى واليبال زنان ايران عارى از استعداد و توانمندى درخشيدن در سطح بين المللى است؟
ما استعداد، پتانسيل، علاقمند و عاشق كم نداريم، اتفاقا در بين دختران اين سرزمين نخبه هاى بيشمارى وجود دارند كه بايد كشف شوند.
كشف اين استعدادها از بين پتانسيلى كه وجود دارد و ايجاد شرايط براى شكوفايى آنها اهميت بسيار بالايى دارد، هر چه واليبال زنان گسترش يابد و به دورترين نقاط ايران رسوخ كند بازيكنان خيلى بزرگى كشف خواهند شد.
همين بچه هايى هم كه الان به عنوان ستاره هاى ليگ بى نهايت زحمت مى كشند توانمندى بالايى دارند اما براى درخشيدن در سطح بين المللى و رقابتهاى آسيايى بايد با سرمايه گذارى و توجه اصولى، اعزام هاى متعدد آنهم به ديدارهاى پراهميت بين المللى و استخدام مربى هاى مطرح خارجى تقويت شوند تا دست به كارهاى بزرگ بزنند، آن زمان است كه قدرت واقعى واليبال زنان ايران را كه بى نهايت به آن اميدوارم خواهيد ديد.
پس معتقدى واليبال زنان ايران مى‌تواند در آسيا بدرخشد؟
مى تواند، حتما هم مى تواند اما يك چيزهايى را بايد تغيير داد،
چند سال است كه به رقابتهاى مهمى چون بازيهاى آسيايى اعزام نمى شويم و اين تاثير منفى دارد، پس اين نسل كجا بايد تجربه بازى با تيم هاى قدرتمند را كسب كند؟ برخى مى گويند ژنتيك تأثير دارد و قبول كه آسياى شرقى ها عضلاتى تند انقباض دارند اما تركيه اى ها هم كه در واليبال مى درخشند از لحاظ ژنتيكى مثل ما هستند.
براى موفقيت بايد ضعف ها را برطرف كرد، شيوه ها را تغيير داد، راهها، تمرينات و مربيان جديد را به كار گرفت و باور كرد اين پروسه زمان بر است.
روى پايه بايد جدى تر سرمايه گذارى و كار شود، مربيان داخلى بايد براى الگو بردارى درست و مناسب به كشورهاى مطرح و صاحب واليبال اعزام شوند، بايد ببينيم و ياد بگيريم كه ديگران چگونه پيشرفت كرده اند.
براى رسيدن به موفقيت بايد ذهنيت و نگرش خود را تغيير دهيم.
به نظر آرزوهاى بسيار بزرگى براى واليبال زنان كشورمان دارى، روياهايت براى ورزشى كه خودت يكى ستون‌هاى تيم ملى‌اش محسوب مى‌شوى، چيست؟
شايد خيلى ها در جواب اين سوال بگويند كسب سكوها و مدال آسيايى يا رفتن و اعزام به رقابتهاى مهم قهرمانى آسيا، بازيهاى آسيايى يا باشگاههاى آسيا و جهان.
اما من آرزويم اين است كه آنقدر پيشرفت كنيم كه همه ما را بشناسند البته اول تيم و واليبال زنان ايران را بعد تك تك بازيكنان.
براى من تيم در اولويت است، كسب عنوان‌هاى تيمى به موفقيت هاى شخصى ارجحيت دارد و در جايگاه بالاترى قرار مى گيرد.
سال قبل كه MVP يا ارزشمندترين بازيكن ليگ برتر شدم اما فينال را واگذار كرديم آنقدر نچسپيد كه امسال تيم قهرمان شد.
كسب قهرمانى براى من از عنوان بهترين بازيكن ايران مهمتر است براى همين آرزو دارم واليبال زنان كشورم، تيم ملى و رده‌هاى مختلف سنى آنقدر قدرتمند كار كنند كه به بالاترين سطح برسند حتى اگر آيتك سلامت نيمكت نشين باشد يا حتى عضو تيم نباشد.
كاش اين نوع نگاه حمايت شود و به بازيكنان رده‌هاى سنى هم منتقل و آموزش داده شود تا در آينده شاهد رشد واليبال از اين منظر باشيم
در حال حاضر دختران نوجوان و جوان در اردوهاى ملى هستند كه واقعا به آنها اميدوارم، دوست دارم با تمام توان تلاش كنند و حمايت شوند تا در آسيا مقام كسب كنند، از همين جا بايد ذهن برنده شكل بگيرد تا بعدها به تيم ملى بزرگسالان با بازيكنانى كه به خودباورى رسيده اند كمك شود.
بزرگترين مشكلات واليبال زنان كشورمان از نگاه و زبان دخترى كه پله هاى ترقى را از رده آخر جدول ليگ برتر تا قهرمانى و كسب عنوان بهترين بازيكن ايران طى كرده، چيست؟
سر تا پا مشكليم كه طرح همه مباحث در اين مصاحبه نمى گنجد، نوع نگاه جامعه و مسئولان بايد به ورزش زنان به ويژه واليبال حمايتگرايانه تر باشد، اميدوارم يكسرى مسائل اساسى مثل طرز فكر، نگاه‌هاى محدود كننده و نادرست كه سد راه است، تغيير كند.
