آژانس فضایی اروپا یک تصویر از سیاره "اورانوس" منتشر کرد و حلقه‌های آن را نشان داد.
به گزارش ایسنا، در سال ۱۷۸۱ میلادی، "ویلیام هرشل"(William Herschel) سیاره "اورانوس" را کشف کرد.
فاصله اورانوس تا خورشید بیش از دو میلیون و هشتصد هزار کیلومتر است. در این فاصله، دمای ابرهای آن منفی ۲۱۴ درجه سانتی‌گراد است.
این سیاره بسیار آهسته حرکت می‌کند و مسیری طولانی برای چرخش به دور خورشید دارد. بنابراین هر بار چرخش به دور خورشید ۸۴ سال طول می‌کشد.
اورانوس سومین سیاره بزرگ در منظومه شمسی است و ۶۴ زمین در داخل این سیاره جای می‌گیرد. اورانوس بر خلاف اندازه خود، به سرعت می‌چرخد و یک روز در اورانوس تنها ۱۷ ساعت و ۱۴ دقیقه طول می‌کشد.
مدار چرخش این سیاره به دور خودش افقی است و به این معنی است که خورشید گاهی اوقات به طور مستقیم به قطب‌های سیاره می تابد. دو حرکت وضعی و مداری اورانوس با زاویه ۹۸ درجه(عمود) نسبت به هم صورت می‌گیرد. هر قطب سیاره یک تابستان و یک زمستان دارد که ۲۱ سال طول می‌کشد که این قطب‌ها را به گرم‌ترین و سردترین نقاط سیاره تبدیل کند.
گازهای اصلی در اتمسفر صخیم این سیاره، هیدروژن و هلیوم و مقدار کمی متان است.(متان نور آبی پراکنده می‌کند. به همین دلیل اورانوس به رنگ آبی به نظر می‌رسد.) البته نسبت به مشتری و زحل بسیار متفاوت است.
اورانوس عمدتا از "یخ" که مخلوطی از آب، متان و آمونیاک است، تشکیل شده است.
در مرکز این سیاره، ممکن است یک هسته سنگی کوچک وجود داشته باشد. این به این معنی است که این سیاره نسبت به جثه‌اش وزن بسیار کمی دارد.
اورانوس دارای ۲۷ قمر شناخته شده است و هیچ کدام از این قمرها خیلی بزرگ نیستند. بزگترین قمرهای اورانوس اُبِرون و تیتانیا هستند که قطر هر دو حدود ۱۵۰۰ کیلومتر است.
حلقه‌های اورانوس در تاریخ ۱۰ مارس ۱۹۷۷ توسط جیمز ال. الیوت، ادوارد دبلیو. دانهام، و داگلاس جی. مینک کشف شد. بیش از دویست سال پیش ویلیام هرشل اعلام کرد که این حلقه‌ها را دیده است ولی اخترشناسان امروزی در این گفته شک دارند زیرا این حلقه‌ها بسیار تاریک و کم‌نورند.
تا سال ۲۰۰۸ حلقه‌های اورانوسی شناخته شده ۱۳ عدد هستند. در میان حلقه‌ها ممکن است نوارهای گرد و غبار یا قوس‌های ناتمامی وجود داشته باشند. حلقه‌های اورانوس بسیار تاریک‌اند و احتمالا از یخاب و مواد آلی تاریک و پرتو دیده تشکیل شده‌اند.
شکل حلقه‌ها بیضی‌گون است که احتمالاً زیر تأثیر گرانش قمرهای همسایه به این شکل درآمده‌اند.
اغلب این حلقه‌ها بسیار باریک هستند و حداقل یک حلقه توسط شهاب‌سنگ‌ها که به یک قمر کوچک برخورد کرده، به وجود آمده است.
