همشهری آنلاین | اگر کرونا نمی‌آمد قصه دیگری برایش تعریف می‌شد اما حالا او روی سکوی اول آسیاست و برخلاف همه، خودش را مدیون این ویروس می‌داند. نازنین فاطمه عیدیان تکواندو کار می‌کرد اما در سال کرونا خانه‌نشین شد و بعد از آن سراغ دوومیدانی رفت؛ رشته‌ای که در کودکی از آن خاطره داشت. عیدیان چند روز پیش در دوی 400متر با مانع مدال طلای جوانان آسیا را در امارات گرفت و حالا این مدال انگیزه‌ای شده تا او سکوهای بزرگ‌تر و مدال‌های ارزشمندتری را آرزو کند. عیدیان که خودش را طرفدار فوتبال و استقلال معرفی می‌کند، خودش را در المپیک می‌بیند، سهمیه به‌دست که مرحله به مرحله مسابقات را پشت‌سر می‌گذارد و به سکوی بازی‌های لس‌آنجلس می‌رسد. این تصوری است که او در ذهنش ساخته و با واقعیت به اندازه 4سال و 12هزار کیلومتر(فاصله تهران تا لس‌آنجلس) فاصله دارد.
- هنوز در حس‌وحال قهرمانی هستی؟
نه دیگر از آن حس‌وحال بیرون آمده‌ام و دیگر روی ابرها نیستم و روی زمین برگشته‌ام. چند روز گذشته و دیگر روال عادی زندگی را ادامه می‌دهم.
- قبل از اینکه به امارات بروی و در مسابقات شرکت کنی، مربیان پیش‌بینی می‌کردند که مدال طلا به شما برسد؟
پیش‌بینی مدال را کرده بودیم اما اینکه رنگش چه باشد، نه. استارت لیست که آمد، دیدم دونده چین‌تایپه رکوردش بهتر از من است. آنجا بود که خودم به طلا فکر کردم و گفتم اگر قرار باشد به این مدال برسم، باید با این دونده رقابت کنم. در مقدماتی هم به‌عنوان نفر اول صعود کردم و با این نتیجه، بقیه هم امیدوار شدند که من می‌توانم طلا بگیرم.
- به خودت و پاهایت اطمینان داشتی که می‌توانند این رقابت را ببرند؟
اگر اطمینان نداشتم که چند متر آخر را با همه وجود نمی‌دویدم. می‌دانستم که همه منتظر مدالم هستند. خانواده و مربیان توقع داشتند که قهرمان شوم. قبل از مسابقه پیمان رجبی (ملی‌پوش سابق دوهای سرعت) و همسرش لیلا رجبی(ملی‌پوش سابق پرتاب وزنه) پیش ما آمدند. آقای رجبی خطاب به من گفت که من در این دختر مدال طلا می‌بینم. هم او و هم همسرش به من روحیه دادند و اعتماد به نفسم را بالا بردند.
- با این حرف و توقعی که ایجاد شد، استرس نگرفتی؟
استرس که داشتم و یک‌جاهایی اذیتم می‌کرد. به‌خودم می‌گفتم مدال نقره با هفتم هشتمی هیچ فرقی ندارد و حتما باید طلا بگیرم.
- رقبا ضعیف بودند یا شما خیلی بهتر از آنها بودی؟
دونده چین‌تایپه که خیلی خوب بود. دونده هند هم خوب بود. من باید با این 2نفر رقابت می‌کردم. 4نفر هم زیر یک‌دقیقه دویدند. در کل سطح مسابقات بالا بود و با اینکه در گروه سنی جوانان برگزار می‌شد اما چند نفر سهمیه بازی‌های المپیک را گرفتند. من اگر با رکوردی که سال قبل داشتم می‌دویدم، پنجم ششم می‌شدم.
- در این یک سال چه کار کردی که به رکورد بهتری رسیدی؟
مسابقه زیاد دادم. هم در مسابقات داخل سالن آسیا دویدم و هم در مسابقات بزرگسالان شرکت کردم. تجربه‌ام بالا رفت. اما مسابقات جوانان جو بهتری از همه این رقابت‌ها داشت. ایرانی‌های زیادی در استادیوم بودند و به ما انگیزه می‌دادند و برای اولین‌بار هم مربی‌ام ایمان روغنی با تیم بود. بودن مربی یک مرحله من را جلو برد.
- قبلا مربی سر مسابقات نبود؟
همسر مربی‌ام خانم سپیده توکلی کنارم بود اما بودن خود مربی چیز دیگری است. مربی‌ام از نظر فنی خیلی کمک می‌کند و همسرش از نظر روانی.
- چطور شد که دونده شدی؟
من دو را از مدرسه و مسابقات آموزش‌و پرورش شروع کردم. در منطقه مقام آوردم و به تیم استانی دعوت شدم. کلاس هشتم بودم که از تیم تهران خط خوردم. دیگر دوومیدانی را ادامه ندادم و چندسالی تکواندو کار کردم. سال آخری که در تکواندو بودم، اسفندماه باید در یک مسابقه انتخابی شرکت می‌کردم اما کرونا آمد و همه‌چیز تعطیل شد و مسیرم به کلی تغییر کرد.
- شاید شما تنها کسی باشی که از آمدن کرونا به ایران خوشحال است.
