استامینوفن - ماده فعال در تایلنول- یک داروی بدون نسخه است که برای درمان دردهای خفیف تا متوسط و همچنین برای کاهش تب استفاده می‌شود.
مطالعات گذشته نشان می‌دهد که در افراد مبتلا به بیماری قلبی، استامینوفن بهترین درمان درد نسبت به انواع دیگر داروهای مسکن مانند آسپرین و ایبوپروفن است که به عنوان داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) شناخته می‌شوند.
اما نتایج یک مطالعه جدید بر روی موش‌ها نشان می‌دهد استامینوفن پروتئین‌ها را در بافت قلب تغییر می‌دهد.
این پیامدها به طور بالقوه می‌توانند مسیرهای بیوشیمیایی مورد نیاز برای عملکردهایی مانند تولید انرژی و استفاده از آنتی اکسیدان را تحت تأثیر قرار دهند.
برای این مطالعه، محققان از یک مدل موش برای بررسی اثرات استامینوفن بر بافت قلب استفاده کردند.
به برخی از موش‌ها آب ساده داده شد، در حالی که به برخی دیگر آب حاوی مقداری استامینوفن معادل ۵۰۰ میلی‌گرم داده شد.
پس از هفت روز، محققان تغییرات قابل توجهی در پروتئین‌های بافت قلب موش‌هایی که استامینوفن دریافت کردند در مقایسه با موش‌هایی که فقط آب داشتند، پیدا کردند.
این تغییرات پروتئینی با مسیرهای بیوشیمیایی مسئول بسیاری از عملکردها، از جمله تولید انرژی، استفاده از آنتی اکسیدان‌ها و تجزیه پروتئین‌های آسیب دیده مرتبط بود.
دانشمندان بیش از ۲۰ مسیر سیگنال دهی مختلف را پیدا کردند که تحت تأثیر تغییرات پروتئین قرار گرفته است.
«گابریلا دل تورو ریورا»، محقق ارشد این مطالعه و دانشجوی دکترا در دانشگاه کالیفرنیا، گفت: «ما از یافته‌ها شگفت‌زده شدیم، زیرا پیش‌بینی کردیم که استامینوفن، زمانی که در این غلظت‌ها استفاده شود، کمترین تأثیر را بر قلب خواهد داشت. در حالی که داده‌های موجود در درجه اول مصرف بیش از حد استامینوفن را با آسیب کبدی مرتبط می‌کند، تحقیقات ما نشان می‌دهد که استامینوفن ممکن است بر بافت‌های فراتر از کبد تأثیر بگذارد.»
از آنجایی که استامینوفن حاوی خواص ضد التهابی نیست، اثراتی که روی قلب مشاهده می‌شود به دلیل نتایج ضد التهابی نیست.
