فرارو- ایران شب گذشته در اقدامی جدید، برای اولین بار به‌طور مستقیم سرزمین‌های اشغالی را هدف قرار داد. این مسئله احتمال رویارویی نظامی گسترده را در منطقه افزایش داده است. در ادامه به بررسی توانایی و قابلیت‌های نظامی ایران و اسرائیل خواهیم پرداخت:
به گزارش فرارو به نقل از اسپوتنیک، موسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک در اوایل سال ۲۰۲۳ میلادی قدرت کل نیروی دفاعی اسرائیل را ۱۶۹ هزار و ۵۰۰ سرباز به اضافه ۴۶۵ هزار نیروی ذخیره (که اکثریت آنان پس از هفتم اکتبر فراخوانده شده اند) تخمین زد. نیروی زمینی اسرائیل شامل حدود ۱۲۶ هزار نیرو و ۴۰۰ هزار نیروی ذخیره است. نیروی هوایی اسرائیل ۳۴ هزار پرسنل و ۵۵ هزار نیروی ذخیره دارد. نیروی دریایی اسرائیل ۹ هزار و ۵۰۰ پرسنل و ۱۰ هزار نیروی ذخیره دارد.
در مقابل، نیرو‌های مسلح ایران حدود ۴۲۰ هزار نیرو دارند که شامل ۳۵۰ هزار سرباز در ارتش، ۳۷ هزار پرسنل در نیروی هوایی، ۱۸ هزار در نیروی دریایی و ۱۵ هزار در نیروی پدافند هوایی هستند. جمهوری اسلامی هم چنین دارای ۲۳۰ هزار نیرو متشکل از نیرو‌های زبده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است که ۱۵۰ هزار نفر در نیروی زمینی، ۴۰ هزار شبه نظامی، ۲۰ هزار نفر در نیروی دریایی سپاه و ۱۵ هزار نفر در نیروی هوافضای و هوانیروز آن نهاد نظامی حضور دارند.
ایران هم چنین دارای حداقل ۳۵۰ هزار پرسنل ذخیره آموزش دیده برای فراخوانی در صورت بروز بحران است.
موسسه تحقیقات صلح بین المللی استکهلم در سال ۲۰۲۲ میلادی بودجه دفاعی اسرائیل را حدود ۲۳.۴ میلیارد دلار (شامل ۳.۱۸ میلیارد دلار کمک نظامی سالانه ایالات متحده) محاسبه کرد.
ایران در همان سال حدود ۶.۸ میلیارد دلار بودجه دفاعی داشته است. جمهوری اسلامی بودجه کمتر خود را با هزینه‌های عملیاتی و تدارکات تسلیحاتی کمتر به علاوه استراتژی متمرکز بر راه حل‌های نامتقارن جبران می‌کند مانند تبدیل نفتکش‌های قدیمی به کشتی‌های پایه شناور و ایجاد ناوگان وسیع و کم هزینه از قایق‌های توپدار برای دفاع ساحلی.
هر دو کشور دارای صنایع دفاعی بزرگ داخلی هستند که امکان تولید همه چیز از سلاح‌های کوچک و تانک گرفته تا پهپاد‌ها و موشک‌ها را فراهم می‌کند. اسرائیل بخش دفاعی خود را با همکاری ایالات متحده ایجاد کرده در حالی که ایران تحت چندین دهه تحت تحریم است و به دنبال تولید هر چه بیشتر نیاز‌های دفاعی خود در داخل می‌باشد. اسرائیل تسلیحات هسته ای دارد که علیرغم آن که در اختیار داشتن چنین تسلیحاتی را نه تایید و نه تکذیب کرده (در سیاستی که به ابهام عمدی معروف است) مظنون به داشتن ۸۰ سلاح اتمی هوایی و موشکی است. در مقایسه با آن ایران تسلیحات هسته‌ای و سایر سلاح‌های کشتار جمعی را رد کرده است. با این وجود، ایران زرادخانه موشکی متعارف گسترده‌ای دارد. ایران هم چنین یک برگ برنده از نوع دیگری دارد: توانایی بستن تنگه هرمز که اساسا به آن کشور این قدرت را می‌دهد که در صورت مورد تجاوز قرار گرفتن اقتصاد‌های غربی را با جلوگیری از دریافت ۳۰ درصد از کل تحویل نفت خام دریایی دچار مشکل سازد.
در عرصه نیروی زمینی ایران هزار و ۹۹۶ فروند تانک و اسرائیل هزار و ۳۷۰ فروند تانک دارند. ایران ۶۵ هزار و ۷۸۵ خودرو زرهی و اسرائیل ۴۳ هزار و ۴۰۷ خودروی زرهی در اختیار دارند. ایران ۵۸۰ توپخانه خودکششی و اسرائیل ۶۵۰ توپخانه خودکششی در اختیار دارند. ایران ۷۷۵ راکت انداز سیار و اسرائیل ۱۵۰ راکت‌انداز سیار در اختیار دارند.
