ماینینگ (Mining) یا همان استخراج ارزهای دیجیتال، فرایندی است که طی آن، واحدهای جدید ارزهای دیجیتال ایجاد و تراکنش‌ها بر روی بلاک چین تأیید می‌شوند. ماینینگ یکی از ارکان اصلی شبکه‌های ارزهای دیجیتال مبتنی بر اجماع اثبات کار (PoW) محسوب می‌شود. در واقع، ماینرها یا استخراج‌کنندگان با به کارگیری قدرت محاسباتی سیستم‌های پردازنده خود، در تأیید تراکنش‌ها و تأمین امنیت شبکه سهیم می‌شوند. ماینرها در ازای این مشارکت، پاداش ماینینگ در قالب واحدهای جدید آن ارز دیجیتال دریافت می‌کنند.
در این مقاله، مفهوم ماینینگ، مزایا و معایب ماینینگ، انواع ماینینگ و دستگاه‌ها و تجهیزات موردنیاز برای استخراج ارزهای دیجیتال را بررسی می‌کنیم. همچنین نحوه استخراج بیت کوین را با هم یاد می‌گیریم. ماینینگ جزو موضوعاتی است که هر کسی در بدو ورود به دنیای ارزهای دیجیتال به آن علاقه‌مند می‌شود. اگر شما هم جزو آن افراد هستید و می‌خواهید بدانید ماینینگ چیست و چگونه انجام می‌شود، این مقاله را از دست ندهید.
ماینینگ یا استخراج ارزهای دیجیتال، فرآیندی است که طی آن، تراکنش‌های ارزهای دیجیتال تأیید شده و بلوک‌های جدید به بلاک چین اضافه می‌شوند. در این فرآیند، ماینرها با استفاده از قدرت پردازشی دستگاه استخراج خود، معادلات ریاضی پیچیده‌ای را حل می‌کنند تا بتوانند تراکنش‌ها را اعتبارسنجی کرده و بلوک‌های جدیدی ایجاد نمایند.
در واقع، ماینینگ یک سیستم غیرمتمرکز برای تأیید تراکنش‌ها است که نیازی به اعتماد به یک نهاد مرکزی ندارد. ماینرها با رقابت برای حل یک مسئله ریاضی، در واقع در حال رقابت برای کسب حق تأیید تراکنش‌ها و اضافه‌کردن بلاک بعدی به بلاک چین هستند. هر ماینری که زودتر از بقیه پاسخ مسئله را پیدا کند، برنده این رقابت بوده و پاداش خود را در قالب ارز دیجیتال دریافت می‌کند.
ماینینگ در ابتدا با استفاده از پردازنده‌های معمولی کامپیوترها انجام می‌شد، اما با گذشت زمان و افزایش رقابت، استفاده از پردازنده‌های گرافیکی (GPU) و دستگاه استخراج تخصصی موسوم به ای‌سیک (ASIC) رایج شد. این تجهیزات پیشرفته، قدرت پردازش بسیار بالاتری نسبت به CPUهای معمولی دارند و شانس ماینر را در کسب پاداش افزایش می‌دهند.
ماینرها انرژی الکتریکی قابل‌توجهی مصرف می‌کنند و هزینه این مصرف انرژی باید از پاداش ماینینگ جبران شود تا استخراج سودآور باشد. بنابراین ماینرها همواره به دنبال مکان‌هایی با برق ارزان‌قیمت هستند تا بتوانند سودآوری خود را افزایش دهند.
ماینینگ برای تأمین امنیت و یکپارچگی شبکه‌های ارزهای دیجیتال ضروری است. از آنجا که این شبکه‌ها غیرمتمرکز هستند و توسط هیچ نهاد مرکزی کنترل نمی‌شوند، نیاز به سازوکاری برای اعتبارسنجی تراکنش‌ها و جلوگیری از دستکاری یا کلاهبرداری دارند.
ماینرها با صرف قدرت محاسباتی و انرژی، تراکنش‌ها را بررسی و تأیید می‌کنند و از ثبت تراکنش‌های نامعتبر یا مخرب جلوگیری می‌کنند. بدون ماینرها، شبکه در معرض حملات مختلف مانند «حمله ۵۱ درصد» قرار می‌گیرد که در آن، یک فرد یا گروه با در اختیارداشتن اکثریت قدرت پردازش شبکه می‌تواند کنترل آن را به دست گیرد.