بايد فضا و شرايطى ايجاد شود كه بدون حاشيه با تمام توان و شادابى براى موفقيت ملى بجنگيم.
حرمتها نبايد شكسته شود خيلى جاها حرمتها حفظ نمى شود.
استفاده از مربيان مرد واليبال ايران در تيم ملى زنان با توجه به پيشرفت بي نظير آنها در دنيا و تسلط به علم روز در كنار بهترين مربيان خانم، خيلى كمك كننده است.
استخدام مربى تراز اول جهانى درهاى واليبال دنيا را به روى دختران ايران باز مى كند، اعتبار يك مربى مشهور بازيهاى تداركاتى متعددى به همراه دارد، مى توانيم با بهترين ها بجنگيم و واليبال زنان رشد كند.
اينكه نمى شود ما فقط تمرين كنيم و در ليگ شش ماه بازى كنيم و بقيه ماه‌هاى سال به اردوهاى مقطعى ملى بگذرد يا بازيهاى تداركاتى معمولى و همين بشود تمام واليبال دختران و زنان ايران.
راستش يه مشكل ديگرى هم وجود دارد.
چه مشكلى؟!
در اردوهاى ملى بازيكن بايد آرامش داشته باشد، همه تلاش مى كنند تا انتخاب شوند، وقتى انتخاب مى شوند انگار بازيكن در تمرين طولانى و فرسايشى تمام شده چون پروسه انتخاب خيلى طولانى است.
بازيكنان اصلى اگر زودتر انتخاب شوند هم استرس كم مى شود، هم تمركز تمرينات بالا مى رود و هم تمام توان بازيكنان براى قرار گرفتن در بين نفرات اصلى هدر نخواهد رفت.
برسيم به دو سه سوال آخر، سايپا قهرمان شد اما مقابل مهرسان جوان در فينال بصورت جدى به چالش كشيده شديد
هدف ما امسال از همان اول قهرمانى بود و تيم براى قهرمانى بسته شد، باخت سه بر صفر به سپاهان اصفهان در تهران ضربه اى به موقع بود. اين باخت ذهنيت اشتباهى كه با شصت درصد توان هم مى توانيم برنده باشيم را برطرف كرد و ما را به خودمان آورد تا ضعف ها را به سرعت پوشش دهيم.
شكست بازى دوم فينال مقابل مهرسان به نظرم از آن باخت به سپاهان هم موثرتر بود.
بايد بيشتر تلاش مى كرديم و خود واقعى را با تمام توان به نمايش مى گذاشتيم، بعد از باخت بازى دوم فينال به مهرسان كه همه چيز يك بر يك برابر شد مرگ را به چشم ديده بوديم، اگر بازى آخر را باخته بوديم رقيب قهرمان مى شد.
اين يعنى دقيقا داستان مرگ و زندگى در فينال كه ما تجربه اش كرديم اما هر باخت به موقع باعث شد بيشتر به خودمان بياييم و ضعف ها را براى قهرمان شدن به خوبى مرتفع كنيم.
سايپا و واليبال زنان مى‌تواند به درخشش در باشگاههاى آسيا اميدوار باشد؟
خيلى به اين رقابت‌ها اميدواريم، كسب دو مقام چهارمى باشگاههاى آسيا با سايپا و باريج اسانس در گذشته اين حس را منتقل كرده كه مى توانيم روى سكو برويم و مدال آسيايى بگيريم.
با گرفتن بازيكنان كمكى خوب و تقويت تيم اگر همان توانايى و نمايش ديدار سوم فينال ليگ برتر امسال را ارائه دهيم مدال باشگاههاى واليبال زنان آسيا را به گردن خواهيم آويخت.
و آن حسرت ويران كننده‌ى عدم اعزام تيم ملى واليبال زنان به بازيهاى آسيايى ٢٠٢٢ با اينكه تيم افغانستان كه درگير شرايط سخت در كشورشان بود به هانگژو رفت، به نظرت نبايد براى ٢٠٢٦ ناگوياى ژاپن از همين امروز برنامه ريزى كنيم؟
نمى توانم در مورد بازيهاى آسيايى ناگويا چيزى بگويم چون ما در بازيهاى همبستگى كشورهاى اسلامى به ميزبانى تركيه نقره گرفتيم و بعد تصميم گرفته شد به هانگژو و بازيهاى آسيايى نرويم و به جاى آن برويم خانه هايمان.
حس بسيار بد و دردناكى بود كه تجربه اش كرديم،
اميدوارم اين بار به بازيهاى آسيايى ناگويا برويم، اگر انتطار پيشرفت از واليبال زنان ايران داريم بايد مسابقه دهيم و پيشرفت كنيم تا به مدال برسيم.
•گوشه‌اى از افتخارات آيتك سلامت در واليبال:
🏆قهرمانى ليگ برتر ايران دو بار ١٤٠٠ و ١٤٠٢
🥈تورنمنت ٢٠١٨ بين المللى مجارستان
👑بهترين پشت خط زن ١٣٩٩، ١٤٠١ و ١٤٠٢ ايران
🥈بازيهاى همبستگى كشورهاى اسلامى ٢٠٢٢
👑ارزشمندترين بازيكن يا MVP ليگ برتر ١٤٠١
✍🏻 پوريا تابان
