خبرورزشی: استادیوم یادگار امام در بازی تراکتور - سپاهان یک روز تاریخی به خود دید، چرا که تماشاگران و فوتبال‌دوستان خون‌گرم و متعصب تبریزی ساعت‌ها پیش از سوت آغاز بازی و در حالی که در ماه مبارک رمضان به سر می‌بریم، استادیوم را پر کرده بودند و روی سکوها جای سون انداختن نبود. به نظر می‌رسد استادیوم یادگار امام تبریز اگر ۱۲۰هزار نفری هم بود برای این بازی پر می‌شد!
اما با وجود این حجم از حمایت، کیفیت بازی پایین بود. تنها چند موقعیت محدود روی دروازه‌های دو تیم آن‌هم نه روی کار تیمی بلکه روی اشتباهات فردی حادث شد که هر دو دروازه‌بان عملکرد خوبی روی توپ‌ها داشتند و در نهایت بازی با نتیجه مساوی بدون گل به پایان رسید. روند این بازی همانند دربی بود؛ سرد، بی‌روح و کم‌موقعیت.
بی‌تعارف دیگر باید گفت اگر تماشاگران تراکتور و سپاهان و هم‌چنین تیم‌های استقلال و پرسپولیس برای بازی‌های بزرگ به استادیوم نیایند چیزی را از دست نداده‌اند. اکنون می‌شود به هواداران تیم‌های مدعی گفت: برای تماشای بازی‌های بزرگ به استادیوم نروید!
گویی نباختن در بازی‌های بزرگ مهم‌تر از کسب پیروزی شده! این درست عکس اتفاقی است که در فوتبال روز دنیا می‌افتد. به طور مثال در لالیگا بیشترین گل‌ها و باکیفیت‌ترین بازی‌ها را می‌شود در ال‌کلاسیکو دید. یا در بوندس‌لیگا مصاف مونیخ و لورکوزن یا مونیخ و دورتموند جذاب‌تر و پرگل‌تر از سایر بازی‌هاست و این نشان می‌دهد که فرهنگ فوتبال باشگاهی هنوز راه درست خود را انتخاب نکرده است.
تراکتور به گواه آمار و داده‌های سایت‌های آنالیز یکی از بهترین تیم‌ها در تعداد پاس و مالکیت و هم‌چنین کانتر پرس و ایجاد موقعیت است. اما تراکتوری که ما در بازی با سپاهان دیدیم روی به فوتبال بلند آورد! اوضاع و سبک بازی سپاهان هم قابل تعریف نبود تا جایی که تراکتوری‌ها بعد از بازی مصاحبه کردند و می‌گفتند سپاهانی‌ها به نوبت خود را به زمین می‌انداختند!
از این بازی گذر می‌کنیم. کمتر بازی‌های بزرگ در فوتبال ایران زیبا شده است. شاید ایراد از تماشاگران است که برای تماشای این بازی‌ها از ساعت‌ها قبل وارد استادیوم می‌شوند و بی‌دلیل توقع دارند!