همچنین ماینینگ باعث ایجاد انگیزه اقتصادی برای مشارکت افراد در تأمین امنیت و پایداری شبکه می‌شود. ماینرها در ازاین کار خود پاداش دریافت می‌کنند و این پاداش، آن‌ها را ترغیب می‌کند تا به‌درستی و صادقانه عمل کنند. در واقع، سرمایه‌گذاری ماینرها در تجهیزات و مصرف انرژی، نوعی وثیقه محسوب می‌شود که از شبکه در برابر رفتارهای مخرب محافظت می‌کند.
ماینینگ ارزهای دیجیتال مزایای متعددی را برای ماینرها و شبکه به همراه دارد:
کسب درآمد: ماینرها در ازای تأیید تراکنش‌ها و ایجاد بلاک‌های جدید، پاداش دریافت می‌کنند. این پاداش می‌تواند منبع درآمد جذابی برای افراد و شرکت‌هایی باشد که در حوزه ماینینگ فعالیت می‌کنند.
تأمین امنیت شبکه: ماینرها با تأیید تراکنش‌های معتبر و رد تراکنش‌های مخرب، از سلامت و امنیت شبکه محافظت می‌کنند. هرچه تعداد ماینرها بیشتر باشد، حمله به شبکه و دستکاری آن دشوارتر خواهد بود.
افزایش تمرکززدایی: ماینینگ به عنوان فرآیند یک سیستم غیرمتمرکز، نیاز به واسطه‌هایی مانند بانک‌ها را از بین می‌برد. این ویژگی می‌تواند باعث کاهش هزینه‌های تراکنش و افزایش سرعت انتقال وجوه شود.
مشارکت در تصمیم‌گیری‌های شبکه: ماینرها اغلب در تصمیمات مهم شبکه مانند ارتقای پروتکل یا تغییر اندازه بلاک، نقش مهمی ایفا می‌کنند. آن‌ها با رأی ناشی از قدرت پردازشی خود، می‌توانند از پیشنهادهایی که به نفع شبکه است حمایت کنند.
توزیع عادلانه‌تر ارزهای دیجیتال: ماینینگ فرصتی برای همه افراد فراهم می‌کند تا با سرمایه‌گذاری و تلاش، بتوانند واحدهای جدید ارز دیجیتال به دست آورند. این موضوع باعث می‌شود توزیع ارزها در شبکه عادلانه‌تر باشد.
مصرف بالای انرژی: ماینینگ به دلیل نیاز به محاسبات پیچیده، مستلزم مصرف برق بسیار زیاد است. این موضوع نه‌تنها از لحاظ هزینه برای ماینرها چالش‌برانگیز است، بلکه نگرانی‌هایی را در مورد تأثیر زیست‌محیطی ماینینگ ایجاد کرده است.
هزینه بالای سخت‌افزار: با افزایش رقابت در ماینینگ، نیاز به دستگاه‌های قدرتمندتر و تخصصی‌تر نیز افزایش یافته است. هزینه خرید، نصب و نگهداری این تجهیزات می‌تواند برای بسیاری از افراد چالش‌برانگیز باشد.
انحصار قدرت پردازشی: با ظهور مزارع بزرگ ماینینگ و استخرهای استخراج، بخش قابل‌توجهی از قدرت پردازشی شبکه در اختیار تعداد محدودی از ماینرهای پرقدرت قرار گرفته است. این موضوع با هدف اصلی غیرمتمرکز بودن ارزهای دیجیتال در تضاد است.
نوسانات سودآوری: سودآوری ماینینگ به عوامل مختلفی مانند قیمت ارز دیجیتال، دشواری استخراج و هزینه انرژی بستگی دارد. تغییرات در هر یک از این عوامل می‌تواند سودآوری را به شدت تحت تأثیر قرار دهد.
تأثیرات زیست‌محیطی: علاوه‌بر مصرف بالای انرژی، ماینینگ باعث ایجاد زباله‌های الکترونیکی ناشی از دور ریز سخت‌افزارهای قدیمی نیز می‌شود. این موضوع نگرانی‌هایی را در مورد پایداری بلندمدت صنعت ماینینگ ایجاد کرده است.
