به گزارش ایسنا، در کمال تعجب، گروهی از محققان ادعا می‌کنند که بهترین مسیر خروجی ممکن از میان این حباب غول پیکر را کشف کرده‌اند.
هلیوسفر را باید از بیرون دید
به نقل از آی‌ای، هلیوسفر از همه چیز درون خود از جمله سیارات، فضانوردان، ماهواره‌ها و سایر اجسام در برابر تشعشعات خطرناک کیهانی محافظت می‌کند. با این حال، تا به امروز، دانشمندان در مورد شکل یا اندازه آن مطمئن نبوده‌اند.
محققان به طور ساده هلیوسفر را به عنوان منطقه‌ای که مستقیما تحت تأثیر خورشید است تعریف می‌کنند. برخی ادعا می‌کنند که حباب کروسان شکل است، برخی آن را کروی می‌دانند، در حالی که بسیاری دیگر معتقدند که شکل گلوله یا توپ ساحلی دارد.
این سردرگمی به این دلیل وجود دارد که نمی‌توان شکل دقیق یک شی را در حالی که درون آن قرار دارید، تشخیص دهید.
سارا ا. اسپیتزر(Sarah A. Spitzer)، نویسنده اول این مطالعه و پژوهشگر دانشگاه میشیگان، می‌گوید: ما مانند ماهی قرمزی هستیم که سعی می‌کنیم شکل تُنگ ماهی را از درون درک کنیم.
به همین دلیل است که بسیاری از دانشمندان در سراسر جهان، از جمله نویسندگان این مطالعه، در حال توسعه مفاهیمی برای نشان دادن این هستند که چگونه کاوشگرهای بین ستاره‌ای می‌توانند هلیوسفر را ترک کنند و آن را از بیرون ببینند.
اسپیتزر افزود: ماموریت کاوشگرهای بین‌ستاره‌ای آینده اولین فرصت ما برای دیدن ظاهر واقعی هلیوسفر از بیرون و درک بهتر جایگاه آن در محیط بین‌ستاره‌ای محلی خواهد بود.
نقشه کشیدن برای خروج ما از هلیوسفر
مفاهیم ماموریت دارای اطلاعات دقیق در مورد وسیله نقلیه مورد نیاز، محموله و مسیرها هستند.
به عنوان مثال، یک گزارش مفهومی از چنین ماموریت در سال ۲۰۲۱ پیشنهاد کرد که یک مسیر نزدیک به ۴۵ درجه از دماغه دُم هلیودم در نهایت کاوشگر را از حباب خارج می‌کند.
با این حال، این مطالعه جدید ادعا می‌کند که برای خروج از هلیوسفر، یک کاوشگر باید مسیری را دنبال کند که از انتهای دُم هلیوسفر عبور می‌کند.
آنها شش مسیر را که از جهت دماغه به سمت دم می‌رفتند مقایسه کردند و دریافتند که بیشترین خروجی و دید واضح از شکل هلیوسفر زمانی حاصل می‌شود که کاوشگر از دُم خارج شود.
دو جسم ساخته دست بشر پیش از این از هلیوسفر عبور کرده‌اند
در ماه اوت و سپتامبر سال ۱۹۷۷، ناسا به ترتیب کاوشگرهای وویجرهای یک و دو(Voyager ۲ و Voyager ۱) را برای مطالعه فضای بین ستاره‌ای پرتاب کرد. این ماموریت موفقیت آمیز بود و این فضاپیماها اولین اجرام ساخته دست بشر بودند که از هلیوسفر عبور کردند.
کاوشگرهای وویجر برای ماموریتی تنها پنج ساله ساخته شدند اما هنوز فعال هستند و تا ماه مارس ۲۰۲۴ در فاصله ۱۵ میلیارد مایلی(۲۴ میلیارد کیلومتری) از زمین قرار داشتند.
با این حال، آنها دیگر نمی‌توانند فعالیت پلاسمایی خورشید ما را تشخیص دهند و بنابراین، قادر به ارائه هیچ اطلاعاتی در مورد هلیوسفر نیستند. به همین دلیل است که بسیاری از دانشمندان از ناسا می‌خواهند که ماموریت جدید کاوشگرهای بین ستاره‌ای را تأیید کند.
یک گزارش مفهومی از آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان هاپکینز نشان می‌دهد که انسان‌ها باید کاوشگری طراحی شده برای ماموریتی ۵۰ ساله ایجاد کنند.
چنین کاوشگری می‌تواند اطلاعات ارزشمندی در مورد هلیوسفر ارائه دهد و همچنین می‌تواند ۳۰ تا ۹۰ میلیارد مایل از فاصله بین ستاره‌ای را پوشش دهد.
انتهای پیام