در عرصه نیروی هوایی، ایران مجموعا ۵۵۱ هواپیما و اسرائیل ۶۱۲ هواپیما در اختیار دارند. در زمینه جت‌های جنگنده ایران ۱۸۶ فروند و اسرائیل ۲۴۱ فروند در اختیار دارند. ایران ۱۲۹ فروند بالگرد و اسرائیل ۱۴۶ فروند بالگرد در اختیار دارند. اسرائیل ۴۸ فروند بالگرد تهاجمی و ایران ۱۳ فروند بالگرد تهاجمی در اختیار دارد.
در عرصه نیروی دریایی، ایران ۱۹ فروند زیردریایی و اسرائیل پنج فروند زیردریایی در اختیار دارند. ایران ۲۱ شناور گشتی و اسرائیل ۴۵ شناور گشتی در اختیار دارد.
اسرائیل با بیش از ده‌ها جنگ با کشور‌های همسایه و فلسطینیان از سال ۱۹۴۸ به بعد به نظر سرسخت‌ترین ارتش خاورمیانه می آمد با این وجود، درگیری‌های اخیر در غزه نشان داده که قدرت رزمی چیزی نیست که بین نسل‌ها انتقال یابد، زیرا ارتش اسرائیل در مبارزه با حماس و دیگر شبه نظامیان در غزه، مشکلات قابل توجهی را تجربه می‌کند و سرعت عملیات‌هایش در مقابله با نیرو‌های دارای ۲۵ هزار تا ۴۰ هزار سرباز، بسیار کُندتر از حد انتظار است.
اسرائیل همچنین در جنگ اخیر غزه سنگین‌ترین تلفات را در مقایسه با سایر جنگ هایش در سال‌های گذشته متحمل شده است.
ایران نیز تجربه رزمی قابل توجهی دارد. ایران پس از انقلاب اسلامی ۱۹۷۹ میلادی هشت سال با عراق در دهه ۱۹۸۰ میلادی جنگید که در جریان آن ۶۰۰ هزار نیروی ایرانی و ۵۰۰ هزار نیروی عراقی و بیش از ۱۰۰ هزار غیرنظامی عمدتا ایرانی جان شان را از دست دادند. در دهه‌های پس از آن نیرو‌های نظامی ایران در چندین درگیری دیگر از شورش‌های داخلی گرفته تا کمک‌های مستشاری سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به حزب‌الله علیه اسرائیل در طول جنگ لبنان در سال ۲۰۰۶ میلادی و کمک به دولت‌های سوریه و عراق در طول مبارزه با مجموعه‌ای از نیرو‌های تحت حمایت خارجی در سال ۲۰۱۰ میلادی تجربه رزمی کسب کرد.
متحد و حامی اصلی اسرائیل، ایالات متحده است که پایگاه‌های نظامی در خلیج فارس و عربستان و تاسیسات اضافی در کشور‌هایی از جمله عراق، اردن، سوریه و ترکیه دارد. ایالات متحده در طول دو دهه گذشته به‌طور گسترده از ناوگان پنجم برای جنگ‌های تجاوزکارانه در خاورمیانه و افغانستان استفاده کرده است.
ایران به نوبه خود دارای مجموعه‌ای از متحدان دولتی و غیردولتی خود در سراسر منطقه موسوم به "محور مقاومت" است که شامل سوریه، شبه نظامیان بسیج مردمی عراق (که به طور رسمی بخشی از نیرو‌های امنیتی عراق هستند)، شبه نظامیان قدرتمند حزب الله لبنان و بنا به برخی گزارش‌ها انصارالله یمن می‌باشند.
جمهوری اسلامی برخی از بازیگران قدرتمند جهانی را نیز در گوشه و کنار با خود دارد: مثل روسیه و چین. هر دو کشور حتی اگر به‌طور مستقیم در خصومت‌ها شرکت نکنند احتمالا در مکان‌هایی مانند سازمان ملل متحد و در سطح منطقه‌ای و مراودات دوجانبه بهترین کار ممکن را برای ایران انجام می‌دهند. آنان در بلوک بریکس و با شرکای خود در سازمان همکاری شانگ‌های سعی کنند تا هر چه زودتر یک درگیری را حل کنند و متجاوزان را با استفاده از ابزار‌های اقتصادی و دیپلماتیک مورد مجازات قرار دهند.
روسیه، ایران و چین مانور‌های گسترده یک هفته‌ای را در خلیج عمان و شمال اقیانوس هند برگزار می‌کنند.
