4 آوریل 2002، تلسکوپ فضایی ایکس‌ام‌ام نیوتون ثابت کرد که ابرنواخترها می‌توانند انفجارهای مرموز پرتو گاما ایجاد کنند.
انفجارهای پرتو گاما قوی‌ترین انفجارهایی هستند که تابه‌حال در کیهان شناسایی شده‌اند. آنها همچنین یکی از بزرگ‌ترین اسرار نجوم مدرن هستند، زیرا تاکنون هیچ نتیجه قطعی برای اثبات علت آنها وجود نداشته است.
تا سال 2002، دو مظنون اصلی برای آنچه باعث انفجار پرتو گاما می‌شود وجود داشت:
نتایج حاصل از تلسکوپ فضایی پرتو ایکس ایکس‌ام‌ام نیوتون، فرضیه اول را رد کرد و فرضیه دوم را حداقل برای انفجار پرتو گاما که در 11 دسامبر 2001 رخ داد، تأیید کرد.
موضوع اولین مشاهدات این تلسکوپ در سال 2000، سحابی رتیل، بخشی از کهکشان همسایه ابر ماژلانی بزرگ بود.
اما تجزیه‌وتحلیل درخشش پس از انفجار پرتو گاما در نور پرتو ایکس سال 2002 بسیار جذاب‌تر بود. زیرا دانشمندان اولین شواهدی را از وجود عناصر شیمیایی که بقایای غیرقابل انکار یک انفجار ابرنواختری هستند که تنها چند روز قبل رخ داده بود، به دست آوردند.
انفجارهای پرتو گاما برای اولین‌بار در سال 1967 به‌طور تصادفی کشف شد. ماهواره‌هایی که برای جستجوی نقض معاهده منع آزمایش هسته‌ای طراحی شده بودند، تشعشعات پرتو گامای قوی را از منابعی نه در مجاورت زمین، بلکه از فضای خارج از جو شناسایی کردند.