فرایند ماینینگ یا استخراج ارزهای دیجیتال، مجموعه‌ای از گام‌های پیچیده و به‌هم‌پیوسته است که توسط ماینرها انجام می‌شود. این فرایند شامل دریافت تراکنش‌ها، تأیید اعتبار آن‌ها، حل یک مسئله ریاضی و در نهایت، ایجاد و اضافه‌کردن یک بلاک جدید به بلاک چین است.
در ابتدا، ماینرها تراکنش‌های موجود در صف انتظار (موسوم به ممپول یا Mempool) را جمع‌آوری می‌کنند. سپس، اعتبار هر تراکنش را با بررسی امضای دیجیتال و اطمینان از عدم وجود تراکنش مشابه در بلاک‌های قبلی، تأیید می‌کنند. پس از تأیید، تراکنش‌های معتبر در یک بلاک کاندیدشده قرار می‌گیرند.
مرحله بعدی، یافتن هش (hash) مورد نیاز برای بستن بلاک است. ماینرها با استفاده از قدرت پردازشی خود، بی‌وقفه هش‌های مختلف را امتحان می‌کنند تا هشی را پیدا کنند که با معیار تعیین‌شده توسط شبکه مطابقت داشته باشد. این فرایند مکانیزم «اثبات کار» (PoW) نامیده می‌شود و برای تضمین امنیت و جلوگیری از کلاهبرداری ضروری است.
بیشتر بخوانید: تابع هش و هشینگ چیست؟
ماینری که زودتر از بقیه هش معتبر را پیدا کند، برنده رقابت شده و حق اضافه‌کردن بلاک به زنجیره را به‌دست می‌آورد. این بلاک جدید شامل تراکنش‌های تأیید شده و همچنین تراکنش ویژه‌ای است که پاداش بلاک (Block Beward) را به آدرس ماینر برنده اختصاص می‌دهد.
پس از اضافه شدن بلاک جدید، سایر ماینرها آنرا تأیید کرده و بلاک چین خود را به‌روزرسانی می‌کنند. از این پس، تمرکز شبکه بر روی ایجاد بلاک بعدی خواهد بود و چرخه استخراج تکرار می‌شود.
شروع استخراج ارزهای دیجیتال نیازمند آمادگی و برنامه‌ریزی است. برای آغاز این کار، باید مراحل زیر را دنبال کنید:
بیشتر بخوانید: آموزش استخراج بیت کوین
الگوریتم اثبات کار، مکانیزم اجماع اصلی در شبکه‌های ارز دیجیتال مبتنی بر ماینینگ مانند بیت‌کوین است. این الگوریتم نقشی حیاتی در تأمین امنیت، یکپارچگی و اجماع در شبکه ایفا می‌کند.
الگوریتم اثبات کار از ماینرها می‌خواهد تا برای کسب حق ایجاد بلhک جدید، وظایف محاسباتی دشواری را به انجام برسانند. این کار شامل یافتن یک مقدار هش است که با معیار تعیین‌شده توسط شبکه مطابقت داشته باشد.
الگوریتم اثبات کار، حمله به شبکه را برای مهاجمان بسیار پرهزینه و دشوار می‌سازد. برای کنترل شبکه، یک نهاد مخرب باید بیش از ۵۰٪ از قدرت پردازشی را در اختیار داشته باشد که با توجه به رقابت بالا، تقریباً غیرممکن است. همچنین، این الگوریتم از ایجاد بلhک‌های نامعتبر یا حمله دوبار خرج‌کردن (Double Spending) جلوگیری می‌کند، چرا که سایر ماینرها از پذیرش چنین بلاک‌هایی امتناع می‌کنند.
اگرچه الگوریتم اثبات کار در تأمین امنیت و اجماع در شبکه‌های ارز دیجیتال نقشی کلیدی ایفا می‌کند، اما به دلیل مصرف بالای انرژی و تمرکز قدرت ماینینگ، با انتقاداتی نیز مواجه است. با این وجود، اثبات کار همچنان یکی از رایج‌ترین و قوی‌ترین مکانیزم‌های اجماع در اکوسیستم ارزهای دیجیتال به‌شمار می‌رود.
