به گزارش ورزش سه، دوازده قهرمانی طی شانزده دوره برای ایران بدست آمد یا پنج قهرمانی در هشت دوره. کارنامه‌ای حیرت‌آور که از دوران حسین شمس و ویکتور هرمانتس آغاز شد، با محمدحسن انصاری فرد اوج گرفت و با معمار فوتسال ایران جوراندینو برزیلی شکل تازه و رنسانسی به خود گرفت. فتوحات باری دیگر با پدر فوتسال ایران حسین شمس ادامه پیدا کرد و ناظم الشریعه آن را تداوم بخشید.چنین حاکمیتی نشانه قدرت تیم ملی فوتسال ایران بود یا کیفیت انحصارگرانه جاری در فوتسال آسیا که اکثر تیم هایش شکننده بودند؟ چرا در شش جام اخیر، تاج و تخت سه فصل به ایران تعلق داشته و سه فصل به سامورایی‌ها؟ حریفان ایران پیشرفت شگفت‌انگیزی داشته اند یا یوزها در باد فرمانروایی گذشته به خواب رفته‌اند؟ هر دو یا فقط یکی ؟
باید اهمیت آنچه حریفان ایران انجام داده‌اند را در روند یک دهه‌‌ای شان جُست. مگر در جام جهانی لیتوانی، ازبک‌ها نفس ناظم الشریعه و فوق ستاره هایش را به شمارش ننداختند؟ مگر آن‌ها هشت بار دروازه تیم ملی را فرو نریختند؟ مگر نمی‌گفتند فاصله‌ی قدرت دو تیم، بین زمین است تا آسمان و فوتسال آسیا را ایرانی‌ها تعریف می‌کنند. پس چرا صعود تیم سوم جهان برابر ازبک‌‌های کوچولوی دیروز به اما و اگر کشیده شد؟ ایران ۹ _ ازبکستان ۸ و کسی این نتیجه نزدیک را باور نمی‌کرد.
سامورایی‌ها در همان جام جهانی، غول بزرگ، برزیل را به دردسر انداختند و حتی زننده گل نخست بازی بودند. شوتا هوشی ژاپن را پیش انداخت، اما برزیلی‌ها خیلی بزرگ‌تر از سقف آرزوهای آن‌ها بودند. نتیجه پایانی بیانگر خوش اقبالی بزرگان فوتسال در مصاف با سامورایی‌های نوظهور بوده. برزیل چهار و ژاپن دو . آن‌ها یک سال بعد، در جام ملت‌های آسیا ایران را کنار زده و حکومت قاره کهن را در دست گرفتند! تیم ملی ویتنام در سوی دیگر لبخند تزارها را برای قرعه شیرین‌‌شان روی لب‌ها خشک کرد. نمایش پسران فام‌مین‌جیانگ مقابل روسیه، فارغ از هر نتیجه‌ای ستودنی بود و فوق العاده. برتری سه بر دو روس‌ها دو چیز را نشانه می‌رفت. یک، صعود یکی از مدعیان قهرمانی به مرحله بعد و دیگری مسیر سحرآمیز ویتنامی‌ها که به شکل برق‌آسایی پیش رفته‌اند.
*تایلند و میگوئل رودریگو؛
همیشه زیر سایه بی حصر ایران و ژاپن گرفتار شده‌اند. حتی میزبانی تایلندی‌ها هم نتوانسته دستاوردشان را طلایی کند. می‌گویند سرنوشت آن‌ها با رنگ برنزی خو گرفته و عملکردشان تبیین کننده همه چیز بوده است. در جام ملت‌های2000، 2002، 2003، 2004 و 2016 به عنوان سومی دست یافته اند و در دو دوره همه را مات کردند و به فینال راه پیدا نمودند که هر بار با شکست مواجه شدند. تایلند در اولین میزبانی جام ملت‌های آسیا در سال 2000 به جایگاه سوم تکیه زد و در دومین پذیرایی خود از آسیایی ها در سال 2008، عنوان نایب قهرمانی را به خود اختصاص داد. آن‌ها با میگوئل رودریگو که روزگاری با ژاپن به دو قهرمانی در آسیا چنگ زد و فوتسال آسیا را از انحصار ایران در آورد، قهرمانی در جام ملت‌ها و صعود به جام جهانی را در سر می‌پروراند. رودریگو را به خاطر آنچه در دوران حضورش با ژاپن به ارمغان آورده را « جادوگر یا شعبده باز » یاد می‌کنند. او که به‌سان جهانگردها، زندگی در همه جای دنیا را تجربه کرده است. مربیگری در اسپانیا، روسیه، ایتالیا و ویتنام را. او پیش از این با تیم ملی تایلند در جام جهانی ۲۰۱۶ همه چشم ها را گرد کرده و بالاتر از مصر و کوبا، صعود خاطره انگیزی در کنار همدیگر را رقم زده بودند.
