اطلاعات: در شرایطی که لیگ برتر فوتبال ایران به مهمترین گذرگاه خود رسیده است بحث پاداش دادن به بازیکنان و اعضای کادر فنی تیم ها داغ شده و خاصه خرجی ها نیز به اوج رسیده است؛ به شکلی که باشگاهها نه تنها برای بازیکنان خود نجومی پاداش تعیین می کنند بلکه به صورت کاملا زیرپوستی برای تیم هایی که باید مقابل رقبای آنها بایستند نیز پاداش کنار گذاشته اند. البته اساسا این پاداش ها اگر منطقی و بر اساس توافقات صورت گرفته در قراردادها باشد، محل انتقاد نیست و جهت ایجاد انگیزه در بسیاری از مواقع نیز تاثیرگذار خواهد بود اما نکته عجیب و باورنکردنی به ارقامی مرتبط می شود که این روزها به تیم ها برای بردن و یا کسب تساوی پرداخت می شود.
این پاداش های عجیب حتی به لیگ های رده های پایین تر رسیده است؛ به شکلی که مثلا در بین تیم های مدعی صعود در لیگ دسته اول، پرداخت ارقامی چون نفری ۵۰ میلیون تومان و در مواقعی بیش از ۷۰ میلیون تومان به گوش می رسد.
باورنکردنی تر اینکه یکی از تیم های حاضر در لیگ دسته دوم فوتبال ایران که اخیرا مجوز حضور در لیگ دسته اول را کسب کرده از ابتدای فصل برای هر برد تیم خود مبلغ ۳۰ میلیون تومان به اعضایش پرداخت می کرد. این رقم در روزهای پایانی رقابت ها به شکل تصاعدی بالا رفت و همطراز تیم های لیگ برتری شد.
اما داستان وقتی عجیب تر می شود که رقم های مورد نظر در آخرین روزهای لیگ برتر فوتبال ایران آنقدر بالا رفته که بازیکنان اگر هم نخواهند تلاش خود را دو چندان کنند این ارقام اغواکننده همچون بنزین سبز آنها را به جهش بیشتر وا می دارد.
مثلا یکی از باشگاههای بحران زده و انتهای جدول لیگ برتر که اخیرا از جمع فانوس به دستان جدا شد برای هر برد خود در هفته های قبل به اعضای تیم نفری ۱۰۰ میلیون تومان پاداش داده است. در بین دیگر تیم های انتهای جدول به ویژه یکی از متمول های آن رقم پاداش به شکلی باور نکردنی بالا رفته است؛ چیزی بالای ۱۰۰ میلیون تومان!
این پاداش ها در بین بالای جدولی ها داستان دیگری دارد و آنها که به لطف واگذاری اخیر دست شان راحت به بودجه می رسد حسابی ریخت و پاش کرده اند.
نکته تاسف بار اینکه این ارقام که در قالب پاداش پرداخت می شود، امروز در فوتبال ایران تاثیراتش صدها برابر هر نوع تاکتیک و توصیه فنی است و مدیران به این باور رسیده اند که اگر پاداش ندهند کارشان ساخته است.
تلخی ماجرا زمانی بیشتر می شود که بازیکنان به این باور رسیده اند که هر چقدر هم که در طول یک فصل نسبت به تعهدات خود بی تفاوت باشند و تیم شان به سبب ناکارآمدی آنها و مربیان شان به ته جدول سقوط کند، اما در روزهای پایانی مدیران باشگاه با چمدان های پر پول سر خواهند رسید و آنها را با وعده پاداش به هیجان و تلاش بیشتر وا می دارند؛ در واقع تنبیهی که باید برای آنها به دلیل نتایج بد در نظر گرفته می شد جای خود را به پاداش می دهد.
عجیب تر آنکه این ارقام عجیب جدا از آپشن هایی است که بسیاری از این بازیکنان در قراردادهای خود دارند.
