به گزارش اقتصادنیوز، حزب بهاراتیا جاناتا (bjp) به رهبری مودی همه اینها را در کنار شعار توسعه ملی خود ترویج می کند، تا حدی به دلیل شور ایدئولوژیک و تا حدی به دلیل برنده شدن در انتخابات.در جنوب، اما فرمول حزب حاکم بر هند کمتر نتیجه بخش بوده است.
بسیاری براین باورند که هند یک قدرت اقتصادی رو به رشد است. این کشور در حال حاضر پنجمین اقتصاد بزرگ جهان است و سریعتر از هر رقیب بزرگی رشد را تجربه می کند، این بازیگر با داشتن بازار سهام توربوشارژ که چهارمین بازار سهام در بین کشورهای دیگر است، در موقعیت برتری قرار دارد. علاوه بر این، نارندا مودی، نخست‌وزیر هند، قدرتمندترین نخست‌وزیر این کشور در دهه‌های اخیر است و برنامه‌ی او، علاوه بر توسعه اقتصادی، پوپولیسم اول هندو را در بر می‌گیرد که می‌تواند به سمت شوونیسم و اقتدارگرایی منحرف شود. آنچه در این باره کم تر مورد اشاره قرار گرفته،این است که روندهای رقابتی توسعه و سیاست های هویتی به شکاف رو به رشد شمال-جنوب دامن می زند.
جنوب ثروتمند جایی است که هند چارچوب آن را با استارتاپ‌ها، پردیس‌های دانشگاهی و کارخانه‌های درخشان مونتاژ آیفون در تعریف کرده است. با این حال، حزب مودی سهم کمی از آرای خود را از آنجا به دست می آورد و به آرای شمال فقیرتر، پرجمعیت تر، روستایی و هندی زبان متکی است. این شکاف شمال-جنوب یک موضوع تعیین کننده در انتخابات آوریل است و انتظار می رود مودی برای سومین دوره در آن پیروز شود. نحوه مدیریت این تقسیم بندی در بلندمدت برای چشم‌انداز هند بسیار مهم است. در یک سناریوی هشداردهنده، چنین شکافی می‌تواند قانون اساسی را درگیر بحران کرده و بازار واحد هند را بشکند. در آینده ای خوش بینانه تر، حل این شکاف می تواند سیاست هویتی خشن هند را تعدیل کند.در این میانف شکاف های جغرافیایی اغلب بر چگونگی توسعه کشورها تاثیر می گذارد. سیاست و اقتصاد آمریکا هنوز هم میراث جنگ داخلی را منعکس می کند. هنگامی که دنگ شیائوپینگ در سال 1992 به دنبال باز کردن اقتصاد چین بود، یک "تور جنوب" به استان گوانگدونگ داشت. حمایت او از فرهنگ کارآفرینی، محافظه کاران حزب کمونیست را خنثی کرد و به رونقی منجر شد که به ظهور چین به عنوان یک ابرقدرت اقتصادی دامن زد.
درک شکاف هند با اقتصاد آغاز می شود. جنوب از دیرباز ثروتمندتر و شهری تر بوده است. پنج ایالت جنوبی از 28 ایالت هند (آندرا پرادش، کارناتاکا، کرالا، تامیل نادو و تلانگانا) دارای 20 درصد جمعیت هستند، اما 30 درصد از وام های آن و 35 درصد از جریان سرمایه گذاری خارجی در سه سال گذشته را تشکیل می دهند.آموزش و حقوق مالکیت به توضیح این عملکرد بهتر کمک می کند و باعث تقویت بنگاه اقتصادی و سیستم مالی پیچیده تر شده است. شکافی که از زمان استقلال در سال 1947 وجود داشته استدر طول دهه ها بیشتر شده است. در سال 1993، جنوب 24 درصد از تولید ناخالص داخلی هند را تشکیل می داد. آخرین رقم 31 درصد است.آنگونه که اکونومیست نوشته، روسای خارجی که از هند بازدید می کنند، هنوز به دولت ملی در دهلی ادای احترام می کنند، اما بسیاری از هیجان انگیزترین فرصت های تجاری تمایل به سمت جنوب دارند. تغییر زنجیره تامین جهانی از چین به هند را در نظر بگیرید: 46 درصد از صادرات الکترونیک هند از جنوب است.
حتی با وجود اینکه جنوب به عنوان موتور اقتصادی هند عمل می کند، سیاست آن در سیاره ای جدا از شمال تعریف می شود. در آنجا بر زبان هندی، سیاست هویت هندوهای ماچو تاکید می شود. حزب بهاراتیا جاناتا (bjp) به رهبری مودی همه اینها را در کنار شعار توسعه ملی خود ترویج می کند، تا حدی به دلیل شور ایدئولوژیک و تا حدی به دلیل برنده شدن در انتخابات.در جنوب، فرمول حزب حاکم بر هند کمتر نتیجه بخش بوده است. از دهه 1960، رای دهندگان از احزاب منطقه ای حمایت می کنند که انگلیسی، تامیل و دیگر زبان های محلی را ترویج می کنند و از ارزش های هندو کمتر تندرو حمایت می کنند. در سال 2019 تنها 11 درصد از رای دهندگان حزب حاکم و تنها 10 درصد از کرسی های پارلمان آن از جنوب بودند.
این تنش های جغرافیایی چگونه حل خواهد شد؟ یک بازار واحد ملی پر رونق برای رشد هند بسیار مهم است زیرا به شرکت ها اجازه می دهد برای اولین بار امکان تخصیص کارآمدتر منابع ملی از انرژی گرفته تا نیروی کار را فراهم می کند. تجارت بین ایالتی از 23 درصد تولید ناخالص داخلی در سال 2017 به 35 درصد در سال 2021 افزایش یافت و رشد را تقویت کرد. مودی در ایجاد زیرساخت های سراسری، از سیستم مالیاتی واحد گرفته تا طرح های حمل و نقل و پرداخت دیجیتال، کار چشمگیری انجام داده است.با این حال، طبق قانون اساسی هند، بیشتر این اصلاحات مستلزم همکاری بین دولت مرکزی و ایالت‌ها بود. بدبین ها هراس دارند که بقای مودی توازن قانون اساسی را به هم بزند. رهبران جنوب پیشتر او را به واسطه تحقیقات جعلی در باب فساد، انصراف از بودجه دولت مرکزی و گرفتن سطح ناعادلانه مالیات برای کمک به شمال متهم می کنند.
در طول یک دهه آینده این نوع رویارویی می تواند مانع اصلاحات اساسی اقتصادی شود. در بدترین سناریو حتی می‌تواند منجر به فراخوانی برای تجزیه هند شود. صحبت از جدایی آخرین بار پس از استقلال مطرح شد و با ممنوعیت هر سیاستمداری که آن را پیشنهاد می کرد در سال 1963 سرکوب.خوشبختانه هند و مودی جایگزین بسیار بهتری دارند. یکی دیگر از راه‌های رقابتی حزب حاکم در هند در جنوب این است که پیام هندوتوا خود را تعدیل کند، از ترویج زبان هندی خودداری ، وزن بیشتری بر توسعه اقتصادی بگذارد و جانشینان معتدل‌تری را برای مودی نسبت به گروه سرکوبگرانش تعریف کند.
