فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم
کز سر زلف و رخش نعل در آتش دارم
عاشق و رندم و میخواره به آواز بلند
وین همه منصب از آن حور پریوش دارم
گر تو زین دست مرا بی سر و سامان داری
من به آه سحرت زلف مشوش دارم
گر چنین چهره گشاید خط زنگاری دوست
من رخ زرد به خونابه منقش دارم
گر به کاشانه رندان قدمی خواهی زد
نقل شعر شکرین و می‌بی‌غش دارم
ناوک غمزه بیار و رسن زلف که من
جنگ‌ها با دل مجروح بلاکش دارم
حافظا، چون غم و شادی جهان در گذر است
بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم
شرح لغت: ناوک غمزه: تیر کرشمه/ حور پریوش: سیه چشم فرشته مانند.
۱- اندوه و ناراحتی شما برخاسته از تردید و وسواس است. زیرا اینقدر درباره او غم و غصه خوردن و در فکر بودن، معنی ندارد. بلکه باید با سرعت عمل، دقت، تلاش و بهره گیری از استادان با تجربه در این راه مصممانه گام برداشت تا شاهد موفقیت را در آغوش بگیرید.
۲- بی تابی و بی قراری برای این نیت بی فایده می‌باشد. باید به فکر تهیه مقدمات کامل آن باشید. اگر چه خود را با خاطره او دلخوش می‌کنی، اما ادامه این وضع موجب رنجش و تنفر می‌گردد و خیال بافی تا حقیقت راهی طولانی دارد.
۳- به یکی از مشاهد متبرکه بروید و نذر خود را ادا کنید. صدقه بدهید تا گشایش حاصل شود. به زودی از او خبری دریافت می‌کنید. یکی از عزیزان بیمار است. برای او شربت گلاب و بید مشک بسیار نافع می‌باشد.
تو که همدمی نیکو و وفادار داری و امکانات زندگی در حد لازم برای مهیاست، چرا با کوچکترین مشکلی خود را می‌بازی؟ غم‌ها و شادی‌های جهان گذران است، پس تو بهتر آنست که به جای دل مشغولی‌های غمبار به شادی‌های زندگی فکر کنی و با خاطری آسوده زندگی خوش را برای خود و خانواده ات بسازی.
