در بعضی نقاط نرم و اسفنجی به نظر می‌رسد، شبیه‌ی یک پاک‌کن غول‌آسا. در بعضی نقاط هم بیشتر شبیه شن روان است. در سراسر سطح آن ترک‌هایی وجود دارد که آب از درون آن‌ها بیرون می‌زند؛ مثل دریاچه‌ای که در زمستان یخ زده باشد و یخ‌هایش ترک خورده باشند.
به گزارش فرادید، این توصیف مربوط به «دریاچه‌ی قیر» است؛ دریاچه‌ای شگفت‌انگیز و باورنکردنی که دقیقا همانطور که از اسمش پیداست، «دریاچه‌ای از جنس قیر» است. سطح این دریاچه در اکثر نقاط «تقریباَ» جامد است و به بازدیدکنندگان کنجکاو اجازه می‌دهد تا روی سطح عجیب و تا حدی نگران‌کننده‌اش راه بروند.
دریاچه قیر (Pitch Lake) بزرگترین ذخیره‌گاه طبیعی «آسفالت» در جهان است و تخمین زده می‌شود حاوی ۱۰ میلیون تن قیر باشد. این دریاچه در جنوب غربی ترینیداد و توباگو قرار دارد و وسعت آن حدود ۱۰۰ هکتار (۴۰۵ کیلومتر مربع) است ؛ گفته می‌شود عمق آن نیز به ۲۵۰ فوت (۷۶ متر) می‌رسد.
دریاچه قیر یک جاذبه گردشگری محبوب است که شامل یک موزه کوچک نیز می‌شود. در این موزه، راهنماهای رسمی گردشگران را همراهی می‌کنند تا با خیال راحت روی دریاچه قدم بزنند. قیر این دریاچه توسط شرکت آسفالت دریاچه ترینیداد و توباگو استخراج می‌شود.
دریاچه قیر از زمان کشف آن توسط سر والتر رالی در سال ۱۵۹۵، همواره کاوشگران و دانشمندان را مسحور خود کرده و گردشگران را به خود جذب کرده است. رالی خودش از قیر این دریاچه برای درزگیری کشتی‌اش استفاده کرد. او این قیر را «بسیار عالی» توصیف کرد و نوشت: «این قیر بر خلاف قیر نروژ، در اثر گرما نرم نمی‌شود».
در سال ۱۸۸۷، امزی باربر، یک تاجر آمریکایی که به «سلطان آسفالت» معروف بود، امتیاز انحصاری ۴۲ ساله‌ای را از دولت بریتانیا برای استخراج قیر این دریاچه برای شرکت آسفالت‌کاری باربر به دست آورد. از همین منبع بود که بسیاری از اولین جاده‌های آسفالتی شهر نیویورک، واشنگتن دی سی و سایر شهرهای شرقی ایالات متحده ساخته شدند.
دریاچه‌ی قیر که مدت‌هاست توسط مردم محلی مکانی عجیب و غریب شناخته می‌شود، به عنوان یک جاذبه‌ی گردشگری شهرت یافته است و گردشگران ماجراجو برای دیدن یکی از عجیب‌ترین دریاچه‌های سیاره زمین به آن‌جا می‌روند.
