شمال نیوز : روزهایی را بیاد می آورم که نه درجه ای بر کتف ها نصب بود و نه سلسله مراتب های سازمانی و رزمی، تعیین کننده عزت و اعتبار افراد بود و نه می توانستیم در حلقه رزمندگان، فرماندهان را از سایر رزمندگان شناسایی کنیم!
روزهای خوشنامی در هاله ای از گمنامی قرار داشتند و هیچکس برای بزرگ شدن و یا بزرگتر نشان دادن خود، از کسی سبقت نمی گرفت و سوار بر دوش دیگران، قدبلندتر محسوب نمیشد!
خلوص، حرف اول را می زد و هر چه بی ادعاتر، عزیزتر و هر چه متواضع تر، بزرگتر می شدند!
سردار شهید طوسی از بیت سه شهید، سرآمد چنین نسلی است که در گمنامی، خوشنام و نام آور و با تواضع و خاکی بودن، انیس دلها شد!
طوسی شخصیت جامع الاطرافی دارد و همواره باید مورد مطالعه و تحقیق قرار بگیرد تا هر سال، ابعاد جدیدی از شخصیت ایمانی و میدانی ایشان مورد شناسایی طوسی پژوهان قرار بگیرد!
طوسی بزرگ، جبهه و جنگ را نه تنها تهدید تلقی نمی کرد، بلکه آن را نیکوترین فرصت برای نیل به مقام وصل و رسیدن به جایگاه عند ربهم یرزقون و نهایتا” نظر به وجه الله تلقی می کرد که این مهم، مخصوص آنانی است که ذوب در ولایت و فانی فی الله می شوند.
سردار طوسی به تأسی از الگوهای معصومش، هر چه که بالاتر می رفت، فروتنی اش بیشتر می شد و هر چه که بیشتر مورد استقبال فرماندهان قرارگاهی قرار می گرفت، بیشتر با رزمندگانش مأنوس می شد و نیز هر چه که معتبرتر می شد، بر احساس مسئولیت و تلاشهایش می افزود تا بیشتر ازگذشته مفید و مؤثر باشد.
همه به عینه می دیدند که طوسی شهادت طلب، نه تنها دلش حتی لحظه ای برای جلسات قرارگاهی نمی تپید، بلکه همواره دلواپس سلامت رزمندگانی بود که در روزهای سرد زمستانی اروند با لباس غواصی به آب زده و تحت تعلیمات فشرده برای عبور از اروند و فتح فاو بی قراری می کردند!
سردار طوسی ضمن نظارت بر روند آموزش و توجیه وظایف عملیاتی و توصیه های تکمیلی، انگشت عسل به کام رزمندگان سرمازده می ریخت تا سردی نکرده و بیمار نشوند و در عین حال نیز اشکش را پنهان می کرد تا اراده ای فرو نریزد و همه چیز برای انجام عملیات استثنایی والفجر ۸ فراهم باشد.
طوسی عزیز، حتی هم واحدی های اطلاعات عملیاتش را هم تنها نمی گذاشت و گاهی با آنها به گشتهای شبانه شناسایی امکانات و تجهیزات دشمن در مناطق عملیاتی می رفت تا اولویتش، رزمنده بودن باشد!
بزرگمرد لشکر ۲۵ کربلا، همان فرماندهی که هرگز ادعای بزرگی نمی کرد اما توسط رزمندگان و فرماندهان اصلی دفاع مقدس، بزرگ دیده می شد، بر مدار عشق حرکت می کرد و هرگز عقب تر از نیروهای عملیاتی اش قرار نگرفت و پیشاپیش همه، سپر بلای رزمندگانش می شد!
ابن فرمانده خودساخته، با آنکه خانواده اش در اهواز مستقر بودند و او نیز هر روز به اهواز تردد داشت، اما سعی می کرد به اندازه ای که رزمندگانش از خانواده هایشان فاصله دارند، او هم با فاصله همسر و تنها دختر همیشه دلتنگ خردسالش را سرکشی کند!
این اسطوره لشکر خط شکن ۲۵ کربلا، در ناباو‌ری امام، پیشنهاد فرماندهی لشکر را هم به عشق فارغ البال بودن برای حضور در خطوط مقدم عملیاتی نپذیرفت!
قائم مقام لشکر ۲۵ کربلا، در مرخصی های کوتاه مدت پشت جبهه که عمدتا” بخاطر مجروح شدن، بر او تحمیل می شد، افتخارش سرکشی به خانواده های معظم شهدا، جانبازان و برخی از رزمندگان و رسیدگی همه جانبه به اوضاع آنها در سطح استانهای گیلان و گلستان و مازندران بود و اینگونه با تسلی خاطر دادن به این خانواده ها، خودش نیز تسلی می گرفت!
در همان روزهای کوتاه مرخصی، با بدن مجروح پشت تریبون ها می رفت و ضمن تجلیل و تکریم از مقام شهدا، به عنوان پیک امام حسین(ع)، به مساجد، تکایا و مدارس و استادیوم های ورزشی می رفت و با سخنان دل انگیز خویش، جوانان و نوجوانان را به جبهه ها فرا می خواند!
