در سال۱۷۸۳ «جان داوسون» ساکن شهر «بث» در انگلستان صندلی چرخ‌داری را اختراع کرد که بعدها به اسم همان شهر یعنی بث نامیده می‌شد. وی یک صندلی را طراحی کرده بود که دارای دو چرخ بزرگ در عقب و یک چرخ کوچک در جلو بود که در قرن نوزدهم این نوع صندلی فروش فوق‌العاده‌ای داشته به‌طوری که باعث منسوخ‌شدن سایر صندلی‌های چرخدار شده بود. یکی از ایرادات این صندلی عدم راحتی آن بود و با توجه به پیشرفت روزافزون تکنولوژی ویلچرهای پیشرفته‌تری ساخته شد. بین سال‌های ۱۸۶۷ تا ۱۸۷۵ چرخ‌های لاستیکی مشابه چرخ‌های دوچرخه به صندلی‌های چرخدار اضافه شدند.
در سال ۱۹۰۰ اولین چرخ‌دنده روی صندلی چرخدار استفاده شد. در سال ۱۹۱۶ اولین صندلی چرخدار موتوری در لندن ساخته شد. در سال ۱۹۳۲ مهندس «هری جنینگز» اولین صندلی چرخدار تاشو را ساخت. این اولین صندلی چرخ‌داری بود که امروزه نیز درحال استفاده است. این صندلی چرخدار را وی برای دوست خود «هربرت اورست» ساخت که بعدها آنها با یکدیگر شرکت «اورست و جنینگز» را تاسیس کردند که سال‌ها بازار صندلی چرخدار را به‌طور انحصاری در دست داشتند.
در سال‌های بعد صندلی چرخدار موتوری اختراع شد که بیمار به واسطه دسته چرخان آن قادر بود خودش به تنهایی صندلی را به راحتی حرکت دهد که البته اگر بیمار خود نمی‌توانست به دلیل محدودیت‌های حرکتی دسته چرخان را تکان دهد شخص دیگری باید از پشت صندلی چرخدار را حرکت می‌داد. تلاش برای اختراع صندلی چرخدار موتوردار از سال ۱۹۱۶ صورت گرفت اما در آن زمان تولید تجاری موفقی صورت نگرفت.
اولین صندلی چرخدار الکتریکی توسط مخترع کانادایی «جورج کلین» و تیم مهندسانش در حالی اختراع شد که شورای تحقیقات ملی کانادا در برنامه‌ای آن را برای استفاده جانبازان جنگ جهانی دوم که از کار افتاده شده بودند اختصاص داده بودند. شرکت اورست و جنینگز که موسس صندلی‌های تاشو بودند برای اولین بار در سال ۱۹۵۹ صندلی چرخدار برقی را در مقیاس وسیعی تولید کردند.
«جان دانگو» و «برین گت» صندلی چرخ‌داری را برای بیمارانی اختراع کردند که تحرک بسیار محدودی داشته و قادر به کنترل ویلچر نیستند. این وسیله با یک تراشه که به مغز بیمار وارد می‌شود، به کامپیوتر منتقل می‌شود و بیمار می‌تواند با استفاده از دستورات ذهنی که به کامپیوتر می‌دهد ویلچر را هدایت کند. این تکنولوژی جدید رابطه مغز و رایانه نام دارد.
- از مقاله‌ای به قلم یاسمین رضایی