برای درک عمیق‌تر فرایند استخراج ارزهای دیجیتال، لازم است با جنبه‌های فنی آن مانند تراکنش‌ها، بلاک‌ها، هش‌ها، نرخ هش، الگوریتم‌ها و نیز مفاهیمی چون سختی شبکه و نقش ماینرها و استخرهای استخراج آشنا شویم. در این بخش، این موارد را به‌تفصیل بررسی می‌کنیم.
در شبکه‌های بلاک چین، هر انتقال وجه در قالب یک «تراکنش» ثبت می‌شود. تراکنش‌ها پس از انتشار در شبکه، وارد یک صف موقت به نام «مِم‌پول» (Mempool) می‌شوند. ماینرها وظیفه دارند تراکنش‌های موجود در مِم‌پول را برداشته و پس از بررسی اعتبار، آن‌ها را در یک بلاک کاندید قرار دهند.
برای تأیید اعتبار یک تراکنش، ماینر باید موارد زیر را کنترل کند که:
۱. موجودی کافی فرستنده
۲. معتبر بودن امضای دیجیتال
۳. عدم وجود تراکنش مشابه در بلاک‌های پیشین (برای جلوگیری از دابل اسپندینگ)
البته این موارد به‌هیچ‌عنوان دستی یا با دخالت انسان انجام نمی‌شود. نرم‌افزار اصلی آن ارزدیجیتال این کارها را انجام می‌دهد. پس از احراز اعتبار، تراکنش‌ها در یک بلاک جدید که حاوی اطلاعاتی نظیر تعداد و مجموع تراکنش‌ها، زمان، نسخه پروتکل و هش بلاک قبلی است، قرار می‌گیرند. هش هر بلاک، آنرا به بلاک قبلی پیوند داده و موجب تشکیل یک زنجیره بلاک‌های به‌هم‌پیوسته می‌شود.
هش، خروجی یک تابع ریاضی است که داده ورودی با اندازه دلخواه را به یک خروجی با طول ثابت تبدیل می‌کند. مهم‌ترین ویژگی توابع هش، یک‌طرفه بودن است؛ یعنی نمی‌توان از روی خروجی، ورودی را بازیابی کرد. همچنین، حتی تغییر اندک در ورودی، خروجی را کاملاً متفاوت می‌کند.
ماینرها با امتحان‌کردن هش‌های مختلف (عمدتاً از طریق تغییر مقدار Nonce در هدر بلاک)، به‌دنبال یافتن هشی هستند که از مقدار هدف کوچکتر یا مساوی آن باشد. با توجه به ماهیت غیرقابل پیش‌بینی فرآیند هشینگ، پیدا کردن هش معتبر نیازمند امتحان میلیاردها یا تریلیون‌ها ترکیب مختلف است.
نرخ هش، بیانگر تعداد هش‌های محاسبه شده در هر ثانیه توسط یک ماینر یا کل شبکه است. این معیار با واحد هش بر ثانیه (H/s) و پیشوندهایی چون کیلو، مگا، گیگا، ترا و پتا سنجیده می‌شود. افزایش نرخ هش ماینر، شانس کشف بلاک و کسب پاداش را بالا می‌برد.
سختی شبکه، پارامتری است که میزان دشواری فرایند یافتن هش معتبر برای یک بلاک را مشخص می‌کند. با افزایش سختی، ماینرها باید محاسبات بیشتری انجام دهند تا هش موردنظر را پیدا کنند.
میزان سختی شبکه به صورت پویا و متناسب با مجموع قدرت پردازشی شبکه تنظیم می‌شود. هدف این است که با وجود نوسانات مداوم در تعداد و توان ماینرها، متوسط زمان لازم برای استخراج یک بلاک ثابت بماند (برای نمونه، ۱۰ دقیقه در شبکه بیت‌کوین).
با افزایش رقابت و دشوارتر شدن استخراج، بسیاری از ماینرها برای افزایش شانس کسب پاداش، به استخرهای ماینینگ می‌پیوندند. استخرهای ماینینگ، گروهی از ماینرها هستند که منابع خود را با هم ترکیب کرده و و قدرت محاسباتی خود را بالا می‌برند و در نتیجه شانس بیشتری برای برنده شدن در رقابت دارند.