سردار سرلشکر پاسدار، طوسی همیشه ماندگار، مبتکر کاروانی شدن اعزام رزمندگان به جبهه ها و حماسه خوانی بجای نوحه خوانی در سطح کشور بود و برای همیشه به اعزام های پراکنده و متفرق پایان داد تا ضمن مشارکت هر چه بیشتر مردم در امر میزبانی و پذیرایی و پشتیبانی و حمایت از رزمندگان و جبهه ها همراه با اجرای حماسه خوانی های شورانگیز و دویدن های خاطره آمیز رزمندگان در خیابان های شهر میزبان با حمل پارچه ها و پلاکاردهای معرف، موج جدیدی در جبهه ها نیز بوجود آورده و تقویت روحی رزمندگان را نیز رقم بزند.
طوسی همیشه قهرمان، حتی حاضر نشد جان هیچ رزمنده ای برای انتقال پیکر مطهر برادر شهیدش ابراهیم در خطر بیفتد و همین امر منجر به سالها مفقودالاثر شدن برادر شهیدش شد!
طوسی همان بزرگوار دوراندیشی است که برای فرار از تغییر جلب توجه مردم از رزمندگان کم نشان به فرماندهان شهید از جمله خودش، از خداوند به آبروی حضرت زهرا (س) استغاثه گمنامی و مفقودیت می کند تا مثل مادرش زهرا(س) بی نشان بماندو اتفاقا” دعایش مستجاب هم می شود و بیش از یک دهه بی مزار در ناکجاهای جبهه ها مفقود می ماند!
زبان نرم و نوای گرم و صمیمی آنچنان جذبه داشت که همه هواخواهش بوده و برای ملازمت و پا به رکاب شدن با ایشان، داوطلبانه همراهی اش می کردند!
من از بدو جوانی و زمانی که ایشان فرمانده گروه شهید واحد عملیات سپاه ساری بود، توفیق آشنایی و رفاقت با این شهید بزرگوار را یافتم و از همان ایام همواره با واژه صادق جان مورد ملاطفت ایشان قرار می گرفتم و نوای حماسی اعزام کاروان کربلا را با عنوان
بهر فتح کربلا با کاروان
می رود این لشکر از مازندران
را نیز به پیشنهاد صمیمانه ایشان سرودم که توسط حماسه خوان لشکر مرحوم حاج عسکری اسماعیل پور اجرا شد و اتفاقا” باز هم به اصرار ایشان تا دهها حماسه سرایی دیگر برای اعزام های بعدی استمرار یافت!
طوسی عزیز، تافته جدابافته ای از سایر فرماندهان و رزمندگان نبود، اما بخاطر برخورداری از اعتماد به نفس فوق العاده بالا و ذهن و نبوغ کاملا” خلاق که در تضاد با یکنواختی ها و روزمره‌گی ها بود، از او یک استثناء قابل اتکاء ساخته بود تا جائیکه عضو ثابت جلسات قرارگاه فرماندهی جنگ شده بود، در حالیکه او فقط قائم مقام لشکر بود و آن جلسات محل حضور رده های پائین تر از فرماندهی لشکر نبود!
طوسی عزیز هرگز تشنه قدرت نبود و بطور نمونه به راحتی پیشنهاد فرمانداری شهرستان بزرگ را از سوی مرحوم مجدآرا استاندار وقت نپذیرفت.
کسی نمی تواند منکر نقش آفرینی های بی بدیل شهید طوسی در جنگهای پارتیزانی گروهکهای مسلح مستقر در جنگلهای شمال کشور باشد، عملیاتهای پی در پی و خلاقانه و شهادت طلبانه علیه منافقین و کمونیستها که پیوسته عملیات تروریستی انجام می دادند، نفوذ در تشکلات مستقر در جنگل، تنگ کردن حلقه های محاصره و واکنش سریع نسبت به عملیاتهای آنها، تنها بخشهایی از خاطرات کمتر گفته شده شهید طوسی در این منطقه عملیاتی است.
نمی دانم کتاب توصیف شخصیت سردار شهید طوسی را از کجا شروع کنم و چگونه به انجام برسانم، اما می توانم در ذیل نوشته های روی جلد این کتاب بنویسم:
طوسی کتاب ناتمام من!
امید آنکه نسلهای آینده به درستی بتوانند از زندگینامه، سیره، توصیه ها، سخنان، نامه ها، وصیت نامه ها و نقطه نظرات ایشان از سالهای مبارزه با رژیم ستمشاهی که همراه با فرار از سربازی بود تا روزهای خاطره و خطر جبهه ها که بعنوان قائم مقام لشکر متجلی شده بود، سرمشق و الگو گرفته و آینده را از فضائل همه شهدا به ویژه سردار سرلشکر شهید طوسی متبرک و متیمن سازند.
دکتر صادقعلی رنجبر مدرس دانشگاه و کهنه رفیق شهید بزرگوار طوسی
فروردین ۱۴۰۳