فکر کنم همینطور است. همه از کرونا شاکی‌اند ولی من خودم و مدال طلایم را مدیون کرونا می‌دانم. من به واسطه برادرم دوومیدانی را انتخاب کردم. او پرتابگر دیسک است و در سطح کشوری کار می‌کند. از طریق او من هم با مربی‌ام، آقای روغنی آشنا شدم و دوباره دو را شروع کردم.
- پس خانواده ورزشی داری؟
بقیه ورزش نمی‌کنند اما همه فوتبالی هستند و طرفدار پرسپولیس. فقط من طرفدار استقلالم.
- روزی که مدال گرفتی پرسپولیس در جام حذفی بازی داشت و باخت. کلا روز خوبی برایت بود.
مسابقه که تمام شد یکی برایم نوشت که پرسپولیس حذف شد و خوشحالی‌ام 2برابر شد. ان‌شاءالله که تیم ما در لیگ قهرمان می‌شود و خوشحال‌تر هم می‌شوم. دلم می‌خواهد روز قهرمانی در استادیوم باشم.
- قبلا استادیوم رفته‌ای؟
اولین‌بار در دربی استادیوم رفتم. خیلی جو خوبی بود و به قدری خوشحال بودم که چند روز از استادیوم تعریف می‌کردم و حرف می‌زدم.
- اینقدر به فوتبال علاقه داری، چرا فوتبالیست نشده‌ای؟
تا حالا به این موضوع فکر نکرده‌ام. نمی‌دانم.
- خب چرا دوی 400متر با مانع را انتخاب کردی؟
در مسابقات دانش‌آموزی امتیاز دوی 100متر با مانع زیاد بود و من هم این ماده را انتخاب کردم. دوباره که به دوومیدانی برگشتم، در رکوردگیری 300متر را خوب دویدم و بعد از آن دوی 400متر با مانع را شروع کردم. در همان سال اول هم مدال طلای نوجوانان آسیا را گرفتم.
- در دوومیدانی افرادی را داشته‌ایم که در نوجوانی و جوانی مدال‌های آسیایی گرفته‌اند اما در تیم ملی بزرگسالان نتوانسته‌اند موفقیت‌هایشان را ادامه بدهند. این موضوع نشان می‌دهد که استعداد هست ولی یک مشکلی هست که اجازه نمی‌دهد دونده‌ها از جایی که هستند بالاتر بروند. مشکل چیست و قرار است این اتفاق برای شما هم بیفتد؟
مشکل این است که حمایت نمی‌شویم. چند نفری هستیم که سهمیه مسابقات قهرمانی جهان را به‌دست آورده‌ایم ولی همین الان زمزمه این است که به این رقابت‌ها اعزام نمی‌شویم. چرا؟ چون مسابقات در آمریکای جنوبی است و گرفتن ویزا سخت است و هزینه‌های رفت‌وآمد هم بالاست. ولی حضور در این مسابقه هم برای ما خیلی مهم است. هیچ مسابقه‌ای، مسابقات جهانی نمی‌شود. اگر اردوهای خوب باشد، امکانات بدهند و مسابقه شرکت کنیم، شک نکنید که مدال‌های جوانان در جهانی هم تکرار می‌شود.
- در بعضی از رشته‌ها مثل دوومیدانی تا مدال نگیری که اصلا حمایت نمی‌شوی. تا الان چطور هزینه‌ها را تامین کرده‌ای؟
به‌سختی. فدراسیون که به ما حقوق ماهانه نمی‌دهد، فقط سالانه از لیگ درآمد داریم و آن را هم خرج کفش، لباس و مکمل می‌کنیم. فقط کفش میخی تا 20میلیون تومان قیمت دارد. سالی حدود 100میلیون تومان پول این چیزها را می‌دهیم. دستمزد مربی را هم باید به این هزینه‌ها اضافه کرد. خودم و خانواده‌ام هزینه کردیم.
- در ماه چقدر پول داشته باشی، خوب است؟
به من بین 15 تا 20میلیون تومان بدهند، راضی‌ام.
- هزینه‌های معمولی زندگی بالاست، برای خانواده سخت نبوده برای تامین هزینه‌های ورزش شما هم کمک کنند؟
مجبور بودند و هزینه هم کرده‌اند ولی واقعا شرایط سخت است. من با کمک خانواده‌ام به 5مدال آسیایی رسیدم که 2مدالم طلاست. در 2سالی هم که پدرم را از دست دادم کارم سخت‌تر شد. از این به بعد فدراسیون، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک باید من را حمایت کنند.
- فعلا که فدراسیون سکه طلا پاداش‌داده. سکه‌ها را کجا خرج می‌کنی؟
3سکه دادند. فدراسیون گفته پول کفش میخی را می‌دهد، اگر داد که هیچ ولی اگر نداد باید کفش بخرم و بقیه‌اش را هم فعلا نگه می‌دارم.
- بیشتری‌ها در هر کاری که هستند خودشان را در اوج تصور می‌کنند. شما هم خودت را روی سکوی المپیک می‌بینی یا برنامه دیگری برای آینده داری؟
در ذهن من این است که در المپیک باشم و مدال هم بگیرم. المپیک (2028) 4سال دیگر برگزار می‌شود و 4-3سال فرصت دارم. برنامه اولم این است که خیلی راحت به این سهمیه برسم و نخستین زن ایرانی باشم که در 400متر المپیکی می‌شوم. بعد کم‌کم خودم را آماده می‌کنم که راند به راند در المپیک بدوم و به فینال برسم. از الان به همه می‌گویم قرار ما فینال لس‌آنجلس.
