دکتر علیرضا عبدی در گفت و گو با خبرنگاران ایسنا و ایرنا، با اشاره به ضرورت آموزش احیای قلبی ریوی، گفت: در بدن انسان ۱۰۰ تریلیون سلول وجود دارد که نیاز به گلوکز و اکسیژن دارند و این گلوکز از طریق خون و این اکسیژن از طریق ریه ها تامین می شود.
وی افزود: میزان نیاز سلول ها به این دو ماده حیاتی متفاوت است، بطور مثال سلولهای دست و پا می توانند مدت زمان بیشتری را برای دریافت گلوکز و اکسیژن تحمل کنند اما سلولهای مغزی بعد از چهار تا شش دقیقه عدم دریافت اکسیژن و گلوکز عملا از کار افتاده و فرد دچار مرگ مغزی می شود. سلولهای قلبی هم یکی دیگر از سلولهای مهمی هستند که ظرف مدت زمان کوتاهی اگر اکسیژن و گلوکز به آنها نرسد از کار می افتند.
این دانشیار آموزش پرستاری گفت: زمانی که فردی دچار ایست قلبی می شود، تنفس او قطع شده و قلب از کار می ایستد و در این زمان برای رسیدن اکسیژن به فرد از احیای «قلبی - ریوی» استفاده می کنند و با توجه به حساسیت سلولهای قلبی نسبت به عدم رسیدن اکسیژن، ثانیه ها برای نجات فرد اهمیت می یابد.
عبدی گفت: بررسی های دیگر نشان می دهد که ۵۰ درصد افرادی که دچار ایست قلبی می شوند در محیط بیرون از خانه قرار دارند و تا زمانی که اورژانس به آنها برسد زمان زیادی طول می کشد و این درحالیست که در احیای فرد ثانیه ها اهمیت بسیار دارند.
این محقق با تاکید بر لزوم آموزش همگانی احیای قلبی-ریوی گفت: با توجه به اینکه رسیدن اورژانس به محل مورد نظری که فرد دچار ایست قلبی شده حداقل چند دقیقه زمان بر است، اگر در این فاصله افرادی که آموزش دیده اند احیای قلبی ریوی را آغاز کنند، زندگی فرد نجات می یابد.
عبدی گفت: دو نوع احیای قلبی ریوی پایه و پیشرفته داریم که نوع پیشرفته آن در بیمارستان توسط تیم تخصصی و تجهیزات صورت می گیرد، اما احیای قلبی ریوی پایه توسط هر فردی قابل انجام است.
عبدی گفت: در احیای قلبی ریوی پایه در افرادی که دچار ایست قلبی شده اند، هم ماساژ قلبی انجام شده و هم تنفس دهان به دهان برای مصدوم انجام می شود. در گذشته تصور بر این بود که اولویت با بازکردن راه تنفسی است و پس از آن باید ماساژ قلبی صورت گیرد، اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد اول باید ماساژ قلبی صورت گرفته و بعد راه تنفسی باز شود.
وی افزود: طبق تحقیقات صورت گرفته اگر تنفس قطع شود، قلب تا سه دقیقه پس از آن زنده می ماند، اما اگر قلب از کار بیافتد تنفس فرد ظرف ۳۰ ثانیه قطع می شود، بنابراین اولویت احیا با قلب فرد است و در ابتدا باید ماساژ قلبی داده شود.
این دانشیار آموزش پرستاری گفت: برای انجام این نوع از احیا، باید جایی میان سینه فرد(حد فاصل میان نوک سینه ها و کمی پایین تر از جناغ سینه) کف هر دو دست را روی هم قرار دهیم (دست غالب یعنی دستی که با آن زیاد کار می شود باید زیر قرار گرفته و کف دست دیگر روی آن قرار گیرد)، دراین هنگام باید با فشار دست ها سینه فرد را فشار دهیم تا قلب شروع به حرکت کند و این کار باید ۱۰۰ تا ۱۲۰ بار در دقیقه انجام شود.
وی خاطرنشان کرد: طبق استانداردها باید بعد از ۳۰ ماساژ قلبی، چند تنفس دهان به دهان هم به فرد داده شود، اما در اکثر موارد خیلی افراد رغبت به انجام این کار ندارند، بنابراین تاکید ویژه تر بر روی همان ماساژ قلبی است و اگر قلب شروع به تپش کند ناخودآگاه تنفس هم برقرار می شود. البته این به شرطی است که بعد از ماساژ قلبی راه تنفسی فرد هم باز شود.
عبدی با بیان اینکه در کشورهای پیشرفته احیای قلبی ریوی به تمام افراد جامعه آموزش داده می شود تا در مواقع مورد نیاز بتوانند قبل از رسیدن اورژانس کار احیای فردی که ایست قلبی داشته را انجام دهند، گفت: در کشور ما با توجه به عدم آموزش همگانی احیای قلبیریوی پایه، شیوه آموزش تلفنی توسط نیروهای اورژانس انجام می شود. یعنی همزمان با اعزام آمبولانس، نیروهای اورژانس به صورت تلفنی به افرادی که اطراف فرد مصدوم هستند مشاوره داده که احیای قلبی ریوی پایه را برای فرد تا رسیدن نیروهای اورژانس انجام دهند.
وی افزود: در تحقیق کیفی که روی ۱۲ نفر از نیروهای اورژانس کرمانشاه که سه چهار سال در زمینه مشاوره احیای قلبی ریوی پایه بصورت تلفنی تجربه دارند انجام داده ایم، متاسفانه موانع فرهنگی بسیاری وجود دارد که موجب شده این شیوه چندان با تجارب خوبی همراه نباشد.
عبدی گفت: یکی از این موانع فرهنگی این است که اطرافیان مصدوم ترس دارند که اگر دست به فرد مصدوم بزنند برای آنها مشکلی ایجاد شود، درحالیکه فرد مصدوم در صورت عدم احیای قلبی ریوی جان خود را از دست می دهد و این میان کمک کردن نه تنها مشکلی ایجاد نمی کند، بلکه می تواند به نجات زندگی فرد منجر شود.
این محقق گفت: در برخی موارد، به دلیل همین مشکلات فرهنگی برخی اطرافیان مصدوم به نیروهای اورژانس که تلفنی در پی آموزش آنها برای کمک به مصدوم بوده اند گفته اند که «چون می خواهید نیرو نفرستید و از زیر کار در بروید به ما می گویید که این کارهای درمانی را انجام دهیم!»
وی افزود: مشکل فرهنگی دیگر این بوده که اطرافیان مصدوم آنقدر سر و صدا می کنند که صدای نیروی اورژانس از طریق تلفن به خوبی نرسیده و روند کمک به مصدوم دچار اختلال می شود.
عبدی گفت: در برخی شرایط هم با توجه به اینکه فرد در حین نزاع و درگیری و دعوا دچار ایست قلبی شده، امکان کمک به آن از سوی اطرافیان وجود نداشته و افرادی که با اورژانس تماس گرفته اند امکان رفتن به سمت مصدوم و کمک به او را نداشته اند.
وی افزود: در مجموع با توجه به اهمیت احیای قلبی ریوی در نجات جان انسان ها، نیاز است فرهنگسازی و آموزش جدی در این زمینه صورت گیرد و این آموزش ها باید در مدارس ما به صورت جدی دنبال شود.
انتهای پیام
