به گزارش همشهری آنلاین، بچه‌ها از سر و کول پدرها بالا می‌رفتند. زرنگ‌ترها به نرده‌های جایگاه آویزان می‌شدند و یک جوری خودشان را بالا می‌کشیدند تا دست امام لحظه‌ای بر سر آنها هم کشیده شود...
سال‌های سال، این تصویر همیشگی ما از امام(ره) بود. امام(ره) را می‌دیدیم که از آن در وارد جایگاه می‌شد و روی صندلی می‌نشست و سخنرانی می‌کرد. و دوباره او را می‌دیدیم که از روی صندلی بلند می‌شد و به سمت در خروجی می‌رفت. حتی زاویه دوربین‌ها هم عوض نمی‌شد. تصویر همان تصویر بود و جماران همان جماران. تنها حالت امام(ره) عوض می‌شد. گاهی اوقات امام جدی بود، گاهی اوقات سرحال و خندان و گاهی اوقات... و البته همیشه با ابهت.
تصویرهای آدم‌های دهه ۴۰ و ۵۰ از امام(ره)، با تلویزیون گره خورده بود، تا سال ۶۷که تصویر امام روی تخت بیمارستان از قاب چنداینچی تلویزیون پخش شد و چقدر دیدن این تصویر متفاوت از امام سخت بود و چند روز بعد شنیدن خبر رحلت امام در روز ۱۴خرداد، سخت‌تر.
این عکس‌ها از آرشیو همشهری، تصاویری از اجتماع مردم داغدار به مناسبت سالگرد رحلت امامشان در اواخر دهه‌های ۷۰ و ۸۰ است؛ عکس‌هایی که در کنار تصاویر امام(ره)، خاطرات چند نسل را از یک روز تلخ بازگو می‌کند.
