آیا تا به حال این احساس را به شما دست داده است که ساعات کافی در روز وجود ندارد؟ زندگی شهری به نوعی مشغله‌های فراوانی را برای انسان‌ها به‌وجود می‌آورد که رسیدگی به همه آن‌ها شاید زمان زیادی بخواهد. اما بعد از این مشغله‌ها، وقتی به حومه شهر و طبیعت می‌روید، ناگهان همه چیز کندتر و آرام‌تر به نظر می‌رسد؛ انگار که سرعت زمان کندتر شده است. این فقط یک احساس ساده نیست و از نظر علمی نیز ثابت شده است؛ تحقیقات اخیر نشان داده‌اند که طبیعت می‌تواند حس زمان ما را تنظیم کند.
برای بسیاری از ما، ترکیبی از مسائل کاری، خانه و خانواده به این معنی است که همیشه احساس می‌کنیم زمان کافی نداریم. فقر زمانی نیز توسط فناوری های دیجیتال تشدید شده است. اتصال دائم به اینترنت، ساعات کاری را افزایش می دهد و می‌تواند روی تفریحات و اوقات فراغت ما تأثیر منفی بگذارد.
تحقیقات اخیر نشان می دهد که پادزهر کمبود زمان ما ممکن است در طبیعت نهفته باشد. روانشناس ریچارد کوریا، از دانشگاه تورکو فنلاند، بر این باور است که حضور در طبیعت احتمالاً می‌تواند نحوه تجربه زمان را تغییر دهد و شاید حتی این حس به ما دست دهد که در طول روز زمان زیادی داریم.
کوریا تجربیات افراد را برای انجام انواع مختلف وظایف در محیط‌های شهری و طبیعی، مقایسه کرد. این مطالعات نشان داد که مردم در مقایسه با زمانی که در یک محیط شهری بودند، احساس افزایش زمان را در هنگام حضور در طبیعت گزارش می‌دادند.
برای مثال، مردم بیشتر احتمال دارد که پیاده‌روی در طبیعت را طولانی‌تر از پیاده‌روی به همان طول در شهر درک کنند. به طور مشابه، مردم گزارش می‌دهند که در طبیعت و حین انجام وظایف، زمان را کندتر از محیط‌های شهری حس می‌کنند.
این فقط حس ما از زمان آنی نیست که توسط جهان طبیعی تغییر می کند، بلکه احساس ما نسبت به آینده را نیز تغییر می‌دهد. تحقیقات نشان می‌دهند که گذراندن زمان در طبیعت به تغییر تمرکز ما از لحظه فوری به آینده کمک می‌کند. بنابراین، طبیعت به‌جای تمرکز بر استرس ناشی از زمان، به ما کمک می‌کند تا نیازها و اهداف مهم‌تری را برای آینده خود متصور شویم.
این موضوع می‌تواند به ما کمک کند تا اقدامات خود را اولویت‌بندی کنیم و به اهداف بلندمدت خود برسیم؛ درست برعکس زمان‌هایی که در محیط شهری «فقط برای رفع نیازهای اولیه» برنامه‌ریزی می‌کنیم.
این امر تا حدی به این دلیل است که احتمالاً گذراندن زمان در محیط‌های سرسبز باعث می‌شود کمتر تکانشگر باشیم و رضایت فوری را به نفع پاداش‌های بلندمدت به تاخیر بیندازیم.
این پژوهش در ژورنال British Ecological Society منتشر شده است.
