پژوهشگران احتمالاً یک لایه به پیچیدگی‌های این راز که «رژیم غذایی چگونه بر پیری تأثیر می‌گذارد؟» اضافه کرده‌اند. یک پژوهش جدید بررسی کرده است که محدودیت دریافت کالری چگونه روی تلومرها (بخش‌هایی از پایه‌های ژن که به‌عنوان محافظ انتهای کروموزوم عمل می‌کنند) اثر می‌گذارند.
پژوهشگران دانشگاه پنسیلوانیا نتایج مطالعه خود را در ژورنال Aging Cell منتشر کرده‌اند. آن‌ها با بررسی داده‌های یک مطالعه دوساله درباره محدودیت دریافت کالری در انسان‌ها، متوجه شدند افرادی که کالری دریافتی خود را محدود کرده بودند، تلومرهای خود را با نرخی متفاوت با گروه کنترل (که محدودیت دریافت کالری نداشتند) از دست می‌دادند – اگرچه هر دو گروه در انتهای این مطالعه تلومرهایی تقریباً هم‌اندازه داشتند.
هر بار که یک سلول، خود را تکثیر می‌کند، برخی از تلومرها هنگام کپی کروموزوم‌ها به سلول جدید از بین می‌روند. این باعث می‌شود طول کلی تلومرهای یک سلول کاهش پیدا کند. پس از تعداد دفعات تکثیر کافی، کلاهک محافظ تلومری به‌کلی ناپدید می‌شود. این باعث می‌شود اطلاعات ژنتیکی داخل کروموزوم آسیب ببیند و سلول نتواند در آینده به‌درستی عمل کند یا تکثیر شود.
یک سلول با تلومرهای طولانی‌تر، جوان‌تر از یک سلول با تلومرهای کوتاه است. این یعنی دو فرد با سن یکسان، می‌توانند براساس طول تلومرهای خود سن زیستی متفاوتی داشته باشند.
پژوهشگران دانشگاه پنسیلوانیا به بررسی اثر محدودیت کالری روی طول تلومرها پرداختند. طول تلومرها می‌تواند مشخص کند که رژیم غذایی چه تأثیری بر سرعت پیری دارد. از آنجایی که طبق نتایج پژوهش‌های گذشته، محدودیت کالری عمر حیوانات را افزایش می‌دهد، آن‌ها انتظار داشتند بتوانند نشان دهند که محدودیت کالری چگونه باعث کاهش سرعت پیری در انسان‌ها می‌شود.
پژوهشگران طول تلومرهای ۱۷۵ شرکت‌کننده را دو بار آزمایش کردند؛ در انتهای سال اول و انتهای سال دوم. دوسوم از این شرکت‌کننده‌ها دریافت کالری خود را محدود کرده و باقی آن‌ها متعلق به گروه کنترل بودند.
در طول مطالعه، نرخ کاهش طول تلومرها در دو گروه متفاوت بود. شرکت‌کنندگانِ گروه محدودیت کالری، وزن کم کردند و سریع‌تر از گروه کنترل تلومرهای خود را از دست دادند. در سال دوم، وزن آن‌ها تثبیت شد و تلومرهای خود را با سرعتی کمتر از گروه کنترل از دست دادند. درنهایت، در انتهای سال دوم، طول تلومرهای دو گروه همگرا بود و تفاوت قابل‌توجهی در آن‌ها وجود نداشت.
نتایج نشان می‌دهند که آثار محدودیت کالری بر طول تلومرها پیچیده‌تر از چیزی است که تصور می‌شد. پژوهشگران انتظار داشتند کاهش طول تلومر در گروه محدودیت کالری کندتر باشد، اما در سال اول (که وزن آن‌ها کاهش می‌یافت)، اتفاقی برعکس افتاد.
این نتایج پرسش‌های مهمی ایجاد می‌کنند؛ برای مثال، اگر بررسی‌ها ادامه پیدا می‌کرد، چه نتایجی را نشان می‌داد؟ خوشبختانه شرکت‌کنندگان این پژوهش قرار است به مدت ۱۰ سال تحت بررسی قرار بگیرند. پژوهشگران پس از دریافت داده‌های جدید ممکن است به پاسخ پرسش‌های خود برسند.
نتایج تا به اینجا مبهم هستند و بازه زمانی پژوهش برای نتیجه‌گیری قطعی کافی نیست. بااین‌حال، پژوهشگران می‌گویند که محدودیت دریافت کالری می‌تواند فوایدی قطعی داشته باشد؛ ازجمله کاهش کلسترول مضر، کاهش فشار خون و کاهش سوخت‌وساز بدن (که بار اکسیداتیو سلول‌ها را کاهش می‌دهد).
