به گزارش مشرق، روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت: این تحلیل را نشریه فارن افرز منتشر کرده و می‌نویسد: در گذشت ناگهانی ابراهیم رئیسی، لحظه حساسی برای جمهوری اسلامی است. ریاست جمهوری وی در دوران تازه‌ای برای ایران رخ داد. از سال ۱۹۷۹، دستگاه سیاسی ایران با چنین چرخش سریعی روبه‌رو نشده بود. ایران در بیرون مرزها، جهان را با توانمندی‌های نظامی‌اش و اراده به‌کارگیری آنها، غافلگیر کرد.
شاید به نظر رسد که بدون رئیسی، ایران پا به دورانی از آشفتگی‌های سنگین می‌گذارد. رئیسی در دوران ریاست جمهوری خود، رویکرد «خاورمیانه، نخستِ» آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر انقلاب ایران در سیاست خارجی را پذیرفت، نفوذ منطقه‌ای ایران را گسترش داد و روابط با همسایه‌ها را بهبود بخشید. او این اطمینان را به وجود آورد که ریاست جمهوری ایران، با رهبری هماهنگ است. روابط با چین و روسیه را تعمیق داد و برنامه هسته‌ای کشور را گسترش داد.
با این همه، بعید است که درگذشت رئیسی، چندان آشفتگی‌ای در تهران به‌وجود آورد. در واقع بعید است که چندان تغییری در کار باشد. احتمالا ریاست جمهوری در دستان محافظه‌کاران وفادار به حاکمیت باقی خواهد ماند.
در شرایطی که کشور در آستانه یک انتخابات قرار دارد، آن هم با سیاستمدارانی که سودای جانشینی رئیسی را دارند، تقریبا قطعی است که رئیس‌جمهوری آینده، همانند سلف خود خواهد بود و تشییع و سوگواری سراسری برای درگذشت رئیسی، تضمین خواهد کرد که نامزد پیروز، انتقال قدرت آرامی را تجربه کند.
در عین حال انتخابات پیش رو، می‌تواند موجب شود که زخم‌های کهنه جناحی سر باز کند چرا که نامزدهایی از اردوگاه‌های مختلف، ثبت‌نام خواهند کرد، تنها با این هدف که رد صلاحیت شوند. با این حال، چنین نتیجه‌ای نامحتمل است. به جای آن، فضای غمبار به انتخاباتی می‌انجامد که احتمالا دست محافظه‌کاران را تقویت خواهد کرد و خطوط گسل را ترمیم کرده یا پوشش خواهد داد. این سوگ ملی می‌تواند تاثیراتی فراتر از انتخابات پیش رو داشته باشد: می‌تواند برای سال‌های آینده، ریاست جمهوری را در قاب رئیسی بازتاب دهد. در نتیجه، جانشین وی هم باید محافظه‌کاری به سیاق رئیسی باشد، کسی که بتواند به سرعت قدرت را به دست گیرد و اطمینان حاصل کند که به قول رهبر انقلاب، «اختلالی در کارهای کشور پیش نمی‌آید.» در ادبیات رسمی کشور، از رئیسی به عنوان کسی که کشور را در مسیر درست خود قرار داد، یاد خواهد شد. چه بسا که جامعه ایران در حال حاضر بیش از هر زمان از سیاست‌های کلان نظام استقبال کند. شاید فرادستان برای جلب حمایت عمومی از گذر پیام رسانی‌های مذهبی، به تکاپو افتند اما این فضاسازی همچنین می‌تواند با تقویت شعارهای ملی‌گرایانه هم جان بیشتری بگیرد که ایران را به عنوان قدرت بزرگی ترسیم می‌کند که تحت محاصره غرب است.