وقتی این گروه موفق به ایجاد بلاک بعد شدند، پاداش بلاک‌های استخراج شده را میان خود تقسیم می‌کنند. اگرچه سهم هر ماینر در استخر کمتر است، اما به دلیل شانس بیشتری در رقابت دارند، درآمد ماهانه آن‌ها در مقایسه با ماینینگ انفرادی، معمولاً بیشتر است. با وجود این، تمرکز بیش از حد قدرت ماینینگ در استخرهای بزرگ، ممکن است اصل غیرمتمرکز بودن ارزهای دیجیتال را خدشه‌دار کند و حتی امنیت شبکه را به خطر اندازد.
گفتیم که با افزایش رقابت و دشوارشدن استخراج انفرادی، ماینرها با گردهم آمدن و ترکیب قدرت پردازشی خود استخرهای استخراج را تشکیل می‌دهند و راهکاری مؤثر برای افزایش شانس کشف بلاک و کسب سود ارائه می‌دهند.
در واقع، یک استخر استخراج شبیه به یک تیم است که در آن، هر ماینر مانند یک بازیکن عمل می‌کند. اگرچه پاداش بلاک‌های استخراج شده میان تمام اعضا تقسیم می‌شود، اما به دلیل افزایش قابل‌توجه احتمال کشف مداوم بلاک‌ها، سهم هر ماینر از پاداش، به‌صورت مستمر پرداخت شده و درآمد باثبات‌تری را در بلندمدت فراهم می‌کند.
بیشتر بخوانید: استخر استخراج یا Mining Pool چیست و چگونه کار می‌کند؟
مشارکت در استخرهای استخراج، علی‌رغم مزایای قابل توجه، محدودیت‌هایی را نیز به همراه دارد. ماینرهای عضو یک استخر، کنترل کمتری بر فرایند استخراج و تنظیمات دستگاه‌های خود دارند. همچنین، تمرکز بیش از حد قدرت در استخرهای بزرگ، می‌تواند به کاهش تمرکززدایی در ارزهای دیجیتال منجر شود.
بیشتر بخوانید: بهترین استخرهای استخراج بیت کوین (آپدیت ۲۰۲۲)
استخرهای استخراج، پاداش بلاک‌های کشف‌شده را با روش‌های مختلفی میان ماینرها توزیع می‌کنند. در اینجا به معرفی سه روش رایج پاداش‌دهی می‌پردازیم:
پرداخت به ازای سهم (PPS): در این روش، ماینرها به محض ارائه یک سهم (Share) معتبر، بلافاصله پاداش خود را دریافت می‌کنند. سهم، یک هش با سختی کمتر از هش بلاک است که برای تأیید کار انجام شده توسط ماینر به‌کار می‌رود. استخر، ریسک نوسانات بازار را پذیرفته و پاداش ثابتی را به ماینرها پرداخت می‌کند. این روش، درآمد پایدارتری برای ماینرها به همراه دارد.
پرداخت به ازای آخرین N سهم (PPLNS): در این روش، هنگام کشف یک بلاک، استخر پاداش را میان ماینرهایی که در N سهمِ قبل از بلاک، مشارکت داشته‌اند، تقسیم می‌کند. مقدار N توسط استخر تعیین می‌شود. در اینجا، ریسک نوسانات بازار بر عهده ماینرهاست و ممکن است در برخی دوره‌ها، علی‌رغم محاسبات انجام شده، پاداشی دریافت نکنند.
سهم متناسب با زمان (PPS+): این روش، ترکیبی از دو روش قبلی است. ماینرها همانند PPS، به ازای هر سهم، مبلغ ثابتی دریافت می‌کنند؛ با این تفاوت که پاداش تراکنش‌های موجود در بلاک نیز به‌صورت متناسب با سهم‌های ارائه شده، میان ماینرها تقسیم می‌شود. این روش ریسک کمتری دارد و انگیزه بیشتری برای ماینرها فراهم می‌کند.
ماینینگ ارزهای دیجیتال، علاوه بر جنبه‌های فنی، از منظر اقتصادی نیز حائز اهمیت است. درآمد ماینرها از دو بخش اصلی تشکیل می‌شود:
۱. پاداش بلاک (Block Reward): هنگام ایجاد هر بلاک جدید، ماینری که موفق به حل معادله ریاضی و کشف بلاک شده، مقدار مشخصی ارز دیجیتال به‌عنوان پاداش دریافت می‌کند. مقدار این پاداش، توسط شبکه تعیین شده و در بازه‌های زمانی معین، کاهش می‌یابد (مانند هاوینگ در شبکه بیت کوین).