*ازبکستان و وناسیو لوپز؛
یکی از بهترین مربیان تاریخ اینجاست. در آسیا و روی نیمکت ازبکستان. با موزه‌ای از افتخارات که درونش قهرمانی جام ملت‌های اروپا ( 2010_ 2012 و 2016 ) ، جام باشگاه‌های اروپا با تیم سگویا ( 1999 ) و لیگ ناسیونال ( لالیگا ) برق می‌زند و چشم نوازی می‌کند. تئورسین بزرگ اینجاست. او که انگاره‌های نو، کامل و جامع را در فوتسال گره زد. حمله، دفاع و چرخش را. یادگاری‌های تاکتیکی که الهام‌بخش برای هر تیم و مربی‌ای بوده در همه جا. لوپز اینجاست، بله در ازبکستان، یکی از مدعیان قهرمانی در آسیا و میزبان جام جهانی فوتسال 2024. لوپز را در اسپانیا در چند جمله خلاصه می‌کنند. « مربی بزرگی که فوتسال جهان را آموزش داد اما هرگز قهرمان جهان نشد. هرگز ! » می‌گفتند جوهره تاکتیک او پادزهری را برابر قریحه تکنیک برزیلی ها کشف نکرده. که مربوط به دو شکست پیاپی در فینال جام جهانی مقابل برزیل بوده است. می‌گفتند لوپز بزرگترین قربانی فالکائو اسطوره فوتسال جهان به شمار می‌رود.
وناسیو رهبری ازبک‌ها را بر عهده گرفته، اما آیا آن‌ها در قواره‌های طنازی برابر ایران خواهند بود؟ آیا آهنگ‌های تاکتیکی او در ازبکستان همساز است؟ حقیقت این است که ازبک‌ها همیشه در رویارویی با ایران هراس داشته‌اند و شکست خوردگان سنتی بوده‌اند. آن‌ها در هر نبردی برابر یوزها زانو زده‌اند. تقابل لوپز و شاگردانش که به تازگی الفبای فوتسال واقعی را آموخته‌اند، با ستاره‌های ایران دیدنی خواهد بود
*ویتنام و دیگو جوستوزی؛
دیگو جوستوزی در 37 سالگی با برپایی تیمی منسجم و از جنس آلبی سلسته ( آمیزه‌ای از سرسختی _ جنگندگی و در نهایت دلربایی ) که یکی بدعت‌گذاران فوتسال خوانده می‌شدند را، از عقده بیست‌وهفت ساله‌اش رهایی بخشید و برای نخستین بار آرژانتین را قهرمان جهان کرد. یک سال قبل، سرزمین نقره را از زیر سایه برزیل بیرون آورد و قهرمانی کوپا را هم بالای سر برد. دو سال جادویی در مرز چهل سالگی که او را جوانترین رباینده جام جهانی بدل ساخت. افتخاراتی که مردم آرژانتین را به وجد آورد تا پیش از گذشته رشته فوتسال را به ذهن بسپارند و بیشتر اهمیت دهند. بازی فیزیکی و درگیرانه در کنار آن فوتسالی با برنامه و با حوصله، باعث تا آرژانتینی‌ها نمایشی قوام‌یافته تر در آوردگاهی جهانی ظاهر شوند. حتی با ترک ناگهانی آرژانتین، شاگردانش در جام جهانی ۲۰۲۱ با میراث گرانبهایش که بر جای گذاشته بود، به فینال راه یافتند اما از تکرار عنوان قهرمانی ناکام ماندند. با این وصف، موفقیت آرژانتین را با دیگو ۳۷ ساله و شاداب که در کنار خط به پرواز در می‌آمد را قلمداد می‌کنند.
دیگو و ویتنام چندی پیش برابر ایران صف‌آرایی کردند و به‌رغم شکست، عملکرد و اجرای قابل قبولی را داشتند. آن‌ها بارها موقعیت‌های خطرناکی روی قفس توری ایران خلق کردند و لاک دفاعی شمسایی را به زحمت انداختند. رویاهای ویتنام در قهرمانی آسیا سِیر نمی‌شود، بلکه موفقیت و راهیابی به جام جهانی فوتسال چشم انداز آن ها در رقابت‌های آسیایی خواهد بود.
رقابت‌های جام ملت‌های آسیا از امروز آغاز شد و روز آینده تیم شمسایی در اولین گام به مصاف افغانستان می‌رود. صعود از مرحله گروهی کار دشواری برای ایران نخواهد بود، اما کار سخت فوتسالیست‌های ایرانی برای گرفتن سهمیه جام جهانی و بازپس گیری جام قهرمانی از ژاپن با رسیدن به مرحله حذفی آغاز خواهد شد.