۲. کارمزد تراکنش‌ها (Transaction Fees): برای ثبت هر تراکنش در بلاک، کاربران مبلغی را به‌عنوان کارمزد پرداخت می‌کنند. این کارمزدها نیز به ماینری که بلاک را استخراج کرده تعلق می‌گیرد. با افزایش تعداد تراکنش‌ها در شبکه، کارمزدها بخش قابل توجهی از درآمد ماینرها را تشکیل می‌دهند.
در کنار این موارد، تحلیل مداوم وضعیت بازار و روندهای صنعت ماینینگ، از اهمیت بسزایی برخوردار است. ماینرها باید به‌صورت مداوم تحولات فناوری، تغییرات نرخ پاداش بلاک، هاوینگ‌ها و اخبار مهم حوزه ماینینگ را دنبال کنند تا بتوانند با انجام تغییرات به‌موقع، از کاهش درآمد خود جلوگیری کنند.
ماینینگ ارزهای دیجیتال، بسته به نوع سخت‌افزار و تکنیک مورد استفاده، به چند دسته تقسیم می‌شود:
ماینینگ با استفاده از دستگاه‌های ای‌سیک، رایج‌ترین روش استخراج ارزهای دیجیتال محسوب می‌شود. ای‌سیک‌ها، دستگاه استخراجی هستند که به‌طور خاص برای انجام عملیات هش در الگوریتم‌های خاص طراحی شده‌اند.
این دستگاه‌های استخراج به دلیل بهینه‌سازی برای فرایند ماینینگ، سرعت و کارایی بسیار بالاتری در مقایسه با سایر سخت‌افزارها دارند. با این حال، آن‌ها فاقد انعطاف‌پذیری بوده و در صورت تغییر الگوریتم شبکه، ممکن است بلااستفاده شوند.
ای‌سیک‌ها در اشکال و اندازه‌های مختلفی تولید می‌شوند و مصرف برق و نرخ هش متفاوتی دارند. برخی از برندهای معروف سازنده ای‌سیک عبارتند از: Bitmain و Canaan و Ebang.
بیشتر بخوانید: بهترین دستگاه های استخراج بیت کوین در سال ۲۰۲۴
پیش از ظهور ای‌سیک‌ها، کارت‌های گرافیک (GPU) گزینه اصلی برای استخراج ارزهای دیجیتال بودند. کارت‌های گرافیک به دلیل توانایی پردازش موازی و انجام محاسبات پیچیده، برای فرآیند ماینینگ مناسب هستند.
در سال‌های نخست ظهور ارزهای دیجیتال، استخراج با استفاده از پردازنده مرکزی (CPU) کامپیوترهای معمولی امکان‌پذیر بود. با این حال، با افزایش تعداد ماینرها و سختی شبکه، ماینینگ با CPU دیگر سودآور نیست یا بهتر بگوییم، امکان‌پذیر نیست.
پردازنده‌های مرکزی فاقد توانایی محاسباتی لازم برای رقابت با کارت‌های گرافیک و ای‌سیک‌ها در حل مسائل ریاضی پیچیده هستند. امروزه، ماینینگ با CPU تنها برای برخی از ارزهای دیجیتال کوچک و کم‌اهمیت که از الگوریتم‌های مقاوم در برابر ای‌سیک استفاده می‌کنند، کاربرد دارد.
استخراج ابری، رویکردی است که در آن، ماینر به‌جای خرید و نگهداری مستقیم سخت‌افزار، قدرت پردازشی موردنیاز خود را از یک شرکت اجاره می‌کند. در این روش، کاربر با پرداخت هزینه، بخشی از هش‌ریت مزرعه ماینینگ یا یک ارائه‌دهنده سرور را در اختیار گرفته و با آن اقدام به ماینینگ می‌کند.
داشبورد استخر استخراج و نرم‌افزار شما، آمار لحظه‌ای مربوط به وضعیت دستگاه‌ها، سهم شما در استخر و پاداش‌های کسب‌شده را نشان می‌دهد.
برای انتخاب بهترین ارز دیجیتال جهت استخراج، باید پارامترهای متعددی را در نظر گرفت. از جمله مهم‌ترین این پارامترها می‌توان به سودآوری استخراج ارز با توجه به هزینه‌های جاری، امکان استخراج ترکیبی آن با سایر ارزها، محدودیت‌های سخت‌افزاری، میزان پاداش استخراج هر بلاک، احتمال کاهش پاداش استخراج در آینده (هاوینگ) و سیاست‌های آتی توسعه‌دهندگان ارز در زمینه ادامه استفاده از الگوریتم اثبات کار(POW) اشاره کرد.
بله، طبق مصوبه هیئت دولت در سال ۱۳۹۸، استخراج ارزهای دیجیتال در ایران با دریافت مجوز از وزارت صنعت، معدن و تجارت و دریافت انشعاب برق صنعتی از وزارت نیرو قانونی است. استخراج بدون مجوز غیرقانونی بوده و جریمه و مجازات دارد.
انتخاب بهترین استخر استخراج به فاکتورهای مختلفی بستگی دارد. با این حال، در حال حاضر استخرهای انت پول (AntPool)، اف۲پول (F2Pool)، اسلش پول (Slush Pool) و وایا بی تی سی (ViaBTC) محبوب ترین استخرهای استخراج هستند. همچنین استخرهای دیگری مانند بی تی سی دات کام (BTC.com) و پولین (Poolin) نیز انتخاب‌های خوبی محسوب می‌شوند.
انتخاب بهترین دستگاه ماینینگ بیت کوین، موضوعی کاملاً نسبی و تا حدود زیادی بستگی به شرایط ماینر دارد. اما اگر بخواهیم بر اساس قدرت پردازش، بازدهی مصرف انرژی و میزان رضایت کاربران قضاوت کنیم، در حال حاضر دستگاه Antminer S۱۹ Pro ساخت شرکت Bitmain با قدرت ۱۱۰ تراهش بر ثانیه (TH/s) و بازدهی ۳۴.۵ ژول بر تراهش، در صدر فهرست بهترین ماینرهای بیت کوین قرار می‌گیرد.
در این مقاله، به‌طور جامع به بررسی مفهوم ماینینگ یا استخراج ارزهای دیجیتال پرداختیم. ماینینگ فرایندی است که طی آن، تراکنش‌های رمزارزها تأیید شده و بلاک‌های جدید به بلاک چین اضافه می‌شوند. این فرایند برای حفظ امنیت، اجماع و یکپارچگی شبکه‌های غیرمتمرکز ضروری است.
ماینرها با به‌کارگیری قدرت محاسباتی سخت‌افزارهای خود و مصرف انرژی، در تأیید تراکنش‌ها و تولید بلوک‌های جدید مشارکت می‌کنند. در ازای این فعالیت، ماینرها پاداشی به شکل کوین‌های تازه استخراج شده و کارمزد تراکنش‌ها دریافت می‌نمایند.
با گذشت زمان و افزایش محبوبیت ارزهای دیجیتال، فرایند ماینینگ دچار تحولات چشمگیری شده است. در حالی که در ابتدا استخراج با کامپیوترهای خانگی امکان‌پذیر بود، امروزه ای‌سیک‌های قدرتمند و مزارع بزرگ ماینینگ بر این صنعت سلطه دارند.
سودآوری ماینینگ به عوامل متعددی چون قیمت ارز دیجیتال، هزینه‌های سخت‌افزار و انرژی، دشواری شبکه و کارایی تجهیزات بستگی دارد. ماینرها باید با در نظر گرفتن تمامی این متغیرها و تحلیل دقیق هزینه و سود، در مورد سرمایه‌گذاری در این حوزه تصمیم بگیرند.
در مجموع، ماینینگ ارزهای دیجیتال، علی‌رغم پیچیدگی‌ها و چالش‌های موجود، همچنان یکی از ارکان اصلی صنعت بلاکچین به‌شمار می‌رود. درک عمیق جنبه‌های فنی، اقتصادی و نظارتی ماینینگ، برای هر فردی که قصد فعالیت در این حوزه را دارد، ضروری است.
